Υπάρχουν βασικά δύο τρόποι να θυμάται κανείς τον Ανδρέα Μπάρκουλη: Κατ’ αρχάς ασπρόμαυρο στη δεκαετία του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Σε ταινίες τύπου «Μιμίκος και η Μαίρη». Να είναι ένας τυπικός ζεν πρεμιέ που κάνει ό,τι κάνουν όλοι ο ζεν πρεμιέ του πλανήτη: τον ωραίο.

Ο δεύτερος τρόπος να θυμάται κανείς τον Ανδρέα Μπάρκουλη είναι σαν πρωταγωνιστή των κομεντί με τα έντονα σινεμασκόπ χρώματα στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και στη δεκαετία του ’70. Να τον ταλαιπωρεί η Ρένα Βλαχοπούλου, να αποκαλύπτει το παιχνίδι της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο «Δόλωμα» ή να πέφτει στο νερό με την Τζένη Καρέζη αφού πρώτα την έχει ερωτευθεί στο «Τζένη Τζένη».

Τέλος υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος να θυμάται κανείς τον Ανδρέα Μπάρκουλη αλλά είναι για λίγους: ο Ανδρέας Μπάρκουλης στην ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Μ’ αγαπάς;». Εκεί, το 1988 πλέον, παίζει σχεδόν τον εαυτό του. Δηλαδή έναν κοτσονάτο μεσήλικα που στην προσπάθειά του να δει γυμνή μια νεαρή ηθοποιό πέφτει από την σκεπή του σπιτιού του και σκοτώνεται, αλλά η καρδιά του συνεχίζει να ζει και να ερωτεύεται στο σώμα κάποιου άλλου.

Αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιούσε τον Ανδρέα Μπάρκουλη από τους υπόλοιπους ζεν πρεμιέ. Δεν φοβήθηκε να συνεχίσει στο επόμενο βήμα. Οπως και πολλοί ξένοι συνάδελφοί του. Από απλώς ωραίος να γίνει και αστείος. Δηλαδή να τσαλακωθεί σε κωμικούς ρόλους. Που αποτελεί με μαθηματική ακρίβεια τον μόνο τρόπο να γίνεις αποδεκτός και από το ανδρικό κοινό. Που είναι πρόθυμο να συγχωρήσει τους «ωραίους» υπό την προϋπόθεση να κάνουν και λίγη πλάκα.

Εξάλλου το περίφημο σλόγκαν «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης» που τον ακολουθούσε σαν κλισέ σε ολόκληρη τη ζωή του, ήταν στην πραγματικότητα ανδρική επινόηση. Την χρησιμοποιούσαν τα αγόρια που την έστηναν έξω από το Γυμνάσιο θηλέων στην οδό Τζαβέλα στον Πειραιά – εκεί που κατοικούσε και ο ίδιος ο Μπάρκουλης – σαν δόλωμα για να κάνουν τα κορίτσια να βγουν στην αυλή. «το φώναζαν κάθε φορά που περνούσα με το αυτοκίνητο απέξω είτε εγώ, είτε κάποιο όχημα που έκανε θόρυβο όπως το δικό μου…».

Ακούγοντας την παραπάνω δήλωση τον φαντάζεται κανείς στυλάτο (σαν ένα έλληνα Σον Κόνερι) να οδηγεί ένα ανοιχτό εντυπωσιακό σπορ αυτοκίνητο με σακάκι και το τσιγάρο στο στόμα. Και έχει πέσει μέσα. Ο Ανδρέας Μπάρκουλης οδηγούσε ένα από τα πρώτα MG Spitfire που είχαν έρθει στην Ελλάδα. Ενας bon viveur την εποχή που η χώρα άρχιζε να ανακαλύπτει την «καλή μποέμικη ζωή». Κατά κάποιο τρόπο, ο σωστός άνθρωπος στη σωστή στιγμή.

Και μάλλον γι’ αυτό μας σοκάρει κάθε φορά που πεθαίνει ένας από τους ηθοποιούς που συνεισέφεραν στην συλλογική μας μνήμη μέσω των ταινιών. Γιατί αντίθετα με το Χόλυγουντ, στην Ελλάδα οι ταινίες και οι star που πρωταγωνιστούσαν σε αυτές ήταν πολύ πιο «διπλανοί». Και πολύ πιο οικείοι. Σαν τα παιδικά μας χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News