Το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής διεξάγεται μέσα σε ένα -μη αναμενόμενο- κλίμα δυσθυμίας. Μη αναμενόμενο διότι δεν έχουν περάσει ούτε κάν τέσσερις μήνες από τις εσωκομματικές εκλογές, οι οποίες προσέλκυσαν στις κάλπες περισσότερες από 200 χιλιάδες πολίτες.

Οσο και αν ο ενθουσιασμός, που προκλήθηκε από αυτό το —επίσης μη αναμενόμενο— γεγονός, ήταν υπερβολικός και οφειλόταν στα, επίσης «ενθουσιώδη», αρχικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, η αισιοδοξία ήταν βάσιμη. Για πρώτη φορά από τη μεγάλη εκλογική πτώση του 2012 και τη συντριβή του 2015, ο χώρος του Κέντρου, της Σοσιαλδημοκρατίας, της Κεντροαριστεράς έδειχνε ότι μπορούσε να πάρει τα πάνω του.

Για δύο λόγους:

— Πρώτον, διότι ο, συγγενής εκλογικά, ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στη χειρότερη στιγμή του. Και κάποιοι ψηφοφόροι, οι οποίοι το 2015 είχαν πάει εκεί, έριχναν κλεφτές ματιές στον πρώην δικό τους χώρο. Η απογοήτευση από τη μετακίνησή τους δεν σημαίνει αυτόματα και επαναπατρισμό, αλλά κάποιες προσδοκίες δημιουργήθηκαν. Και

— Δεύτερον, διότι οι ψηφοφόροι αυτοί είναι αριστερόστροφοι, επομένως πολύ δύσκολα θα στραφούν προς την ΝΔ. Ετσι εξηγείται το γεγονός της σταθερής μεν πρωτιάς της ΝΔ και με μεγάλη διαφορά, αλλά και το δημοσκοπικό ταβάνι που έχει πιάσει και θέτει εν αμφιβόλω την επίτευξη αυτοδυναμίας.

Αυτά τα δύο στοιχεία επέτρεπαν την αισιοδοξία για το νεοσύστατο ΚΙΝ.ΑΛ. Αλλά αυτή από μόνη της δεν αρκεί. Διότι τα άλλα πήγαν στραβά:

— Δεν δημιουργήθηκε νέο ενιαίο κόμμα, αλλά μια συνομοσπονδία κομμάτων, καθώς οι ηγεσίες ούτε του ΠΑΣΟΚ ούτε του Ποταμιού, ούτε του ΚΙΔΗΣΟ μπορούσαν να αντέξουν την αυτοδιάλυσή τους. Κι έτσι επελέγη μια μεσοβέζικη λύση. Oταν όλοι οι αρχηγοί θέλουν να έχουν κόμμα, ενιαίο κόμμα δεν υπάρχει.

— Το γεγονός αυτό οδήγησε σε καταστάσεις Βαβέλ σε διάφορα θέματα. Ακόμα και όταν στην κορυφή έβρισκαν τρόπους συνεννόησης, από κάτω γινόταν το «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν». Ακόμα και σε σημαντικές ψηφοφορίες στη Βουλή ψήφιζαν διαφορετικά.

—Εσχάτως προέκυψαν -μοιραία- και οι βυζαντινισμοί στα εσωκομματικά και στους συσχετισμούς στο συνέδριο και στα νέα όργανα. Τα μικρότερα κόμματα, φοβούμενα ότι θα «καπελωθούν» και θα εξαφανιστούν από το ισχυρότερο οργανωτικά ΠΑΣΟΚ, απαίτησαν αναλογική εκπροσώπηση και αυτό οδήγησε στην παρωδία του διορισμού και των συνέδρων και των οργάνων! Και αυτά από ένα χώρο που έχει κάνει πολλά συνέδρια με ανοιχτή εκλογή.

