Εγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης στην επιστολή του για το «Μακεδονικό» που δημοσιεύτηκε την περασμένη Δευτέρα στα ΝΕΑ:

«Θα αναφερθώ στο παράδειγμα της Δυτικής Γερμανίας, η οποία έμεινε ως το τέλος ακλόνητη στην απόφασή της να μην αναγνωρίσει την Ανατολική Γερμανία τη στιγμή που δεκάδες χώρες είχαν συνάψει μαζί της διπλωματικές σχέσεις… Και στο τέλος δικαιώθηκε».

Η ιστορική αλήθεια είναι πως η Δυτική Γερμανία κάθε άλλο παρά έμεινε «ως το τέλος ακλόνητη στην απόφασή της να μην αναγνωρίσει την Ανατολική Γερμανία». Αντιθέτως το 1972 ο Σοσιαλδημοκράτης τότε καγκελάριος Βιλι Μπράντ, εφαρμόζοντας την περίφημη Ostpolitik του και πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της εποχής, είπε στους συμπολίτες του αυτό που ως τότε δεν ήθελαν καν να ακούσουν: Οτι δηλαδή υπήρχαν δύο Γερμανίες, η Ανατολική και η Δυτική. Η Λαϊκή Δημοκρατία και η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Και ότι παρά το «Τείχος του Αίσχους» έπρεπε η μία να αναγνωρίσει την άλλη. Όπερ και εγένετο.

Hταν μια δύσκολη απόφαση, αφού για τον τότε μέσο πολίτη της Δυτικής Γερμανίας μόνο μια Γερμανία υπήρχε: η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Η Ανατολική δεν ήταν παρά ένα γερμανικό έδαφος κατεχόμενο από τον σοβιετικό στρατό.

Ηταν επίσης μια απόφαση που υιοθετήθηκε παρά την αρχική πολιτική αντίθεση της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας και παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Βίλι Μπραντ δεν είχε την πλειοψηφία ούτε στον λαό, ούτε στη Βουλή. Οταν ωστόσο έγινε η ψηφοφορία στην Μπούντεσταγκ η γερμανική δεξιά αντιπολίτευση δεν θέλησε να τορπιλίσει την πολιτική Μπραντ. Επέλεξε την αποχή από την ψηφοφορία και δεν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε τη σχετική πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά όχι και την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών.

Πάνω απ’ όλα όμως η Ostpolitik του Βίλι Μπραντ δεν ήταν παρά η εφαρμογή μιας πολιτικής που διέβλεπε πως το γερμανικό ζήτημα δεν θα λυνόταν μέσω της κλιμάκωσης, αλλά μέσω της αποκλιμάκωσης των κρίσεων ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή.

Και ως γνωστόν αυτή η πολιτική το 1989 δικαιώθηκε, και όχι η πολιτική των «ακλόνητων αποφάσεων». Ετσι αυτό που στη δεκαετία του ’70 έμοιαζε με παραμύθι, δηλαδή η επανένωση της Γερμανίας, είκοσι χρόνια αργότερα έγινε πραγματικότητα με ειρηνικές διαδικασίες. Κάτι που ενδεχομένως δεν ικανοποίησε τους πάσης φύσεως Ανθιμους, αλλά μάλλον ικανοποίησε τους πάσης φύσεως Λούθηρους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News