Μεσημεράκι Πρωτομαγιάς. Ρίχνω μια ματιά να δω πώς πάνε οι επετειακές συγκεντρώσεις. Τα συνήθη. Τρεις κι ο κούκος στην Κλαυθμώνος, όπου ήταν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Πολύ περισσότεροι στο Σύνταγμα, λόγω της γνωστής οργανωτικής ικανότητας του ΚΚΕ. Αυτό και τίποτα άλλο (εδώ η επιβεβαίωση). Αν ήταν όλοι μαζί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχαμε μια μεγάλη συγκέντρωση.

Μετά από αυτό ήμουνα βέβαιος για την εικόνα στις εξόδους της Αθήνας. Πολύς κόσμος έφευγε για την ημερήσια εκδρομή του. Να πιάσει τον Μάη. Στις κοντινές και πιο μακρινές εξοχές το αδιαχώρητο, τουλάχιστον στο παραλιακό μέτωπο που είδα με τα μάτια μου. Τίγκα οι ταβέρνες και οι καφετέριες.

Το σκέφθηκα σχεδόν αμέσως: «Βούτυρο στο ψωμί του Τσίπρα. Αν επαναλάβει ό,τι είπε για το Πάσχα, δεν θα έχει και πολύ άδικο». Τι είχε πει τότε, για να αντικρούσει τα περί «νέκρας» στην αγορά: «Σιγά, ρε παιδιά. Εγώ κυκλοφόρησα, βγήκα έξω. Είδα με τη μεγαλύτερη έξοδο των τελευταίων εφτά χρόνων».

Επιστρέφοντας, άνοιξα τον υπολογιστή κι έπεσα πάνω στο πρωθυπουργικό μήνυμα για την Εργατική Πρωτομαγιά. Διαβάζοντάς το δύο τινά μπορείς να πάθεις. Είτε να σταματήσεις κάπου στη μέση από τις αφόρητες κοινοτοπίες και την ξύλινη γλώσσα. Είτε να φτάσεις μέχρι το τέλος και να αναρωτηθείς: «Καλά, είναι δυνατόν να περιγράφει μια τόσο ωραιοποιημένη κατάσταση και να νομίζει ότι θα βρεθούν κάποιοι να τον πιστέψουν;».

Διαστρέβλωση πρώτη: «Σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο η εργασία βάλλεται από την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού…», λέει το μήνυμα Τσίπρα. Και καλά σήμερα αυτός ο τρισκατάρατος ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί κι έτσι έχει φουντώσει η ανεργία κι έχουν καταβαραθρωθεί οι αμοιβές. Ας πούμε ότι έτσι έγινε (που δεν έγινε, αλλά τέλος πάντων). Εγώ θυμάμαι ότι και πριν από την κρίση, στις δεκαετίες της ανόδου και της ευμάρειας (του ’80, του ’90 και του 2000) πάλι «νεοφιλελευθερισμό» είχαμε. Τουλάχιστον αυτό έλεγαν όλες οι «αριστερές» αναλύσεις. Το ίδιο λένε και σήμερα. Ομως, κάπου όλα αυτά δεν δένουν. Δεν γίνεται να είχαμε νεοφιλελευθερισμό και ευμάρεια τότε, πάλι νεοφιλελευθερισμό και φτώχεια σήμερα. Η «ανάλυση» μπάζει.

Διαστρέβλωση δεύτερη: «Δώσαμε με επιτυχία την πιο δύσκολη μάχη με τους δανειστές μας για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων», λέει το μήνυμα Τσίπρα. Πώς είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα; Ποια επιτυχία; Σε μια αγορά εργασίας με ρεκόρ ανεργίας ποια συλλογική διαπραγμάτευση μπορεί να γίνει; Ποιος ιδιώτης εργοδότης θα την αποδεχθεί, όταν στην πόρτα του κάνουν ουρά οι άνεργοι και όταν ακόμα και το Δημόσιο προσλαμβάνει υπαλλήλους με 400 ευρώ μηνιαίως; Εχει νόημα η αναφορά σε συλλογικές διαπραγματεύσεις που δεν τηρούνται πουθενά;

Διαστρέβλωση τρίτη: «Μετά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, θέτουμε ως στρατηγικό στόχο τη δίκαιη ανάπτυξη», λέει το μήνυμα Τσίπρα. Μεγάλα λόγια. Πριν από τη «δίκαιη» ανάπτυξη, πρέπει να πετύχουμε ανάπτυξη, κάποια ανάπτυξη, οποιαδήποτε ανάπτυξη. Η οποία μέχρι στιγμής είναι αόρατη. Το μόνο που φαίνεται ως πολιτική απασχόλησης είναι οι προσλήψεις νέων συμβασιούχων στο Δημόσιο και οι υποσχέσεις για μονιμοποίηση παλιών συμβασιούχων, πάλι στο Δημόσιο. Καλό μπορεί (;) να είναι, αλλά πολιτική καταπολέμησης της ανεργίας δεν είναι.

Αντί, λοιπόν, να παιδεύει κάποιον «ταλαντούχο» γραφιά συνεργάτη του, βάζοντάς τον να τού γράφει τέτοια, εμφανώς εκτός τόπου και χρόνου, μηνύματα, ο Τσίπρας θα μπορούσε απλώς να επαναλάβει τον εαυτό του: «Τι γκρινιάζετε, ρε παιδιά; Εγώ κυκλοφόρησα και την Πρωτομαγιά. Είδα τη μεγαλύτερη έξοδο εδώ και εφτά χρόνια. Και ουρές στις ταβέρνες». Και δεν θα είχε πολύ άδικο.

Αντ’ αυτού εξέπεμψε αυτό το μήνυμα με την κατακλείδα-ευχή (προς εαυτόν και συντρόφους του): «… καλούς μας αγώνες».

Νομίζουμε ότι χρειάζεται μια μικρή συμπλήρωση: Και «καλά κρασιά»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News