Τι λέγαμε μέχρι πρότινος; Ότι το όνομα είναι το παν στο Μακεδονικό, γιατί «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», όπως μας έλεγαν εδώ και δυόμισι δεκαετίες. Βέβαια όνομα στο όνομα και συλλαλητήριο στο συλλαλητήριο το χάσαμε το όνομα. Και συνηθίσαμε εμείς στο FYROM και ελληνοπρεπώς ΠΓΔΜ, δηλαδή(πρώην αλλά) Μακεδονία και όλοι οι άλλοι στο (σκέτο) Μακεδονία.

Μέχρι που(σχεδόν όλοι) οι πολιτικοί ταγοί κατάλαβαν ότι, αν δεν βρούμε ένα σύνθετο όνομα με κάποιον προσδιορισμό στο Μακεδονία, θα έμενε το σκέτο. Κάπως έτσι φτάσαμε στην ελληνική αποδοχή τέτοιας πρότασης το 2008, αλλά οι απέναντι ήταν ακόμα στον Μεγαλέξανδρο και όλα έμειναν στάσιμα.

Σήμερα μια νέα κυβέρνηση στα Σκόπια δίνει απτά δείγματα ότι θέλει να φύγει από τα παλιά των προκατόχων της, αποκηρύσσει τις γελοιότητες περί Μεγαλέξανδρου, ξηλώνει τα αγάλματα, αλλάζει τα ονόματα του αεροδρομίου, των δρόμων κτλ. Και τότε εμείς- όσοι δεν θέλουν καμιά λύση, δηλαδή-αλλάζουμε τροπάρι. Δεν είναι-μας λένε- μόνο το όνομα το σημαντικό, είναι και το εύρος της χρήσης του και η συνταγματική αλλαγή.

Πιεζόμενη από Ευρωπαίους και Αμερικανούς η κυβέρνηση Ζάεφ, που καίγεται να ενταχθεί στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, τα δέχεται όλα. Ναι στο erga omnes, αναζητείται ο τρόπος της δέσμευσης για την αλλαγή του Συντάγματος, αφού δεν μπορεί να γίνει αύριο το πρωί λόγω διαδικασιών και συσχετισμών.

Και τότε εμείς επανερχόμαστε στο όνομα:

–Το Νέα Μακεδονία μας μυρίζει, διότι -λένε- είναι χρονικός προσδιορισμός. Και, επομένως, υπάρχει κίνδυνος οι Νεομακεδόνες, αν τους πούμε έτσι, να έλθουν κάποτε να πάρουν την παλαιά Μακεδονία, τη δικιά μας. Γελοιότητα πρώτη.

– Το Ανω (ή Βόρεια) Μακεδονία μας βρωμάει, διότι -λένε- είναι γεωγραφικός προσδιορισμός. Και, επομένως, υπάρχει κίνδυνος οι Ανω(ή Βορειο)μακεδόνες, αν τους πούμε έτσι, να έλθουν κάποτε να πάρουν την Κάτω (Νότια) Μακεδονία, τη δικιά μας. Γελοιότητα δεύτερη.

– Εσχάτως μας προέκυψε το Ilindeska Makedonija, αλλά αυτό κι αν είναι «προδοσία». Διότι είναι -λέει- ιστορικός προσδιορισμός και (μετά τον χρονικό και τον γεωγραφικό) απορρίπτεται κι αυτός. Βέβαια, μέχρι τώρα οι εγχώριοι μακεδονομάχοι ξεσήκωναν τον κόσμο επειδή οι Σκοπιανοί εμφανίζονταν σαν απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου (όντως ανιστόρητο και γελοίο). Τώρα που αυτό έχει εκλείψει, απορρίπτεται και οποιαδήποτε άλλη λύση, με ιστορικό προσδιορισμό που να παραπέμπει στη νεότερη Ιστορία. Διότι ναι μεν η εξέγερση του Ιλιντεν έγινε εναντίον των Οθωμανών, αλλά μπλέκουμε στις ατραπούς της Ιστορίας των αρχών του 20ου αιώνα με τις πολλές ερμηνείες και ούτε τέτοια λύση γίνεται αποδεκτή.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η ελληνική πολιτική τάξη δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα, γιατί δεν το αντέχει. Η πρώτη κυβέρνηση που επιχείρησε κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη της δεκαετίας του ’90, έπεσε στη δίνη της πατριδοκαπηλίας και των συλλαλητηρίων, είχε και εσωτερικό πρόβλημα με τον Σαμαρά και μοιραία δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η δεύτερη που θα μπορούσε να φτάσει σε λύση, πρωτίστως διότι η κυβέρνηση των Σκοπίων καίγεται να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και γι’ αυτό κάνει τη μία παραχώρηση μετά την άλλη. Όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει κι αυτή εσωτερικό πρόβλημα με τους μακεδονομάχους του Καμμένου. Επιπλέον, παρά τα μαθήματα που έπρεπε όλοι να έχουν βγάλει από την 25ετή πορεία του προβλήματος, η σημερινή αντιπολίτευση κάνει ό,τι και όλες οι προηγούμενες. Ειδικά ο νεότερος Μητσοτάκης, τρέμοντας την εκ δεξιών της ΝΔ ενδεχόμενη αντίδραση, ενθαρρύνει τα συλλαλητήρια και υποχωρεί ακόμα και από τη θέση της κυβέρνησης Καραμανλή το 2008. Δεν υπολογίζει ότι αύριο ίσως χρειαστεί να το λύσει μια δική του κυβέρνηση από χειρότερη θέση.

Ετσι, παρά την ευνοϊκή συγκυρία, δεν αποκλείεται και η σημερινή κυβέρνηση να κάνει πίσω. Εν όψει εκλογικής περιόδου να παραπέμψει το θέμα στις(ελληνικές ή μη)καλένδες, για να μην μπλέξει με τον Καμμένο και να μην απολογείται στους πάσης φύσεως μακεδονομάχους.

Αν συμβεί αυτό, θα είναι λάθος. Και θα αποδείξει, για άλλη μια φορά, ότι οι κυβερνήσεις –και εν γένει πολιτικός ο κόσμος– τρέμουν το πολιτικό κόστος και υποκύπτουν στους πατριδοκάπηλους και επαγγελματίες πατριώτες, που κάνουν καριέρα δεκαετίες τώρα σαν μακεδονομάχοι.

Ας κλείσουμε κάπως πιο ελαφρά. Κάποτε, στη δεκαετία του ’90, ο δημοσιογράφος Γιάννης Τζαννετάκος είχε προτείνει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να ονομαστεί το γειτονικό κράτος «Φυρομία»(από το FYROM). Μια που δυόμισι δεκαετίες μετά λύση δεν βρέθηκε, ας προτείνουμε να την ονομάσουν «Φουφουτία» (από το Φούφουτος). Ποιος ξέρει, οι Σκοπιανοί μπορεί να την αποδεχθούν. Αρκεί να μη βρεθούν Ελληνες πατριώτες να καταγγείλουν (και) τον Φούφουτο για… προδοσία του μακεδονικού αγώνα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News