Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στον Αρχιεπίσκοπο μας υπενθυμίζει ότι κάποια πράγματα σε αυτόν τον τόπο δεν αλλάζουν ποτέ. Θέλουν τον χρόνο τους ή, καλύτερα, τους αιώνες τους. Ο Αλέξης Τσίπρας άκουσε τις προτάσεις του Μάθιου Νίμιτς για την ονομασία της FYROM. Και αντί να τηλεφωνήσει στον Μητσοτάκη, σηκώθηκε και πήγε στον Αρχιεπίσκοπο.

Αυτό ναι, μπορεί να ενοχλεί όλους εμάς που περιμένουμε από την κυβέρνηση να συμπεριφέρεται ως διαχειριστής ενός κοσμικού κράτους. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στο δυτικό κόσμο όπου η κεφαλή της Εκκλησίας να εκφέρει λόγο, σχεδόν με θεσμικό, πολιτικό βάρος, για θέματα κυβερνητικής διαχείρισης. Συμβαίνει και στην Κύπρο, αλλά εκεί, στην εθνική μας ιδιαιτερότητα προστίθεται και η πολιτική παράδοση του νησιού.

Στα social media είναι η αλήθεια πως γίνεται ωραία πλάκα στον Τσίπρα, στον Πρωθυπουργό της Αριστεράς που γονατίζει μπροστά στον Αρχιεπίσκοπο πιο συχνά και από εξαπτέρυγο της Μητρόπολης. Εχουν βάση τα αστεία. Ομως αν το δεις ψυχρά, δεδομένων των συνθηκών, ο Τσίπρας δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς.

Στην Ελλάδα η Εκκλησία είναι ο καλύτερα οργανωμένος θεσμικός φορέας με λαϊκή απήχηση. Μιλάμε τώρα για ένα τεράστιο δίκτυο εκκλησιών, με τις περισσότερες να γεμίζουν κάθε Κυριακή. Να είχε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ, να έκανε επανάσταση. Είναι ένα σύστημα που δεν θέλεις να το βρεις απέναντί σου. Και αν το βρεις, έχεις μικρές πιθανότητες να το νικήσεις. Βέβαια ο Σημίτης μας έδειξε πώς γίνονται αυτές οι δουλειές όταν άκουσε τις φωνές από τις λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες. Ομοίως και ο Κωστής Στεφανόπουλος, όταν ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπενθύμισε στον Χριστόδουλο ότι όταν μπαίνει στο χώρο της πολιτικής το μόνο που μπορεί να λέει είναι τα λόγια της προσευχής στον αγιασμό.

Ωστόσο η περίπτωση του Μακεδονικού είναι διαφορετική και το τελευταίο που χρειάζεται η κυβέρνηση (και ο τόπος) είναι μία στείρα αντιπαράθεση και μάλιστα υπό μειονεκτικούς όρους. Θα φεύγουν από άμβωνος αναθέματα για προδότες και μειοδότες και από την κυβέρνηση δεν θα έχουν κάτι να πουν, έναν τρόπο να απαντήσουν ή να επιστρέψουν την οργή. Μην τα λέμε από την αρχή: στην Ελλάδα δεν τα βάζεις ποτέ με την Εκκλησία, τις ποδοσφαιρικές ομάδες και τις μανούλες.

Ο Τσίπρας, λοιπόν, καλά έκανε και πήγε στον Αρχιεπίσκοπο. Μπορεί να είναι απογοητευτικό ή αποκρουστικό πολιτικά, αλλά αυτές τις ώρες χρειάζεται την κεφαλή της Εκκλησίας να δηλώνει ότι τα συλλαλητήρια δεν είναι απαραίτητα. Και αν την Κυριακή διαβαστεί και καμιά αρχιεπισκοπική εγκύκλιος, ακόμα καλύτερα. Είναι μεγάλη υπέρβαση και για τον Αρχιεπίσκοπο. Απλώς ο Αρχιεπίσκοπος δεν ψηφίζεται από κανέναν…

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα σταματάει εδώ. Στη Βόρεια Ελλάδα γνωρίζουν καλά πως από τότε που γεννήθηκε αυτή η εκκρεμότητα, υπήρξαν άνθρωποι και φορείς που απέκτησαν δημόσιο λόγο χάρη στο Μακεδονικό. Από τον παπά του χωριού, μέχρι τον δάσκαλο που βάζει τα παιδιά να πουν το «Μακεδονία ξακουστή». Πώς μπορεί η κυβέρνηση να επιβάλλει έναν ελιγμό σε αυτούς τους ανθρώπους; Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν ο πρώτος λόγος ανήκει στο θυμικό ή στο συναίσθημα.

Κοντός ψαλμός, του Ανθιμου. Την Κυριακή η κυβέρνηση θα πάρει στα χέρια της τη μεγαλύτερη δημοσκόπηση για το Μακεδονικό. Αν οι καμπάνες δεν ηχήσουν δυνατά και αν οι Θεσσαλονικείς δεν μας εκπλήξουν με μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο, ο Τσίπρας θα κάνει τον σταυρό του και θα πάει να κλείσει το θέμα, να ησυχάσουμε όλοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News