Έχει απύθμενο ενδιαφέρον η αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου στην κριτική περί την επιλογή της Βασιλικής Θάνου ως νομικού «εγκεφάλου» πλάι στον Αλέξη Τσίπρα. Ο συμψηφισμός που επιχειρήθηκε με ανώτατους δικαστικούς που θήτευσαν σε ανάλογες θέσεις κατά το παρελθόν, δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, κι αυτό γιατί υπάρχουν τρεις καθοριστικές παράμετροι που διαφοροποιούν το «τότε» από το «τώρα». Αξίζει να μπουν κάτω από τον μεγεθυντικό φακό οι περιπτώσεις αυτές, μόνο έτσι μπορεί να καταδειχθεί το μη συγκρίσιμο του πράγματος, το κακόπιστο της αναφοράς στα συγκεκριμένα παραδείγματα, και η σκοπιμότητα του «όλα σε ένα τσουβάλι».

Παράμετρος πρώτη: η ανάδειξη. Παράμετρος δεύτερη: ο χρόνος. Παράμετρος τρίτη: η θητεία.

Η κυρία Θάνου ανεδείχθη ως πρόεδρος του Αρείου Πάγου από το υπουργικό συμβούλιο το 2015, επί κυβερνήσεως Αλέξη Τσίπρα. Η επιλογή της για τη θέση της προϊσταμένης του νομικού του γραφείου εμφανίζεται να έχει γίνει από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Ο Κωνσταντίνος Μενουδάκος διετέλεσε προϊστάμενος του Νομικού Γραφείου της Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης επί Κώστα Σημίτη, από το 1998 ως το 2001, ενώ ήταν ακόμη σύμβουλος Επικρατείας, ούτε καν αντιπρόεδρος. Η τοποθέτησή του στη θέση αυτή έγινε κατόπιν απόφασης του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου του ΣτΕ, με εισήγηση του τότε προέδρου του  ΣτΕ – που ήταν και πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου. Ο Μενουδάκος ανεδείχθη πρόεδρος του ΣτΕ το 2012, δηλαδή 11 ολόκληρα χρόνια μετά την αποχώρησή του από τη Γενική Γραμματεία της κυβέρνησης, με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου της –τρικομματικής– κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά.

Ο Μενουδάκος τοποθετήθηκε επίσης στη θέση του προέδρου της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, με απόφαση της Βουλής, και ενώ Πρόεδρος ήταν ο Νίκος Βούτσης.

Ο Παναγιώτης Πικραμμένος διετέλεσε τη διετία 1991 – 1993 σύμβουλος του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, σε θεσμοθετημένη θέση, και ενώ ήταν ακόμη πάρεδρος του ΣτΕ. Σε άρθρο του μάλιστα στην «Καθημερινή», με αφορμή τον θάνατο του πολιτικού, ο ίδιος καταθέτει ότι δεν τον γνώριζε καν προσωπικά την περίοδο εκείνη ∙ κι αυτό έχει τη σημασία του. Ο Πικραμμένος ανεδείχθη Πρόεδρος του ΣτΕ, το 2009, δηλαδή 16 ολόκληρα χρόνια αργότερα, από μια άλλη –ασφαλώς– κυβέρνηση, αυτή του Κώστα Καραμανλή.

Η περίπτωση του Χαράλαμπου Αθανασίου που αναφέρει το Μέγαρο Μαξίμου, είναι εξόφθαλμα διαφορετική, τόσο ώστε δεν αξίζει και να σχολιασθεί: όχι μόνο γιατί ο Αθανασίου δεν υπήρξε πρόεδρος ενός ανώτατου δικαστηρίου, εν προκειμένω του Αρείου Πάγου, αλλά απλός αρεοπαγίτης. Αλλά και γιατί όταν αποφάσισε να κάνει τη «στροφή» του, συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Αντώνη Σαμαρά, εγκατέλειψε οριστικά τη μια εξουσία (τη δικαστική) για τα μάτια μιας άλλης (της εκτελεστικής).

Τι να συγκρίνει, λοιπόν, κανείς; Οι όποιοι παραλληλισμοί είναι ατυχείς, η μέρα με τη νύχτα. Η περίπτωση Θάνου είναι μοναδική. Η τέως πρόεδρος του Αρείου Πάγου έφυγε από τη μια πόρτα και μπήκε στην άλλη, σε διάστημα μόλις δέκα ημερών, με το πολιτικό σκηνικό ίδιο κι απαράλλαχτο. Η τοποθέτησή της στο Μέγαρο Μαξίμου μοιάζει περισσότερο με απλή μετακίνηση, με… ανασχηματισμό. Με αξιοποίηση πάση θυσία.

Αυτή είναι ίσως και η βασικότερη, όλων των παραμέτρων. Γιατί η τέως πρόεδρος του Αρείου Πάγου έχει πίσω της μια θητεία αμφιλεγόμενη, με εντάσεις, υποψίες, εμφυλίους, η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μπει στην ίδια ζυγαριά με τις θητείες των Πικραμμένου και Μενουδάκου, προσωπικοτήτων που χαίρουν βαθιάς εκτίμησης και ευρύτατης αποδοχής από τον δικαστικό κόσμο. Αν η ίδια ήθελε να προστατεύσει στοιχειωδώς τα πεπραγμένα της, το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να πάει σπίτι της. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η διαδοχικότητα υποσκάπτει και τον παλαιό και τον νέο της ρόλο; Προφανώς, λένε κάποιοι που τη γνωρίζουν, υπερισχύει η αγάπη της για την εξουσία, σαράκι που τρώει τα σωθικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News