Τι θα γίνει αν οι φορολογούμενοι που στηρίζουν κάθε χρόνο τα έσοδα του κράτους ξεμείνουν ξαφνικά από δυνάμεις; Τι θα γίνει αν απελπιστούν αυτοί οι ίδιοι που πληρώνουν κάθε χρόνο ΕΝΦΙΑ, ΕΦΚΑ και φόρο εισοδήματος περιμένοντας την ανάπτυξη; Το πατριωτικό τους καθήκον είναι να βάλουν στην άκρη την πίκρα και την απογοήτευση και να πληρώσουν. Θα το κάνουν και φέτος;

Στην κυβέρνηση κανείς δεν θέλει να σκέφτεται το σενάριο της «αποχής» των φορολογουμένων παρότι για πρώτη φορά τα σημάδια είναι ανησυχητικά. Σε ιδιωτικές συζητήσεις, στελέχη του οικονομικού επιτελείου δεν κρύβουν τον προβληματισμό τους για το γεγονός ότι ένας στους τρεις φορολογούμενους δεν πλήρωσε στο τέλος Ιουνίου την πρώτη δόση του φόρου εισοδήματος. Περιμένουν καλύτερη εικόνα τους επόμενους μήνες αλλά ανησυχούν. Αν τα προβλήματα συνεχιστούν τους επόμενους μήνες τα νέα μέτρα για το 2018 θα είναι αναπόφευκτα και η ευθύνη θα βαραίνει τους ίδιους.

Εν τω μεταξύ, έξω από το στενό κύκλο του υπουργείου Οικονομικών πολλοί από όσους βρίσκονται σήμερα στην εξουσία δεν γνωρίζουν ούτε καν βασικά για τα δημοσιονομικά της χώρας και ίσως να μην έχουν καταλάβει ότι οι μισθοί τους πληρώνονται από τους φόρους. Ακόμη όμως και ο πλέον άσχετος με τα οικονομικά βουλευτής ή διορισμένος σε κυβερνητικό γραφείο έχει πληροφορηθεί ότι η υπέρβαση του στόχου για το πλεόνασμα δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση «να κάνει την πολιτική της χωρίς τους περιορισμούς των δανειστών».

Τι περιλαμβάνει αυτή η πολιτική; Το μενού είναι λίγο πολύ γνωστό. Όταν το 2016 οι φορολογούμενοι ισοφάρισαν και με το παραπάνω τα σπασμένα του 2015, τα λεφτά χρησιμοποιήθηκαν για το ψηφοθηρικό χριστουγεννιάτικο επίδομα σε 1,6 εκατ. συνταξιούχους (χωρίς να δοθεί ένα ευρώ στους ανέργους) καθώς και για προσλήψεις συμβασιούχων με την υπόσχεση της μονιμοποίησης. Απλά πράγματα που εξυπηρετούν το στόχο της εκλογικής επιβίωσης του κόμματος. Το «θαύμα» έγινε το 2016 και στην κυβέρνηση βιώνουν ακόμη τα μεθεόρτια του πρωτογενούς πλεονάσματος 4,19% (με ανάπτυξη 0%) που τους επέτρεψε να λειτουργήσουν «πολιτικά».

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται φέτος. Διότι κάθε φορά που η κυβέρνηση υπονομεύει την ανάπτυξη καθυστερώντας την αξιολόγηση (τον Ιούνιο έκλεισε η 2η αντί για την 8η), «πουλώντας» αντίσταση, ηρωική διαπραγμάτευση, ή μεγαλοστομίες για το χρέος, είναι σαν να παίρνει λεφτά από την τσέπη των συνεπών φορολογουμένων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι για κάθε 1% ανάπτυξης που δεν έρχεται έναντι του στόχου που έχει τεθεί οι πολίτες πρέπει να πληρώσουν 1 δισ. ευρώ περισσότερα για φόρους και ασφαλιστικές εισφορές για να καλύψουν τη διαφορά. Ο κανόνας αυτός εξηγεί το άνοιγμα της συζήτησης για τη λήψη νέων μέτρων για το 2018. Αντί για πλεόνασμα 1,75% που είναι φέτος ο στοχος η κυβέρνηση πρέπει να πιάσει 3,5% όπως έχει δεσμευτεί.

Φαινόταν εφικτό αλλά με δική της επιλογή τα δεδομένα άλλαξαν. Τον Νοέμβριο του 2016, όταν άρχιζε η δεύτερη αξιολόγηση, η Κομισιόν ανέμενε ανάπτυξη 2,7% το 2017 και 3,1% το 2018. Πάνω εκεί χτίστηκε το μακροοικονομικό σενάριο για τα έσοδα του κράτους τη διετία 2017-2018. Το σενάριο προέβλεπε ότι η ανάπτυξη θα γέμιζε τα ταμεία. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν διαφορετικά γιατί η κυβέρνηση επέλεξε ξανά την τακτική της καθυστέρησης στην αξιολόγηση η οποία υπονόμευσε την εμπιστοσύνη και τους ρυθμούς ανάπτυξης.

Και όπως συμβαίνει πάντοτε, αν τα λεφτά δεν τα «βάλει» η ανάπτυξη με τη διεύρυνση της πίτας πρέπει να τα βάλουν οι ίδιοι πληρώνοντας περισσότερα για φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Η κυβέρνηση υπολογίζει πια τη φετινή ανάπτυξη στο 1,8% (αντί για 2,7%) ενώ ξένες τράπεζες και οργανισμοί την τοποθετούν στην περιοχή του 1%. Σε κάθε περίπτωση, για τη διετία 2017-2018 η διαφορά σε σύγκριση τις προβλέψεις θα αγγίξει το 2%. Το ισχυρό κύμα ανάπτυξης που αναμενόταν για να «πάρει πάνω του» τα φορολογικά έσοδα και τις εισφορές στα Ταμεία (με τη μείωση της ανεργίας) δεν ήρθε. Αναγκαστικά θα τα αναλάβουμε οι ίδιοι. Άλλωστε οι παράτες για το χρέος έχουν λογαριασμό και κάποιος πρέπει να τον πληρώσει. Πιο απλά: αν ο Αλέξης Τσίπρας πήγαινε γρήγορα οι συνεπείς φορολογούμενοι θα πλήρωναν λιγότερα. Καθυστέρησε γιατί αυτό ήταν το συμφέρον του ίδιου και του κόμματός του. Η διαφορά του γρήγορα από το αργά αποτυπώνεται πάντα στο ρυθμό ανάπτυξης και την πληρώνουμε πάντα εμείς με φόρους και εισφορές.

Στην κυβέρνηση γνωρίζουν ότι η ζημιά έχει γίνει και ότι για να πιάσουν το στόχο για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018 θα χρειαστεί να πάρουν νέα μέτρα. Ξέρουν όμως ότι το πρόβλημα δεν τους αφορά άμεσα και έχουν σκεφτεί και πως θα λυθεί. Για τα μέτρα θα κατηγορήσουν την τρόικα που θα ζητήσει την τήρηση των δεσμεύσεων που ίδιοι ανέλαβαν και για τα λεφτά θα απευθυνθούν στα συνήθη υποζύγια. Αν τα υποζύγια ανταποκριθούν και δώσουν και κάτι παραπάνω, τότε στο Μαξίμου θα κάνουν «πολιτική πέρα και έξω από τους περιορισμούς των δανειστών». Τη γνωστή δηλαδή εφόσον κάποια στιγμή θα γίνουν και εκλογές.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News