Εχουν εντυπωσιακά αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα τα μαγαζιά (παντοπωλεία, εστιατόρια, delivery…) με φαγητά από οργανικές πρώτες ύλες, γλυκά χωρίς ζάχαρη, vegan προϊόντα και υπερβιταμινούχους χυμούς, ως αποτέλεσμα των νέων διατροφικών τάσεων που επικρατούν διεθνώς αλλά και της κρίσης (που αναγκάζει πολλούς να δοκιμάσουν νέα επαγγέλματα). Την ίδια στιγμή τέτοιου είδους φαγητά έχουν προστεθεί στο μενού ακόμα και σε παραδοσιακές ταβέρνες, ενώ οι υπερτροφές τείνουν να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Φροντίζω κι εγώ να διατρέφομαι όσο γίνεται υγιεινότερα, επιδεικνύοντας μεγάλη προσοχή στην ποιότητα της τροφής μου και τις βιταμίνες που μου δίνει. Ομως, όταν τις προάλλες βγήκα με φίλους για να τα πιούμε, και βρεθήκαμε να τσουγκρίζουμε το (βιολογικό) κρασί μας πάνω από ένα πιάτο κινόα και μια τάρτα με (βιολογικό) σπανάκι και φαγόπυρο, σκέφτηκα πως μάλλον κάτι δεν κάνουμε καλά.

Ο,τι και αν σκέφτηκα εγώ, η επιστήμη μίλησε και έχει τον πρώτο λόγο: σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα («Πανελλαδική Μελέτη Διατροφής και Υγείας») του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, οι Ελληνες συνεχίζουν τις κακές συνήθειες στη διατροφή τους, καταναλώνοντας λίπος, κορεσμένα λιπαρά και πρωτεΐνη, αγνοώντας τις σχετικές συστάσεις των ειδικών. Την ίδια στιγμή η πρόσληψη των ωφέλιμων πολυακόρεστων λιπαρών οξέων κρίνεται χαμηλή. Οπότε βουρ στο βιολογικό σπανάκι και το φαγόπυρο ή σε ό,τι άλλο μπορεί να μας σώσει;

Ανθρωπος με πάθη και αδυναμίες είμαι, δεν μπορώ να μη νοσταλγήσω τις παλιές καλές εποχές. Τότε που το φαγόπυρο δεν το γνωρίζαμε και το κρασί το συνοδεύαμε με τηγανητά κεφτεδάκια, τηγανητά κολοκυθάκια και τηγανητές πατάτες. Ενα τέτοιο τραπέζι θεωρείται έγκλημα από τον σύγχρονο διαιτολόγο. Δεν λέω πως δεν έχει τα δίκια του, πιθανώς παραφάγαμε κεφτέδες, και φαίνεται αυτό στα κιλά και στη φυσική κατάστασή μας. Ομως από το βλαπτικό τηγάνι μέχρι την κινόα που πλασάρεται σχεδόν ως η ιδανική τροφή του διατροφικά συνειδητοποιημένου ανθρώπου, δεν μπορούμε να βρούμε κάτι ενδιάμεσο; Εστω το μέτρο που θα μας επιτρέψει να απολαμβάνουμε και τα οφέλη για την υγεία μας και την ικανοποίηση ενός εύγεστου και λαχταριστού πιάτου; Γιατί η κινόα είναι άνοστη. «Θέλει ιδιαίτερη προετοιμασία» μου λέει φίλη που ασχολείται επαγγελματικά με το μαγείρεμα, «κυρίως πολύ πλύσιμο για να μη μυρίζει σαπουνίλα». Και τα ασπρόρουχα θέλουν πολύ πλύσιμο, έχεις όμως αποτέλεσμα: ασπρίζουν! Ενώ η κινόα, είτε με ελαφρά γεύση σαπουνιού είτε άνευ, άνοστη παραμένει.