Ολα αυτά παίζουν τον ρόλο τους, αλλά δεν πρέπει και να μεγαλοποιούνται. Το παιχνίδι δεν θα κριθεί (μόνο) από αυτά. Εχουμε πολλές φορές γράψει από αυτές τις ιντερνετικές στήλες ποιο είναι το βασικό πρόβλημα του πολιτικού αυτού χώρου. Είναι η πίεση που δέχεται από τα δεξιά (ΝΔ) και από τα αριστερά του (ΣΥΡΙΖΑ), η οποία θα γίνεται ασφυκτικότερη όσο πλησιάζουν οι εκλογές.

Το πιο κρίσιμο στοίχημα, που έχει να κερδίσει το ΚΙΝ.ΑΛ, είναι να πείσει ικανό τμήμα ψηφοφόρων ότι μπορεί -και αξίζει- να είναι αυτόνομο κόμμα και όχι συμπλήρωμα του ενός ή του άλλου μεγαλύτερου κόμματος. Γι’ αυτό όσοι του ζητούν, στο όνομα μια αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερίας, να δηλώσει προκαταβολικά ότι θα γίνει κυβερνητική τσόντα της ΝΔ, δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτόν τον πολιτικό χώρο, βλέπουν ήδη τους εαυτούς τους στη νεοδημοκρατική κάλπη. Η κυρία Γεννηματά είπε στην έναρξη του συνεδρίου: «Δεν είμαστε ένα πολιτικό εκκρεμές που κινείται δεξιά κι αριστερά. Εχουμε αυτόνομη πορεία». Αν το εννοούν όλοι και καταφέρουν να το περάσουν στους ψηφοφόους, η συνέχεια μπορεί να είναι καλύτερη.

Είναι άλλο θέμα η κυβέρνηση που πρέπει να σχηματισθεί μετά τις εκλογές(η χώρα δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη), αλλά γι’ αυτήν τον πρώτο λόγο έχουν οι ψηφοφόροι. Το νεοσύστατο κόμμα δεν μπορεί να έχει μέλλον αν ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει στα σημερινά επίπεδα. Από τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποσπάσει ψηφοφόρους.

Και για να συμβεί αυτό πρέπει να καταφέρει δύο τινά:

1. Πρέπει να ξεκαθαρίσει τι ο χώρος αυτός δεν έκανε καλά όταν κυβερνούσε, είτε αυτοδύναμος (2009-2011) είτε σε συνεργασία με την ΝΔ (2012-2014) και οδήγησαν στην απαξίωσή του και στη γιγάντωση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως, η κυρία Γεννημματά ανέλυσε εύστοχα ορισμένες από τις αιτίες της καθίζησης της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.

2. Πρέπει να πει, επίσης καθαρά, τι διαφορετικό μπορεί -και πώς- να κάνει από τον ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση του οποίου ουσιαστικά εφαρμόζει πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πάνω απ’ όλα οι πολίτες θέλουν να ακούσουν πώς θα βρουν δουλειά τα άνεργα παιδιά τους και πώς θα ανασάνουν οι ίδιοι οικονομικά.

Από αυτά θα κριθούν οι επόμενες εκλογές. Οι υπεύθυνες και μετριοπαθείς δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου δεν θέλουν να γίνουν σάκος του μποξ στα μαρμαλένια αλώνια μεταξύ Τσίπρα και Μητσοτάκη. Όμως, αν διαπιστώσουν ότι το νέο κόμμα δεν έχει προοπτική, θα κατευθυνθούν σε έναν από τους δύο (ή θα πυκνώσουν τις τάξεις της αποχής).

Ας τα έχουν υπόψη τους όσοι συνεδριάζουν σήμερα και αύριο στο φαληρικό ΣΕΦ και κυρίως οι της ηγεσίας του. Διότι, διαφορετικά, μπορεί να μείνουν με τους βυζαντινισμούς και τους εσωκομματικούς συσχετισμούς και οι ψηφοφόροι να λακίσουν προς άλλες κατευθύνσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News