Ο επιχειρηματίας-επενδυτής Ιβάν Σαββίδης έδωσε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Δημήτρη Μαρκόπουλο. Μια συνέντευξη, που δεν αναλώθηκε στο να μας επιδείξει ο δημοσιογράφος πόσο έξυπνος και δήθεν «μπήχτης» είναι, αλλά να μας δώσει την ευκαιρία να μελετήσουμε μέσα από τα λόγια-μαρτυρία (μπορεί και στην κυριολεξία το μαρτυρία) και τις κινήσεις του Ιβάν Σαββίδη, την κατάντια μας. Να συνειδητοποιήσουμε τις παθογένειες που μας κρατάνε πίσω και ότι, αν δεν αλλάξουμε, δεν θα δούμε αληθινό επενδυτή ούτε με κιάλια.

Οπως ήταν αναμενόμενο, τα μέσα και κυρίως οι πολιτικοί μας άνδρες, στάθηκαν σε «πιασάρικα» σημεία της συνέντευξης, όπως για παράδειγμα την ταυτοποίηση του Τσίπρα με τον Πούτιν. Μα ο Σαββίδης από τη Ρωσία μας ήρθε. Τόσα έμαθε, τόσα ξέρει, τόσα λέει. Είναι τυχαίο, ότι μόνο αυτός θέλησε (ως «ξένος» επενδυτής) να μπει σε περιπέτειες τηλεοπτικών αδειών; Αν δεν έφτανε στα μέρη μας από ανάλογα «συστήματα» εκπαιδευμένος, πώς θα καταδέχονταν να γίνει παιχνίδι στα χέρια ενός Παππά και να κλειδαμπαρωθεί σε χώρο «επενδυτών» για να παίξει τον «λαγό» και να θριαμβολογήσει;

Εξίσου μειδιώ με την αγωνιώδη πρεμούρα των πολιτικών μας, να μας «δείξουν» τη διαπλοκή «μπροστά στα μάτια μας». Λες και δεν την έχουμε εμπεδώσει απ΄όλες τις κυβερνήσεις! Ετούτοι, μας προέκυψαν όντως «άτσαλοι» και φρικτά λαχανιασμένοι. Αλλά, μια ζωή, δυο τρεις οικογένειες, όλο κι όλο το ελληνικό πανηγύρι, μιας τοπικής-χειροποίητης οικονομίας! Δάνεια και χαρά!

Φοβάμαι λοιπόν, ότι με τον θόρυβο, χάνουμε την ουσία μιας  συνέντευξης, αληθινό εργαλείο, για όποιον αποφασίσει να επιτρέψει επιτέλους οξυγόνο στην οικονομία μας.

Τι μας λέει ο Σαββίδης κατ’ ουσίαν. Οτι προκειμένου να στεριώσεις δουλειά στη χώρα μας, πρέπει να μπεις στο λαγούμι, στο «κανάλι». Να χορέψεις τον δικό μας χορό, το συρτάκι. «Ολόκληρη η οικονομία της χώρας ήταν μια ψευδοοικονομία. Και η ΣΕΚΑΠ δεν ήταν εξαίρεση. Διοικούνταν αναλόγως με το ποιος ήταν στην κυβέρνηση. Και πολύ συχνά εταιρείες παρόμοιες με την ΣΕΚΑΠ μετατρέπονταν σε “πλυντήρια”». Αρα να συναπαντηθείς με τους πολιτικούς μας ταγούς.

Με την ευκαιρία, μπράβο στον Αντώνη Σαμαρά για τις ικανότητές του. «Είναι αλήθεια πως ο Αντώνης Σαμαράς μπόρεσε εισπράττοντας πολύ καλά λεφτά για το Ελληνικό Δημόσιο να μου πουλήσει τον… πονοκέφαλό του κι εξελίχθηκε σε δικό μου» αλλά μακάρι να ολοκλήρωνε τη δουλειά. Να βάλει τα θεμέλια, μιας σύγχρονης οικονομίας ώστε καμία αντίστοιχη κρατική εταιρεία να μην είναι πονοκέφαλος της οικονομίας μας. Οφείλω να του αναγνωρίσω ότι δεν είχε χρόνο; Ας την ολοκληρώσουν τουλάχιστον οι επόμενοι, με έναν τρόπο συστηματικό, που θα διευκολύνει όλους τους επενδυτές και όχι «εκλεκτούς» νέας σειράς.

