Εναν τελικό Γαλλίας – Αγγλίας θα τον προτιμούσαν πολλοί. Λογικό. Το ρομαντικό αφήγημα των Αγγλων, «It’s coming home», μας είχε βάλει στο… τριπάκι. Θέλαμε να ζήσουμε κάτι που έχει πάνω από μισόν αιώνα να συμβεί. Μπορείτε να φανταστείτε το «μετά»; Το υπερθέαμα της υποδοχής του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Λονδίνο; Τα αφιερώματα του BBC, που με κάτι τέτοιες ιστορίες φτιάχνει δημοσιογραφικά αριστουργήματα; Πόσα βιβλία θα γράφονταν και πόσες ταινίες θα γυρίζονταν;

Αλλά και να έχαναν οι Αγγλοι, νάτο πάλι το ωραίο story. Η τραγωδία θα ήταν ανείπωτη – τα δάκρυα θα ξεχείλιζαν τον Τάμεση. Περισσότερο από ιστορία θριάμβων και αστραφτερών πρωταγωνιστών, το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ένα συναρπαστικό χρονικό μεγάλων δραμάτων. Οπως το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο, στον τελικό του 1994, που έγινε διαφήμιση (ενώ το εύστοχο του Ντούνγκα, που χάρισε τον τίτλο στη Βραζιλία, κανείς δεν το θυμάται). Οσο πιο οδυνηρή είναι η πιθανή αποτυχία, τόσο μεγαλώνει η αγωνία του κόσμου για το παιχνίδι. Η Κροατία, αν χάσει, θα κλάψει μόνο για λίγο. Υστερα θα θυμηθεί ότι το καθήκον της το έχει κάνει ήδη, «με το παραπάνω», και θα γιορτάσει την παρθενική της εμφάνιση σε τελικό Μουντιάλ.

Το ζευγάρι των εφετινών φιναλίστ, Γαλλία – Κροατία, είναι από τα λιγότερο γοητευτικά ever. Για να βρούμε κάτι αντίστοιχο, θα πρέπει να γυρίσουμε πολύ πίσω: στο 1962 (Βραζιλία – Τσεχοσλοβακία 3-1) και στο 1958 (Βραζιλία – Σουηδία 5-2). Μόνο που, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πολύ από τότε. Κανένας τελικός, πλέον, δεν έχει κριθεί προτού παιχτεί. Καμία ομάδα που φτάνει ως εδώ δεν είναι εύκολη λεία, για κανέναν.

Φαβορί υπάρχει. Η Γαλλία ανήκει στις μεγάλες δυνάμεις του σπορ από το 1984, τότε που ο Μισέλ Πλατινί την οδήγησε στην κατάκτηση του πρώτου της Euro (το πήρε και το 2000). Το 1998, με αρχηγό τον σημερινό της προπονητή, Ντιντιέ Ντεσάν, και ηγέτη τον Ζινεντίν Ζιντάν, σήκωσε και το Παγκόσμιο Κύπελλο – το μοναδικό της μέχρι σήμερα. Είναι πιο πλήρης ομάδα και χρειάστηκε να αποκλείσει πιο δυνατούς αντιπάλους (Αργεντινή, Ουρουγουάη, Βέλγιο) από ό,τι η Κροατία (Δανία, Ρωσία, Αγγλία) για να φτάσει στο ματς που θα στέψει τον νέο παγκόσμιο πρωταθλητή. Οταν συστάθηκε η εθνική Κροατίας (1990) και αναγνωρίστηκε από τη FIFA και την UEFA (1992), η Γαλλία ήταν, ήδη, μια αριστοκράτισσα των γηπέδων.

Η ιστορία που οι Κροάτες έχουν να μας διηγηθούν δεν είναι τόσο παλιά, ούτε τόσο δυνατή, όσο εκείνη των Αγγλων. Αλλά, ιδίως εμάς τους Ελληνες θα ‘πρεπε να μας εξιτάρει. Δεν τους συμπαθούμε, επειδή δεν μας συμπαθούν, όμως αυτό που πάνε να κάνουν θυμίζει το δικό μας «ριφιφί» στην Πορτογαλία το 2004. Τον περασμένο Οκτώβριο ήταν τρίτοι στον προκριματικό όμιλο – δεν θα πήγαιναν, καν, στους αγώνες της δεύτερης ευκαιρίας. Η κροατική ομοσπονδία άλλαξε προπονητή και προσέλαβε τον Ντάλιτς, μάλλον στην τύχη. Χωρίς συμβόλαιο, για μια εβδομάδα. Μόνο για το κρίσιμο ματς με την Ουκρανία. Νίκησαν 2-0 και βγήκαν δεύτεροι. Στα μπαράζ έπαιξαν με την Ελλάδα και πήραν το εισιτήριο για τη Ρωσία. Εκεί πήραν τρεις διαδοχικές προκρίσεις στην παράταση, ή και στα πέναλτι (δεν ξανάγινε), αν και σε όλους τους νοκ-άουτ αγώνες βρέθηκαν πίσω στο σκορ.

