Τον Οκτώβριο του 2014, ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν υπουργός Παιδείας. Με δική του εισήγηση, ψηφίστηκε τότε τροπολογία για την αλλαγή του πειθαρχικού δικαίου των εκπαιδευτικών. Η πρόβλεψη ήταν να τίθεται αυτοδίκαια σε αργία ο εκπαιδευτικός κατά του οποίου ασκείται ποινική δίωξη για οποιοδήποτε έγκλημα κατά της γενετήσιας ελευθερίας ή για οποιοδήποτε έγκλημα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής.

Για να κρίνει κανείς το αποτέλεσμα της τροπολογίας, θα πρέπει να συγκεντρώσει στοιχεία από όλα τα σχολεία της χώρας. Μόνο έτσι θα έχει μία πλήρη εικόνα για το πόσες περιπτώσεις παραβατικότητας αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα. Παρόλα αυτά όμως, η γενική πληροφόρηση δεν δικαιολογεί και τόσο την πρωτοβουλία του πρώην υπουργού. Το αντίθετο μάλιστα. Πολύ πρόσφατα, το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Ρεθύμνου, εξέδωσε μία απόφαση η οποία αθώωνε ομόφωνα (με ψήφους 7 -0!) έναν εκπαιδευτικό από τα Χανιά που πριν από 26 μήνες είχε κατηγορηθεί από την σύζυγό του για ασέλγεια σε βάρος των παιδιών τους και ενδοοικογενειακή βία. Σημασία έχει πως  δεν κρίθηκε αθώος λόγω αμφιβολιών αλλά αποδείχτηκε ότι είχε κατηγορηθεί άδικα και με στοιχεία που κατασκευάστηκαν σε βάρος του!

Ο άνθρωπος αυτός έχασε την δουλειά του, διαπομπεύτηκε στην τοπική κοινωνία και αναγκάστηκε να ξοδέψει πολλά χρήματα για να δικαιωθεί. Η επιτροπή του Πειθαρχικού δεν έδωσε νέα αναβολή, περιμένοντας τη δίκη και τον απέλυσε. Τώρα βέβαια θα πρέπει να επαναπροσληφθεί αλλά το κακό έγινε.

Η αλήθεια είναι πως σαν κοινωνία δεν μας αφορά η περιπτωσιολογία αλλά ο συμβολισμός. Και ειδικά, όταν έχουμε να κάνουμε με το εκπαιδευτικό σύστημα όπου οι ισορροπίες είναι πάντα, λεπτές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, η κοινότητα όπου δραστηριοποιήθηκε ο εκπαιδευτικός δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα μαζί του. Ούτε οι συνάδελφοί του ούτε και οι μαθητές (επικοινώνησα ο ίδιος με τα σχολεία όπου εργάστηκε). Επομένως, κάθε καταγγελία ή ένδειξη για παράτυπη συμπεριφορά στο εξωσχολικό του περιβάλλον, πρώτα θα έπρεπε να αποδειχθεί και μετά να ληφθούν μέτρα πρόληψης για το χώρο της εργασίας του.

Ποιο είναι το συμπέρασμα από την υπόθεση; Πρώτον ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι ένας «αυθόρμητος» πολιτικός. Και ως «αυθόρμητος» μάλλον, δεν είναι σε θέση να παίρνει τις σωστές αποφάσεις (το απέδειξε και από άλλο πόστο με τις οροθετικές ιερόδουλες…). Το άλλο είναι πως η γραφειοκρατία ( ανυπαρξία συνεννόησης μεταξύ πειθαρχικών οργάνων και δικαστηρίων) εμποδίζει την λειτουργική χρήση των πολιτικών αποφάσεων.

Η πιο χρήσιμη σκέψη όμως, είναι γύρω από το ρόλο της νομοθετικής εξουσίας η οποία ευνοεί τον συγκεντρωτισμό των αποφάσεων. Είναι δυνατόν το υπουργείο Παιδείας από το Μαρούσι να επεμβαίνει σε μία εκπαιδευτική κοινότητα των Χανίων και να αποφαίνεται για την περίπτωση ενός καθηγητή, χωρίς να έχει ιδέα για την εν γένει συμπεριφορά του; Για ποιο λόγο δεν εμπιστεύεται την ίδια την κοινότητα πρώτα και στη συνέχεια, αν κληθεί να επιλύσει το πρόβλημα, μόνο τότε να αποκτά ενεργό ρόλο;

Το άδικο απρόσωπο κράτος αντιμετωπίζεται μόνο με τις αποκεντρωμένες αποφάσεις των κοινοτήτων. Και οι διοικήσεις τους χρειάζονται περισσότερες αρμοδιότητες στην διαχείριση των προβλημάτων. Ο σύλλογος των καθηγητών σε συνεννόηση με τους γονείς, μπορεί να αξιολογήσει τα μέλη του και να προστατεύσει τα παιδιά τους από παράτυπες συμπεριφορές, απευθυνόμενος στη Δικαιοσύνη. Φτάνει ο νόμος να του δίνει το δικαίωμα. Μιλάω για συλλογικές αποφάσεις εκπαιδευτικών και γονέων και όχι για κάλυψη συναδέλφων η οποία εκπορεύεται από την αδυναμία των υπολοίπων να επέμβουν. Και για οποιαδήποτε εξωσχολική καταγγελία, επειδή το ζήτημα είναι κατεπείγον από τη φύση του, δεν μπορεί να κωλυσιεργεί η συνεννόηση μεταξύ πειθαρχικών επιτροπών και Δικαιοσύνης.

Από όλα τα παραπάνω, κρατώ κυρίως τον «αυθορμητισμό» της εξουσίας. Αυτής που δεν έχει στον νου της τις ζωές των ανθρώπων αλλά τις εντυπώσεις των ψηφοφόρων της. Είναι δύσκολο πράγμα η πολιτική και προφανώς δεν κάνει για όλους. Ειδικά για τους  «αυθόρμητους»…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News