Συνεχίζοντας λοιπόν τη διαδρομή Ιβάν Σαββίδη… Πρέπει να συνδιαλλαγείς, να προσμένεις έγκριση «άνωθεν» αλλά και να μην είσαι ποτέ σίγουρος για το τι αγοράζεις. Να καιροφυλακτείς για την «παγίδα» που σου έχουν στημένη. Και την οποία παγίδα, βεβαίως βεβαίως, θα την αντιληφθείς μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Καλή ώρα «Ελληνικό» και αρχαιολογία! Καλή ώρα «Αστέρας» που ξεκινούσε διαγωνισμός με θολούρα για όρους δόμησης κ.λ.π.

Παγίδες, για να ξανακατευθυνθείς στο λαγούμι των πολιτικών και στην αναξιοπρέπεια των παρακαλιών. Να παλέψεις με συνδικαλιστές. Να βγουν κερδισμένοι εκείνοι, περισσότερο από εσένα που έβαλες χρήματα. «Ξέρετε, είναι απόλυτη η παντοδυναμία των συνδικαλιστών και η μη πλήρης αντίληψη από εμάς αυτού του φαινομένου».

Να υπομένεις χρόνια και χρόνια μια δικαστική απόφαση και μακάρι δικαίωση. «Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος κράτησε λιγότερο από όσο κρατούν τα δικαστήρια στην Ελλάδα». Να γλείφεις, να χειροκροτείς με χέρια και πόδια και τσέπη. Να πηγαίνει η ψυχή σου στην Κούλουρη, για κάθε αλλαγή κυβέρνησης ή υπουργού, καθώς όλα μπορεί ν΄αλλάξουν από τον επόμενο. Και φτου κι απ΄την αρχή «συμπάθειες».

Τι θα μπορούσε να μας διδάξει η συνέντευξη του Ιβάν Σαββίδη; Οτι είναι καιρός ν΄ασχοληθούμε με τ΄αυτονόητα. Με την εμπέδωση, ότι δεν έχουμε αύριο χωρίς επενδυτές. Οι επενδύσεις φέρνουν θέσεις εργασίας και δημοκρατία.

Να κατορθώσουμε επιτέλους ένα φερέγγυο σβέλτο δικαστικό σύστημα. Και μια μασίφ φορολογία που δεν θα έχει χίλια παραθυράκια. Να παλέψουμε την «απεξάρτηση» της επιχειρηματικότητας από κάθε είδους «ευλογίες». Να ξεριζώσουμε αγύρτες που επαγγέλλονται συνδικαλιστές για ίδιον όφελος και μόνον. Να αποποινικοποιήσουμε στην νοοτροπία μας το εμπόριο, την επιχειρηματικότητα και το κέρδος. Να σεβαστούμε ανθρώπους που επενδύουν και μεταδίδουν την ευφυία τους, τους στόχους, το μεράκι, τις γνώσεις τους, το know how. Να υποκλινόμαστε και να υποστηρίζουμε εμπράκτως όποιον ποντάρει στη χώρα μας και ακόμα περισσότερο, όποιον ταξιδεύει «Ελλάδα» στα πέρατα μιας παγκόσμιας αγοράς.

Να ξαναβρούμε, βρε αδελφέ, τον χαμένο καλό μας εαυτό. Δεν υπάρχει άλλος λαός πιο ταιριαστός με το εμπόριο. Δεν υπάρχει η πολυπραγμοσύνη και το τσαγανό του Έλληνα. Ν΄ανθίσουμε με ένα σύστημα και όχι βουλιάζοντας αργά σε «σύστημα». Και αν συμβούν όλα αυτά… Τότε να σου πω, αν θα καμαρώνουμε όντως επενδυτές ή στην «καλύτερη» περιφερόμενους θιάσους που υποδύονται επενδυτές.

Ο Ιβάν Σαββίδης μίλησε ασυνήθιστα χωρίς φίλτρο για πολλά. Ξετίναξε καρκινώματα. Μέχρι δανείων κομμάτων σε αντιδιαστολή με επιχειρήσεων. Αν στην σπουδαία μας σκηνή παρακολουθήσαμε από την Χαρούλα Αλεξίου, με ροζ πλαστικά γάντια να μας κατευθύνει πολιτικά μέχρι Γιάννα Αγγελοπούλου, Λαζόπουλο και μύριους όσους… Αλίμονο αν δεν ξεψαχνίζουμε με ενδιαφέρον τα λόγια του Ιβάν Σαββίδη. Σε τούτα τα χρόνια τα λαλίστατα υπάρχει χώρος να μιλάνε όλοι. Το θέμα είναι να κατορθώσουμε να ξεχωρίζουν τα΄αφτιά μας, τα χρήσιμα. Ο Ιβάν Σαββίδης είπε χρήσιμα. Μεταξύ μας, αγώνα λαγουμιού κατόρθωσε. Από πολιτικό άνδρα σε πολιτικό άνδρα. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στα υπόγεια λαγούμια; Ή θα καταφέρουμε δρόμους;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News