Κάποιοι κάνουν πλύση εγκεφάλου στον ίδιο τους τον εαυτό πείθοντάς τον πως… ουδέν νοστιμότερον του νερόβραστου

Εννοώ πως με όλους αυτούς τους νέους ψαγμένους σεφ που μαγειρεύουν αποκλειστικά με βιολογικές πρασινάδες από τον μπαξέ τους, με όλες αυτές τις εισαγόμενες μόδες περί υγιεινής διατροφής (που ενίοτε καταλήγουν σε απίστευτα άνοστα αποτελέσματα), με τις οργανικές πρώτες ύλες να σερβίρονται ως μαγικά συστατικά μίας διατροφής που θα μας διατηρήσει για πάντα γερούς και με το vegan τσουνάμι (μεγάλη και ενδιαφέρουσα αυτή η κουβέντα) να πλήττει και την Ελλάδα, ξεχνάμε πως το φαγητό είναι και απόλαυση. Μια απόλαυση που στην αγωνιώδη προσπάθειά μας να τραφούμε σωστά (δηλαδή υγιεινά) έχουμε αρχίσει να τη στερούμαστε, ή τις φορές που την επιτρέπουμε στον εαυτό μας να την πληρώνουμε ακριβά. Υποφέροντας από τις τύψεις που, μόλις κατεβάσουμε την τελευταία μπουκιά του μουσακά, θα μας επισκεφθούν. («Τελικά δεν είναι το φαγητό που μας παχαίνει, οι τύψεις είναι» μου έλεγε τις προάλλες φίλος που έχει κάνει το γραφείο του διαιτολόγου δεύτερο σπίτι του).

Κάποιοι κάνουν πλύση εγκεφάλου στον ίδιο τους τον εαυτό πείθοντάς τον πως… ουδέν νοστιμότερον του νερόβραστου. Αλλοι παγιδεύονται σε ιδεολογίες που ακόμα και αν ξεκινούν από σωστή βάση καταλήγουν να γίνουν βασανιστικές στην καθημερινή εφαρμογή τους. Υπάρχουν πάντα και τα θύματα του μάρκετινγκ που καθημερινά πλασάρει τα νέα θαυματουργά τρόφιμα. Ομως, όσο και αν η υγιεινή διατροφή δεν μπορεί παρά να είναι επιδίωξη του σύγχρονου ανθρώπου, το ίδιο απαραίτητο είναι και το νόστιμο φαγητό. Για τη χαρά, για την ηδονή, ακόμα και για την «αμαρτία» – γιατί και για να κάνουμε πότε πότε καμία αμαρτία ζούμε.

Φίλη που μεγαλώνει τα δύο παιδιά της χωρίς να τους δίνει ζάχαρη (έχει και αυτή στοχοποιηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια) και επιμένοντας στις σαλάτες και στα φρούτα, μου έλεγε πως την πλησίασε τις προάλλες ο μικρός της (7 ετών είναι) και της είπε σχεδόν εκστατικά: «Μαμά, σήμερα πείνασα πολύ, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θέλω ένα ωραίο δροσερό αγγουράκι!». Η μαμά προβληματίστηκε: «Αναρωτήθηκα πόσο φυσιολογικό είναι για ένα παιδί να λιγουρεύεται ένα δροσερό αγγουράκι… Πως κανονικά θα έπρεπε να μου ζητάει παγωτό. Εχω κάνει κάτι λάθος;» Δεν είμαι ο κατάλληλος για να απαντήσω, μπορεί στην πορεία να αποδειχθεί πως τα παιδιά που μεγάλωσαν αποκλειστικά με σαλάτες είναι οι υπεράνθρωποι της νέας εποχής. Δεν κρύβω όμως πως χαίρομαι που μεγάλωσα τρώγοντας παγωτά. Γιατί τα ευχαριστήθηκα. Αλλά και πώς τώρα, τις ελάχιστες φορές που επιτρέπω στον εαυτό μου ένα χωνάκι (βιολογικό ή μη) θυμώνω για τις τύψεις που με πιάνουν. Και που με υποχρεώνουν να περπατήσω μία ώρα περισσότερο ή να κάνω πιο σκληρή γυμναστική για να το κάψω, θύμα κι εγώ της άνοστης εποχής της κινόα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News