Σε αντίθεση με τους περισσότερους εμένα με ξάφνιασε ευχάριστα η ανακοίνωση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη ματαίωση της συνεδρίασης για τις τηλεοπτικές άδειες. Επιτέλους οι δικαστές ανακοίνωσαν ότι είναι άνθρωποι όπως εμείς οι υπόλοιποι. Οτι έχουν κι αυτοί δυνητικά όλες τις αρετές και τις αδυναμίες του είδους μας και επομένως και οι αποφάσεις τους μοιραία θα συναρτώνται με τα χαρακτηριστικά του καθενός τους, όπως συμβαίνει με όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα.

Δεν πρόκειται λοιπόν για μηχανές παραγωγής δικαίου όπως τα στερεότυπα τους θέλουν, αλλά για ανθρώπινα όντα για τα οποία ισχύουν οι ίδιες προϋποθέσεις επαγγελματικής απόδοσης που ισχύουν και για τους άλλους συνανθρώπους τους. Δηλαδή η γνώση, η επάρκεια, η προσήλωση, ο επαγγελματισμός, η εντιμότητα δεν είναι γονιδιακά γνωρίσματα του δικαστή, ούτε η ευλογία της Θέμιδος σε έναν νομικό από τη στιγμή που εισέρχεται στο δικαστικό σώμα, αλλά ζητούμενα όπως για όλους μας.

Μας λέγανε «έχω εμπιστοσύνη στην  ελληνική Δικαιοσύνη» ή «η υπόθεση βρίσκεται στη Δικαιοσύνη» με έναν τόσο τελεσίδικο τρόπο λες και από εκεί και πέρα το δίκιο ή το άδικο θα λάμψει με αυτόματο και αδιαμφισβήτητο τρόπο. Και έρχονται τώρα και μας λένε οι ίδιοι ότι είναι κανονικοί άνθρωποι, έχουν πάθη, αδυναμίες, εκνευρίζονται, επηρεάζονται.

Το είχα υποψιαστεί και στο παρελθόν αυτό, δηλαδή ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι, τις φορές που με διάφορους τρόπους διεκδικούσαν μισθολογικές αυξήσεις ή προσπαθούσαν να περιφρουρήσουν τις αποδοχές τους από τις
περικοπές που έπλητταν και  όλους τους άλλους κλάδους. Οι εκπρόσωποί τους τότε έλεγαν ότι ο δικαστής πρέπει να είναι πολύ καλά αμειβόμενος για να λειτουργεί ανεπηρέαστος, και μου είχε μεγάλη εντύπωση. Οσο και αν προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσαν δεν εβρισκα άλλη εξήγηση από το ότι οι δικαστές έπρεπε να είναι οικονομικά ισχυροί  ώστε να είναι θωρακισμένοι απέναντι σε πειρασμούς. Σκεφτόμουν ότι το ίδιο ισχύει και
για πολλά άλλα επαγγέλματα (εφοριακούς, γιατρούς του ΕΣΥ, υπαλλήλους πολεοδομίας κλπ), αλλά σημασία εδώ έχει ότι οι ίδιοι ομολογούσαν πως με λιγότερα χρήματα κάποιοι θα μπορούσαν να υποκύψουν σε πειρασμούς. Οτι ανάμεσά τους υπάρχει ένα ποσοστό (φαντάζομαι πολύ μικρό) που υπό συνθήκες θα μπορούσαν να γίνουν επίορκοι.

Φαίνεται όταν οι δικαστές στριμώχνονται μας δείχνουν τo ανθρώπινο πρόσωπό τους, «το ανθρώπινο βάρος τους φτιαγμένο από πηλό και αμαρτία σαν την πρώτη μέρα μας στη Γη», όπως λέει ο ποιητής. Και αυτό είναι
καλό να το ξέρουμε, όπως ξέρουμε ήδη ότι το παιδί μας δεν θα μάθει σίγουρα τα ίδια γράμματα με όποιον δάσκαλο καθίσει, ότι ο άρρωστός μας δεν θα έχει απαραίτητα την ίδια τύχη με οποιονδήποτε γιατρό, και ότι το σπίτι μας δεν θα είναι το ίδιο καλό ασχέτως μηχανικού.

Οτι δηλαδή η Δικαιοσύνη δεν είναι ένας άσαρκος, απρόσωπος μηχανισμός που λειτουργεί με συμπαντική νομοτέλεια αλλά μία Εξουσία που υπηρετείται από λειτουργούς με ατομική ευθύνη, επιστήμονες υψηλού μέσου όρου ασφαλώς, αλλά όχι μικρούς θεούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News