Ενα νέο κόμμα πρέπει να έχει θέσεις. Πάρκινγκ. Οι προγραμματικές μπορούν να βρεθούν και μετά. Αλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι αυτές αλλάζουν εύκολα. Ομως αν δεν βρεις να παρκάρεις, θα πάει η Ιστορία στο γνωστό ραντεβού και θα χτυπάει νευρικά το τακούνι στα πλακάκια.

Οταν έφτασα στο ΣΕΦ, στο συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής, ήταν σχεδόν όλοι εκεί. Οι σύνεδροι και η Ιστορία. Ελειπε μόνο η Φώφη και όσοι παραμέναμε εγκλωβισμένοι στο πάρκινγκ του Σταδίου. Το συνέδριο επρόκειτο να αρχίσει στις 17.30. Η ώρα ήταν 18.30. Οι ταλαίπωροι του πάρκινγκ είχαμε εκ των προτέρων συντονίσει τα ρολόγια με ώρα ΠΑΣΟΚ. Και μέναμε καρφωμένοι εκεί, ναυαγοί σε μία θάλασσα από λαμαρίνες. Αυτοκίνητα παντού. Ακόμα και μέσα στα παρτέρια. Είναι ωραίο να καβαλάς τους θάμνους με το SUV για να πας να συζητήσεις πώς θα αλλάξεις τη χώρα. Απλώς όταν επιστρέψεις στο αυτοκίνητο, την ώρα που σηκώνονται οι ασφάλειες, θα πρέπει να γνωρίζεις και γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Στη συνέχεια, κινούμενος μέσα στο πάρκινγκ του ΣΕΦ, κατάλαβα ότι η επιλογή των θέσεων, είτε πρόκειται για πολιτική, είτε για στάθμευση, είναι μία πολύ κρίσιμη υπόθεση. Μία λάθος τιμονιά και έχεις βρεθεί στο Δελφινάριο.

Μπαίνοντας στο ΣΕΦ βρίσκεσαι σε μία τυπική υποδοχή συνεδρίου. Τραπεζάκια εν σειρά με πινακίδες στις οποίες αναγράφονται τα γράμματα που αντιστοιχούν στα επίθετα των συνέδρων. Είκοσι τραπέζια συν ένα της ΔΗΜΑΡ με τρία άτομα. Είπα να ρωτήσω για ποιο λόγο υπάρχει αυτό το τραπέζι, αλλά φοβήθηκα μη διακόψω καμιά ολομέλεια. Πήρα μια βαθιά ανάσα και διέσχισα την παχιά κουρτίνα από καπνό -είπαμε θα αλλάξουμε την Ελλάδα, αλλά και η Ρώμη δεν χτίστηκε μέσα σε μία μέρα. Κατευθυνόμενος προς την αρένα, άρχισα να επιδίδομαι στην αγαπημένη μου ασχολία. Να εξετάζω πρόσωπα, αναζητώντας στοιχεία στιλιστικής ομοιογένειας. Προσκάλεσα δε τον εαυτό μου σε ένα ιδιόμορφο παιχνίδι με σκοπό τον εντοπισμό των Ποταμίσιων. Πώς ψάχναμε παλαιότερα τα Πόκεμον; Περίπου αυτό.

Κακά τα ψέματα, η ανθρωπογεωγραφία του συνεδρίου έχει μία τεράστια πινέζα πάνω στη Χαριλάου Τρικούπη. ΠΑΣΟΚ, ελαφρώς αραιωμένο με μία χίπστερ ή σοφιστικέ διάθεση. Παίρνεις ας πούμε, έναν κύριο γύρω στα 60, με γκρίζο μαλλί, μουστάκι, καρό πουκάμισο, μπουφάν και τον βάζεις να κρατάει την Athens Voice. Και να ακούει Ξυλούρη. Όταν μπήκα στην αρένα τα ηχεία έπαιζαν το «Εβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά». Προς στιγμήν χάρηκα. Είπα ότι θα έχουν χάπενινγκ με βελάκια σε ομοίωμα του Παύλου Πολάκη ή, ακόμα καλύτερα, στον ίδιο τον Πολάκη. Τελικώς ήταν μόνο ο DJ από το ΠΑΣΟΚ.

