Αυτό που συνέβη στη Χίο με τη μπασκέτα, στοίχειωσε το καλοκαίρι μου. Ένα νέο παιδί πήγε να παίξει μπάσκετ και έχασε τη ζωή του. Ήταν διακοπές, στο νησί, στο χωριό. Όπως είμαστε τώρα οι περισσότεροι. Διασκέδαζε με τους φίλους του. Πήρανε μια μπάλα και κίνησαν στο γήπεδο. Στο γηπεδάκι του χωριού. Πόσο αθώα ακούγεται. Πόσο οικείο σε όλους.

Στα γηπεδάκια των χωριών κυλούν τα καλοκαίρια μας. Στις αλάνες και στις ακτές. Στις παιδικές χαρές και στα πάρκα. Εκεί μας αμολούσαν οι γονείς μας, εκεί αμολάμε κι εμείς τα παιδιά μας. Τα βλέπουμε να παίζουν εκεί γύρω και νιώθουμε κι εμείς ανέμελοι, όπως αυτά.

Μέσα στην ανεμελιά του έσβησε αυτό το παιδί. Μέσα στην ανεμελιά τους είδαν το γιο τους να χάνεται, οι γονείς του. Που να το φανταστούν, δύσκολο να φανταστείς τέτοια πράγματα. Λες στο παιδί σου, μην μπλέκεις σε καυγάδες, μην κάνεις μαγκιές στο τιμόνι, πρόσεχε τις κακοτοπιές, τα τσογλάνια, τα πιόματα, τα ναρκωτικά. Να του πεις, πρόσεχε τις μπασκέτες; Πώς να σκεφτείς κάτι τέτοιο;

Και τώρα, που συνέβη η τραγωδία και το σκέφτεσαι, τώρα που βλέπεις τη μπασκέτα πεσμένη, σαν σιδερένιο τέρας που χίμηξε στο έδαφος και αποτέλειωσε ό,τι βρέθηκε μπροστά του, τι άλλο πρέπει να πεις στα παιδιά σου τώρα, δηλαδή; Προσέξτε τα παγκάκια; Τις στάσεις λεωφορείων; Τα κιόσκια; Τις κολώνες; Τις κούνιες; Προσέξτε που πατάτε και πού βρίσκεστε, γιατί ζείτε σε μια χώρα όπου βασιλεύει η κακοτεχνία και η αδιαφορία, αυτό πρέπει να λέμε στα παιδιά μας και στον εαυτό μας; Να περνάμε τη ζωή μας σα να ζούμε σε ναρκοπέδιο;

Δεν μπορείς να ζεις έτσι, το μόνο σίγουρο. Είναι αφόρητο να ζεις με τον εφιάλτη της κακοτεχνίας, να σε στοιχειώνει η σκέψη ότι κάπου θα σε χτυπήσει η προχειρότητα και η έλλειψη γνώσης κάποιων, όπως και η αδιαφορία κάποιων άλλων να διορθώσουν το στραβό, το σαθρό, το ετοιμόρροπο. Ξεχνάς, για να μπορέσεις να συνεχίσεις, γιατί αλλιώς θα τρελαθείς.

Ξεχνάς, μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο και να ξυπνήσει πάλι ο εφιάλτης. Σήμερα ήταν μια σιδερένια μπασκέτα ακατάλληλα στηριγμένη στο έδαφος, χτες ήταν μια πρόχειρη στέγη ταβέρνας που έπεσε από θεομηνία, παλιότερα ήταν ένα παιχνίδι-παγίδα σε λούνα παρκ.

Και πόσα ακόμα είναι, που όμως δεν τα υπολογίζουμε γιατί δεν μας έχουν ξυπνήσει τον εφιάλτη, ακόμα. Γιατί δεν είναι τραγωδίες που τραβάνε την προσοχή και τα φώτα, είναι απλώς ατυχήματα. Οπως αυτά που κατέγραψε πριν δυο χρόνια το Κέντρο Έρευνας και Πρόληψης Παιδικού Ατυχήματος: 777 περιστατικά τραυματισμών παιδιών σε παιδικές χαρές της Αττικής, μέσα σ’ ένα χρόνο, εξαιτίας κακοτεχνιών και ελλείψεων.

Δέκα χιλιάδες παιδικές χαρές καταγράφονται σε όλη τη χώρα, στις περισσότερες βασιλεύουν οι κακοτεχνίες.

Φθαρμένες κατασκευές, κακοσυντηρημένες, ενίοτε και χωρίς τις εγκεκριμένες κρατικές προδιαγραφές που ορίζει ο ΕΛΟΤ (Διεύθυνση του Ελληνικού Οργανισμού Τυποποίησης), ακατάλληλο έδαφος, επικίνδυνα σημεία στα οποία θα έπρεπε να έχει προβλεφθεί η μη δυνατότητα πρόσβασης των παιδιών, σπασίματα, σκουριές, εκτεθειμένα σίδερα, τρύπες, ένα σωρό σημεία-παγίδες, που μπορούν να γίνουν και θανάσιμες.

Θα γίνουν. Κάποια οικογένεια θα θρηνήσει το παιδί της, μετά από ανέμελη βόλτα στην παιδική χαρά. Γιατί όσο το σαθρό δεν διορθώνεται, τόσο θεριεύει.

ΥΓ. Αν κάναμε βόλτα με κάποιον ειδικό, και μας έλεγε από πόσα κακοφτιαγμένα πράγματα γύρω μας κινδυνεύουμε, μάλλον θα τρομάζαμε να ξαναβγούμε έξω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News