Το 1992 ο Ηλιος της Βεργίνας ήταν όπως είναι σήμερα τα τατουάζ στα χέρια των ποδοσφαιριστών. Αν κάτσεις τώρα να δεις μπάλα, θα θαυμάσεις δράκους και κινέζικα ιδεογράμματα. Και αν πήγαινες τότε στη Βόρεια Ελλάδα, έμπαινες στο μπουγατσατζίδικο και έβλεπες τον Ηλιο με τη μορφή ρολογιού, κρεμασμένο δίπλα στη φωτογραφία του Γιώργου Κούδα που ντριπλάρει τον Ανθιμο Καψή.

Το 1993 επέστρεψε ο Ανδρέας στην κυβέρνηση, επέβαλε εμπάργκο στα Σκόπια και το θέμα άρχισε να σβήνει σαν τραγούδι από ραδιόφωνο που βρίσκεται μακριά. Τόσα συλλαλητήρια, τόσες συγκεντρώσεις από τον Εβρο ως την Κρήτη και όμως ο θόρυβος τους σκεπάστηκε κάτω από την ευημερούσα καθημερινότητά μας. Ο Ηλιος της Βεργίνας έδυσε στα μπουγατσατζίδικα. Μόνο ΠΑΟΚ.

Πέρασαν 25 χρόνια από τότε. Ολες οι χώρες, μία προς μία, αναγνώριζαν την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία». Κανένας δεν βγήκε στον δρόμο. Και αν βγήκε, ήταν για να πάει στα καζίνο, στη Γευγελή ή στη Δοϊράνη. Οι δε οδηγοί από τα Σκόπια, δεν είχαν πλέον το άγχος της πινακίδας όταν κυκλοφορούσαν στη Θεσσαλονίκη. Αυτό επέστρεψε στους κατόχους αυτοκινήτων με αθηναϊκές πινακίδες, ειδικά τις Κυριακές κοντά στην Τούμπα.

Και να που είμαστε πάλι στα συλλαλητήρια. Ομως πού στο διάολο ήταν ο ελληνικός εθνικισμός όλα αυτά τα χρόνια; Τι έκαναν όλοι αυτοί οι Μακεδονομάχοι, οι τσολιάδες, οι αρχαίοι Ελληνες και ρεπλίκες του Κολοκοτρώνη; Η έξαψη για το Μακεδονικό δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο στη μεταπολιτευτική περίοδο. Τα αντανακλαστικά του ελληνικού εθνικισμού ήταν μάλλον ήπια όταν έγινε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ή όταν ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος. Η δε θέρμη για τη Βόρειο Ηπειρο περιθωριοποιήθηκε στους κόλπους της μαύρης ακροδεξιάς.

Υπάρχει εξήγηση και είναι προφανής. Αυτοί που κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια το κάνουν για τον τόπο τους. Ούτε για την Κύπρο, ούτε για τη Βόρειο Ηπειρο. Επίσης το κάνουν εκ του ασφαλούς. Απέναντι μας είναι ένα ποντίκι που ούτε καν βρυχάται, προσπαθεί να βολέψει κάπου την ουρά του. Γνωρίζουν ότι είναι μία χαμένη μάχη, αλλά οι ίδιοι δεν χάνουν τίποτα αν συνεχίζουν να τη δίνουν. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο σκοπό. Αλλος θέλει να κάνει κόμμα, άλλος να ανέβει στον αφρό της επικαιρότητας και άλλος, απλώς, να διαμαρτυρηθεί για τα αυτονόητα.

Είναι όμως και κάτι ακόμα που λησμονούμε. Τα συλλαλητήρια του 1992 ήθελαν να στείλουν το μήνυμα τους στη διεθνή κοινότητα. Τα συλλαλητήρια του 2018 απευθύνονται αποκλειστικά και μόνο στην ελληνική κυβέρνηση. Και τι κάνει η κυβέρνηση; Στέλνει εγκλήσεις για εθνικισμό. Εδώ αξίζει να της επιστρέψεις ένα χάχανο. Ιστορικά η Αριστερά έχει καταγράψει τις μεγαλύτερες νίκες της όταν χρησιμοποιεί εθνικιστικούς κώδικες. Το έκανε με το ΕΑΜ, όπου ήταν το αίτημα της αντίστασης που συσπείρωσε τον λαό, όχι το όνειρο για τη δημιουργία ενός σταλινικού δορυφόρου. Το επανέλαβε στο μέτρο της εποχής και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν καλλιεργούσε το σύνδρομο που ταπεινωμένου, από τους ξένους, Ελληνα. Δεν γίνεται να πολιτεύεσαι υποδυόμενος το αποπαίδι των ισχυρών εθνών και ταυτοχρόνως να στέκεσαι απέναντι στον εθνικισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τη Νέα Δημοκρατία για σύμπλευση με τους ακροδεξιούς εθνικιστές. Μα και ο ο ΣΥΡΙΖΑ τι έκανε για να ανέβει στην εξουσία; Μοιράστηκε την πλατεία Συντάγματος με χρυσαυγίτες, έγινε θερμοκήπιο των Καμμένων, έκαψε γερμανικές σημαίες, χόρεψε δημοτικούς χορούς μετά την παρέλαση. Πώς μπορούν τώρα να εκδηλώνουν δυσανεξία στον εθνικισμό; Πώς μπορούν τώρα να αποστρέφονται τους παπάδες και τους απόστρατους; Και τι απέγινε η μεγάλη λαϊκή συμμαχία του «Οχι»; Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει συνηθίζουν να λοιδορούν τους «Μένουμε Ευρώπη». Ελα όμως που στο χειρισμό του Μακεδονικού οι «Μένουμε Ευρώπη» θα έβαζαν πλάτη στον Τσίπρα. Εκείνος ο υπέροχος κύριος με το ποτό στο χέρι θα συμφωνούσε απόλυτα με τον Πρωθυπουργό στο χειρισμό του Μακεδονικού.

Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με αντανακλαστικά που η ίδια καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό. Οταν η εσωστρέφεια και ο στενοκέφαλος τσαμπουκάς αναδείχθηκαν και επιβραβεύθηκαν ως μέσα δημόσιου λόγου, τότε θα τα βρίσκει και απέναντι της. Δεν πληρώνεται, απλώς, με το ίδιο νόμισμα, θα εισπράξει και τόκους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News