Ασφαλώς μιλάμε για μεγάλες ηλικίες. Πέντε χιλιάδες διορισμένοι σύνεδροι, αλλά οι συνιστώσες του Κινήματος δεν κατάφεραν να προσελκύσουν νεολαίους. Ηταν σαν να βλέπεις, σε υπερθετικό βαθμό, εκλογικό κέντρο του Νοεμβρίου, από εκείνα που υποδέχθηκαν τους πολίτες στη διαδικασία για την ανάδειξη αρχηγού. Επίσης στις τάξεις των συνέδρων ήταν διακριτή μια κάποια αμηχανία. Λες και όλοι ήθελαν να γυρίσουν στον διπλανό τους και να τον ρωτήσουν από πού είναι, ποιον εκπροσωπεί. Οπως ακριβώς γίνεται στους γάμους, που δεν γνωρίζεις αν η κυρία με το ενδιαφέρον μπούστο είναι από το σόι του γαμπρού ή της νύφης. Α, τώρα που είπα νύφη…

Δεν ξέρω πόσο κόσμο είχε η Φώφη όταν στεφανώθηκε, αλλά κατά την είσοδο της στο συνέδριο μάζεψε περισσότερα φιλιά και από νύφη. Και μπήκε μέσα με τον τρόπο που αρμόζει σε κάποιον που προσέρχεται σε ραντεβού με την Ιστορία ή, τέλος πάντων, θέλει να κάνει κάτι που είδε αλλού και της άρεσε. Δυνατή μουσική τύπου «Βαγγέλης Παπαθανασίου», με εκείνες τις κοφτές άγριες ανδρικές φωνές. Χειραψίες, φιλιά, αγκαλιές, σέλφι. Χειροκροτήθηκε, φυσικά. Οπως και η αναφορά στο ΠΑΣΟΚ σήκωσε δυνατό χειροκρότημα. Ολοι όμως είχαν να λένε για την ένταση του χειροκροτήματος που πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου. Βέβαια επρόκειτο για ένα ακροατήριο που διατηρεί εξαρτημένα αντανακλαστικά με το όνομα. Ακούει «Παπανδρέου» και αντιδρά ενστικτωδώς. Ενθουσιώδης ήταν, φυσικά, η υποδοχή του Κώστα Σημίτη. Οι στιγμές των χειροκροτημάτων μου έδιναν και την ευκαιρία να εντοπίζω στις κερκίδες της διαφορετικές νησίδες συνέδρων. Εκείνος που σηκώθηκε όρθιος για τη Φώφη, στον Σταύρο έδωσε δύο παλαμάκια παραγγελίας σε επαρχιακό ουζερί. Και το αντίστροφο. Ο Ποταμίσιος στη Φώφη ήταν απλώς ευγενικός. Οφείλω, επίσης, να σας πω ότι ξεχώρισα το ζεστό χειροκρότημα προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ήταν εκεί ή, αν θέλετε, ήταν δια της απουσίας του. Θα μιλήσει, όμως, το Σάββατο. Είδα και τον Κώστα Λαλιώτη. Εξω από την αρένα, διακριτικά χωμένο σε μία σκιά. Ως συνήθως.

Φεύγοντας έπεσα πάνω σε ένα γνωστό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Ηταν ενθουσιασμένος. «Οταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι γνωριστούν και βρουν περισσότερα κοινά σημεία, τότε θα γεννηθεί μία νέα δυναμική». Δεν διαφωνώ, αλλά, προς το παρόν, αυτή η δυναμική οδηγεί μετά βίας στην τρίτη θέση και σε ένα ρυθμιστικό ρόλο μπαλαντέρ. Αλλά από κάπου δεν πρέπει να αρχίσει κανείς, έτσι δεν είναι; Αλλωστε αν ήσουν το μεσημέρι στα καφέ και στις ταβέρνες της Καστέλας, θα πίστευες ότι το Κίνημα είναι παντού.

*Aφιερωμένο στη μνήμη του Λάζαρου Χατζηνάκου, του δημοσιογραφικού μου δασκάλου που αποχαιρετούμε το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News