Οσο και αν έχουμε εξοικειωθεί (δυστυχώς) με τις φασιστικές συμπεριφορές, όσο κι αν έχουμε αφομοιώσει τον τραμπουκισμό στην καθημερινότητα μας, είναι κάτι εικόνες που όσο κι αν τις επεξεργάζεσαι δεν μπορείς να τις χωνέψεις. Απλώς δεν μπορείς να το διανοηθείς, πώς ένας τύπος ξεκινάει να τραμπουκίσει έναν άνθρωπο μ’ ένα παιδί αγκαλιά, το παιδί του!

Πόσες σκέψεις δημιουργεί η εικόνα του τραμπούκου γονιού, τι φοβερή απεικόνιση της πιο σάπιας καφρίλας, εκείνης στην οποία έχει παραδοθεί η κοινωνία, και τι έντονη υπενθύμιση πως τα φασιστοειδή μυαλά διαμορφώνουν άλλα φασιστοειδή μυαλά, των παιδιών που μεγαλώνουν μαζί τους. Το ότι κάποιοι την πέφτουν στα καλά καθούμενα στον Γιάννη Μπουτάρη είναι από μόνο του απαράδεκτο, το ότι την πέφτουν και μ’ ένα μικρό παιδί αγκαλιά, είναι σοκαριστικό.

Πώς μπορείς να μαχαιρώσεις την αθωότητα, πώς μπορείς να την κάνεις κομμάτια; Την παίρνεις αγκαλιά και πας να τραμπουκίσεις. Την παίρνεις αγκαλιά και πας να βρίσεις, να φωνάξεις, να σπρώξεις, να ρίξεις κι εσύ καμία ενδεχομένως σ’ έναν ηλικιωμένο δήμαρχο, επειδή δεν συμφωνείς μαζί του. Επειδή έτσι ρε φίλε, σου τη δίνει, και γουστάρεις να του δώσεις να καταλάβει, τώρα που τον πέτυχες μπροστά σου. Με το παιδί αγκαλιά. Με το ένα χέρι το παιδί, με το άλλο ο τραμπουκισμός. Σαν γορίλας… Το ζώο μέσα σου δεν έχει βγει απλώς έξω, σ’ έχει καταλάβει ολοκληρωτικά.

Βλέπεις το βλέμμα του κοριτσιού (εμείς δεν θα το δείξουμε, δεν μας φταίει σε τίποτα αυτό το αθώο πλάσμα να πρωταγωνιστεί σε τέτοια βία). Σαστισμένο, αμήχανο, παραδομένο στη σκηνή βίας που (και) ο πατέρας του δημιούργησε και την οποία πρέπει να επεξεργαστεί, στο αθώο μυαλό του: τι έκανε αυτός ο κύριος στον μπαμπά μου και θύμωσε; Έτσι κάνουμε όταν θυμώνουμε με κάποιον; Του ορμάμε; Γιατί έριξαν αυτόν τον κύριο κάτω; Έτσι να κάνω κι εγώ στο παιδάκι που με ενοχλεί στο σχολείο;

Ποιος ξέρει τι άλλα έχει βιώσει αυτό το κοριτσάκι. Πόσα «αυτός χρειάζεται ξύλο» και «θα τον πλακώσουμε στις μπουνιές» έχει ακούσει σπίτι του. Πόσες εθνικοφασιστικές κορώνες και ρατσιστικά μαργαριτάρια έχουν τρυπώσει στα παιδικά αφτιά του σε οικογενειακές μαζώξεις και εξόδους, μεταξύ φαγητού και γλυκού, μεταξύ καφέ και βόλτας.

–Πώς περάσατε το Σαββατοκύριακο;, θα το ρωτήσει η δασκάλα τη Δευτέρα.

–Πήγαμε βόλτα με τον μπαμπά και την έπεσε σ’ έναν κύριο.

Ο μπαμπάς. Ο τραμπούκος μπαμπάς. Που πολύ πιθανόν να έχει πάρει θέση και στα περί υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Φυσικά διαφωνεί με όλο του το είναι, γιατί θεωρεί αηδιαστικό το να μεγαλώνει ένα παιδί με δύο γονιούς του ίδιου φύλου. Τι πρότυπα θα έχει αυτό το παιδί; Τι παραδείγματα; Τι άνθρωπος θα γίνει σ’ ένα σπίτι με γκέι και λεσβίες; Θα καταστραφεί. Απόβρασμα της κοινωνίας θα καταντήσει.

Ενώ το δικό του παιδί, δεν θα καταστραφεί, κατάλαβες;  Το δικό του παιδί, που μεγαλώνει μ’ έναν μπαμπά που τραμπουκίζει κόσμο, θα γίνει ένας σωστός άνθρωπος και θα πάει τον κόσμο μπροστά.

Υ.Γ.: Όλοι περιμένουμε να συλληφθούν όσοι επιτέθηκαν στον Γιάννη Μπουτάρη. Όλοι περιμένουμε να τιμωρηθεί ο χυδαίος τραμπουκισμός. Αν τιμωρηθεί, θα γίνει κατανοητό ότι τέτοιες συμπεριφορές είναι λάθος και τιμωρούνται. Έτσι, και τα αθώα παιδιά που γίνονται άθελά τους συνένοχα του φασίστα κηδεμόνα τους, θα έχουν ίσως μια ευκαιρία να σωθούν απ’ τον φασισμό που ο τραμπούκος γονιός μπολιάζει μέσα του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News