Οι μαμάδες βέβαια τότε ήταν τρελαμένες. Θυμάμαι όλες παραπονιόντουσαν όταν μιλούσαν με τις φίλες τους στο τηλέφωνο ότι δεν προλάβαιναν, ότι ήταν κουρασμένες, ότι είχαν πονοκεφάλους, ότι εμείς, τα παιδιά, τους σπάγαμε τα νεύρα. Για τους πατεράδες, τους άντρες τους, δεν έλεγαν πολλά. Τουλάχιστον όχι μπροστά μας. Αυτό που πάντα ανέφεραν ήταν τι ώρα εκείνος θα επέστρεφε στο σπίτι από τη δουλειά. Εκείνα τα χρόνια οι μπαμπάδες κάνανε και μεσημεριανό διάλειμμα.

Η ώρα ήταν, λοιπόν, επιστροφής τους ήταν καθορισμένη. Το τραπέζι ήταν στρωμένο. Ποτήρι με νερό, μαχαιροπίρουνα, χαρτοπετσέτα, κομμένη σαλάτα, κομμένες φέτες ψωμιού. Πιάτο άδειο. Το πιάτο γέμιζε μόλις το κλειδί του μπαμπά έμπαινε στην πόρτα – για να είναι το φαγητό ζεστό.

Ο μπαμπάς εκείνα τα μεσημέρια δεν ασχολούνταν και πολύ με τα παιδιά. Τους έδινε ένα φιλί στα γρήγορα και πήγαινε στην κουζίνα με τη μαμά. Μετά το φαγητό αν είχε χρόνο ξάπλωνε για λίγο και τότε στο σπίτι η απόλυτη ησυχία ήταν επιβεβλημένη. Η μαμά δεν κοιμόταν για να περιφρουρεί την ησυχία.

Υστερα ο μπαμπάς ξυπνούσε, έπινε στα γρήγορα έναν καφέ και πήγαινε πάλι στη δουλειά. Και τα παιδιά έμεναν με τη μαμά. Η μαμά τα απογεύματα ήταν πάντα πιο χαρούμενη απ’ ό,τι ήταν τα πρωινά. Επειδή οι δουλειές του σπιτιού είχαν τελειώσει κι επειδή μπορούσε να παίξει με τα παιδιά ή να δει τηλεόραση μαζί τους ή να τα πάει καμιά βόλτα.

Κάπως έτσι μεγάλωσε η γενιά μου στα 70’s και στα 80’s. Ηταν πολύ ωραία για μας τότε. Για τις μαμάδες δεν ξέρω. Οι μπαμπάδες πάντως ξεκαθάριζαν ότι εμείς (τα κορίτσια) δεν έπρεπε να γίνουμε νοικοκυρές. Μας έλεγαν ότι έπρεπε να σπουδάσουμε και να είμαστε ανεξάρτητες.

Πράγματι, οι περισσότερες, δεν γίναμε νοικοκυρές. Και στα 90’s οι πρώτες από τη γενιά μου, αφού εξασφάλισαν πτυχίο, μεταπτυχιακό και μια καλή δουλειά, εν συνεχεία παντρεύτηκαν και έκαναν τα δικά τους παιδιά ‒ ως μορφωμένες και ανεξάρτητες 20something γυναίκες.

Τότε όμως φάνηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο πακέτο. Θυμάμαι πάρα πολλές τύψεις. Τύψεις για την καριέρα που αναγκαστικά έμπαινε σε δεύτερη μοίρα. Τύψεις επειδή δούλευαν και δεν περνούσαν ποτέ αρκετό χρόνο με τα παιδιά. Νεύρα με τον σύζυγο και μπαμπά «που είναι μονίμως στην κοσμάρα του».

Και μετά, στα τέλη των 00’s, πλάκωσε η κρίση. Η ισορροπία στη νέα ελληνική οικογένεια κλονίστηκε για μία ακόμη φορά. Οι μπαμπάδες γέμισαν άγχος. Οι μαμάδες άρχισαν σιγά σιγά να επιστρέφουν στα οικιακά. Να γίνονται οι «νοικοκυρές» που υποτίθεται πως δεν έπρεπε να γίνουν όταν θα μεγάλωναν.

Οι νέες μαμάδες όμως σήμερα δεν γίνονται «νοικοκυρές» για λόγους κοινωνικής εξασφάλισης (όπως συνέβαινε στις προηγούμενες γενιές) αλλά για λόγους πρακτικούς. Εργασιακούς. Γίνονται επειδή το χρυσό τρίπτυχο «περικοπές, απολύσεις, μονομερείς συμβάσεις εργασίας», βάσει του οποίου λειτουργούν οι ελληνικές επιχειρήσεις στα χρόνια του μνημονίου δεν ευνοεί τη μητρότητα.

Δείτε το τρίπτυχο και βγάλτε συμπεράσματα.

Μειώσεις: Φτάνουν τα «νέα» λεφτά για την νταντά, προκειμένου η μαμά να μπορεί να φύγει από το σπίτι για να πάει στο γραφείο; Δεν φτάνουν. Αν είναι να δουλεύει ένα πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος για 800 ευρώ τα οποία πρέπει να δίνει στην νταντά ποιο το νόημα; Πάει λοιπόν η καριέρα στον βρόντο.

Απολύσεις: Οι νέες μαμάδες έχουν συνήθως ανελαστικό ωράριο. Δεν μπορούν να ξενυχτάνε στο γραφείο. Από την άλλη ο εργοδότης θέλει φτηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους. Αρα; Οι μαμάδες έχουν απόλυτη προτεραιότητα στις απολύσεις, με το που θα λήξει η άδεια μητρότητας.

Προσλήψεις: Υπάρχει περίπτωση μια υποψήφια εργαζόμενη να έχει σκοπό να τεκνοποιήσει; Τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος της άδειας μητρότητας! «Γιατί να πληρώνω 17 εβδομάδες κάποιον που δεν δουλεύει και επιπλέον να πρέπει να πληρώνω αντικαταστάτη, για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου;» αυτή είναι μία από τις αγαπημένες φράσεις του εργοδότη τα τελευταία χρόνια. Ο ΟΑΕΔ βλέπετε καλύπτει για αυτές τις 17 εβδομάδες που διαρκεί η περίφημη άδεια ποσό ίσο με τον κατώτατο μισθό. Ολο το επιπλέον υποχρεούται να το καλύψει ο εργοδότης.

Το να είσαι λοιπόν νέα μαμά σήμερα σημαίνει στην πράξη ότι:

Αναγκαστικά μένεις στο σπίτι να μεγαλώσεις τα παιδιά. Ψάχνεις απεγνωσμένα μια περιστασιακή δουλειά επειδή τα «νέα» λεφτά του συζύγου δεν φτάνουν για τις ανάγκες ενός σπιτιού σήμερα – όπως έφταναν στα ‘70s και στα ‘80s. Νιώθεις θυμό, πίκρα και αηδία. Και αναρωτιέσαι «έτσι θα είναι από ‘δω και πέρα;».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News