Η ομάδα μιας μικρής χώρας, της δεύτερης μικρότερης που έφτασε ποτέ σε τελικό μετά την Ουρουγουάη του 1950, με μικρή δεξαμενή παικτών, χωρίς κάποιο μακρόπνοο σχέδιο, χάρη στη συνύπαρξη μερικών σπουδαίων ποδοσφαιριστών που έτυχε να γεννηθούν την ίδια εποχή και σε έναν ικανό προπονητή που κατά σύμπτωση βρέθηκε στο δρόμο της, έκανε μια φοβερή υπέρβαση που κανείς δεν περίμενε. Δεν σας θυμίζει κάτι, αυτή η ιστορία;

Η Γαλλία μπήκε στις καρδιές της πλειονότητας των φιλάθλων δύο χρόνια προτού σηκώσει το πρώτο της τρόπαιο. Ηταν στις 8 Ιουλίου 1982, στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Ισπανίας κόντρα στους Γερμανούς. Λίγο πριν από τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα, ο Μισέλ Πλατινί έκανε μια μπαλιά 30 μέτρων -η σπεσιαλιτέ του- προς τον Πατρίκ Μπατιστόν, ο οποίος έφυγε σαν σφαίρα προς την αντίπαλη περιοχή. Ο γερμανός τερματοφύλακας, Χάραλντ Σούμαχερ, όρμησε προς το μέρος του αποφασισμένος να μην περάσουν, και η μπάλα και ο παίκτης. Την μπάλα δεν την προλάβαινε. Ετσι, έπεσε με όλη του τη δύναμη, με το πόδι απλωμένο σαν «καρατέκα», στον φουκαρά τον Μπατιστόν, που σωριάστηκε αναίσθητος στο χορτάρι. Διάσειση, κάταγμα στην κάτω γνάθο και τρία χαμένα δόντια. Ο ολλανδός διαιτητής δεν σφύριξε ούτε φάουλ. Οι Γάλλοι έχασαν το ματς στα πέναλτι, αν και νικούσαν 3-1 λίγο πριν από τη λήξη της παράτασης.

Ηταν η αρχή μιας κακοδαιμονίας που, ακόμη, τους καταδιώκει. Μέχρι το 1998, που σήκωσαν το τρόπαιο στο Παρίσι (3-0 τη Βραζιλία), είχαν φτάσει τρεις φορές στο κατώφλι του τελικού, όμως πάντα κάτι γινόταν και έχαναν την πρόκριση. Είναι άτυχοι… με ISO. Θυμηθείτε το πιο πρόσφατο πάθημά τους. Στο Euro 2016, στη χώρα τους, στον τελικό με την Πορτογαλία, ο Ζινιάκ στις καθυστερήσεις «σημάδεψε» το δοκάρι από τα δύο μέτρα σε κενή εστία. Και έχασαν με ένα μακρινό σουτ… της απελπισίας, στο 109′ της παράτασης.

Οι σημερινοί φιναλίστ μπορούν να μας προσφέρουν έναν αλησμόνητο τελικό. Η Γαλλία ξεχειλίζει από ποιότητα σε όλες της τις γραμμές. Δεν είναι μόνον ο Γκριεζμάν και ο Εμπαπέ (η χρυσόσκονη αυτού του Μουντιάλ). Είναι και η τρομερή μεσαία της γραμμή: ο Πογκμπά, ο Τολισό, ο Ματουϊντί και ο Καντέ, που τρέχουν ασταμάτητα. Είναι και οι αμυντικοί της, που σκοράρουν κιόλας. Ο ένας στόπερ της, ο Βαράν, ξέκανε την Ουρουγουάη. Ο άλλος, ο Ουμτίτι, το Βέλγιο. Γκολ έχει βάλει και ο πλάγιος μπακ Παβάρ. Είναι και ο τερματοφύλακάς, ο Γιορίς, από τους κορυφαίους του τουρνουά. Οταν πατάει γκάζι, η δεύτερη νεαρότερη 23αδα του Μουντιάλ (μετά τη Νιγηρία) είναι σκέτη απόλαυση.

Οι Κροάτες παίζουν δυναμικά, παθιασμένα, οργανωμένα. Κι έχουν τέσσερις top-class παίκτες:  Μόντριτς, Ράκιτιτς, Πέρισιτς, Μάντζουκιτς. Αξιους απόγονους της γενιάς του Σούκερ, του Μπόμπαν και του Προσινέτσκι, που το 1998 η Γαλλία είχε σταματήσει στους ημιτελικούς. Προσέξτε, γι’ άλλη μια φορά απόψε, τον Λούκα Μόντριτς. Δεν σου γεμίζει το μάτι. Είναι κοντούλης, αδυνατούλης, ασχημούλης, το χαμόγελό του δεν κάνει για… διαφήμιση οδοντόκρεμας, όμως παίζει να είναι ο σπουδαιότερος ευρωπαίος μέσος της τελευταίας πενταετίας, μαζί με τον Αντρές Ινιέστα. Και τρέχει διαρκώς. Μέχρι την τελευταία του ανάσα.

Η Γαλλία θα γίνει σήμερα η μόνη εθνική ομάδα που θα έχει παίξει σε τρεις τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η νίκη της θα είναι ο θρίαμβος ενός τέλεια οργανωμένου σχεδίου που την κρατά σε κορυφαίο επίπεδο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλλά και του Ντεσάν. Ο οποίος ανυπομονεί για το νταμπλ που μόνον ο Ζαγκάλο και ο Μπεκενμπάουερ έχουν πετύχει: να σηκώσει το χρυσό αγαλματίδιο, και ως παίκτης, και ως προπονητής.

Η νίκη της Κροατίας θα ανοίξει τη λέσχη των οκτώ χωρών που έχουν κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο σε ένα νέο μέλος. Θα ενθαρρύνει ένα σωρό ομάδες να τη μιμηθούν. Οπως ο ελληνικός άθλος του 2004, θα επιβεβαιώσει ότι στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News