Ο Αμίρ δεν είναι μόνο ο 11χρονος μαθητής από το Αφγανιστάν που και τη σημαία δεν κράτησε όπως όρισε η κλήρωση στο σχολείο του και δέχθηκε άνανδρη επίθεση με πέτρες και μπουκάλια ενώ κοιμόταν στο σπίτι του. Ο Αμίρ μπορεί να είσαι εσύ, ο φίλος σου, η αδελφή σου, ένας από τους δικούς σου ανθρώπους. Ολοι μας.

Ο Αμιρ μπορεί να είναι ο κάθε άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με το τέρας του μίσους, με την αλαζονεία. Ο καθένας που, στην πραγματική ή ψηφιακή ζωή του, δέχεται τον λεκτικό τραμπουκισμό κάποιου ή κάποιων που δεν συμφωνούσαν με τις ιδέες του και, απλώς, είχαν πιο δυνατή φωνή, πιο μυώδη μπράτσα ή μεγαλύτερο θράσος.

Είναι η γυναίκα που υφίσταται τους τσαμπουκάδες του άντρα της επειδή εξαρτάται από αυτόν οικονομικά. Ή το ερωτικό παιχνίδι του αφεντικού της επειδή, επίσης, εξαρτάται από αυτόν οικονομικά. Αλλά είναι και το νέο αγόρι που συνθλίβεται από τον υστερικό εγωκεντρισμό της φίλης του επειδή είναι πολύ ερωτευμένο μαζί της. Και το «φύγε», γραμμένο σε ένα χαρτόνι, που βρήκε ο Αμίρ έξω από το σπίτι του, το έχουν ακούσει πολλά νέα παιδιά από τους γονείς τους επειδή υπερασπίστηκαν τη διαφορετικότητά τους.

Ο Αμιρ είναι ο πολίτης που έρχεται αντιμέτωπος με την κρατική παράνοια και αυθαιρεσία. Ο καθημαγμένος φορολογούμενος που αντικρύζει τον κατασχεμένο του τραπεζικό λογαριασμό. Ο ασθενής που δεν βρίσκει κρεβάτι στο νοσοκομείο ή θέση στην εντατική. Είναι ο καθένας από εμάς όταν τρακάρει πάνω σε αδιέξοδα που ορθώνουν μπροστά του οι απειλές, οι εκβιασμοί, οι εκφοβισμοί, η αδιαφορία, η απληστία των άλλων. Είναι οι εγκλωβισμένοι, απλήρωτοι εργαζόμενοι. Και ο συνταξιούχος που έκλαιγε έξω από την κλειστή τράπεζα εκείνον τον Ιούλιο του ’15.

Αυτοί που επιτέθηκαν στον Αμίρ είναι φασίστες. Κάτω όμως από ειδικές συνθήκες και σε διαφορετικές, πιο «ανώδυνες» περιπτώσεις που μας ξεγελάνε, όλοι μπορεί να αρχίσουμε να τους μοιάζουμε. Κάθε φορά που φοβόμαστε το διαφορετικό, που προσπαθούμε απεγνωσμένα να περισώσουμε το ακριβό μας τίποτα. Κάθε φορά που επιβάλλουμε την μικροσκοπική εξουσία μας στον υφιστάμενό μας στο γραφείο, στον σύντροφό μας στη ζωή, στο παιδί μας, σε όποιον είναι μικρότερος, πιο αδύναμος ή πιο ευαίσθητος. Κάθε φορά που, με την δικαιολογία του «καλού σκοπού», μετατρέπουμε την άποψη ή την εμμονή μας σε «ιερή αγανάκτηση».

Σαν αυτούς που επιτέθηκαν στον Αμίρ είναι οι αυτόκλητοι φρουροί κάθε είδους φυλετικής ή ηθικής καθαρότητας. Οι Ρουβικώνες (ακόμη και αν αύριο υπερασπιστούν το Αφγανόπουλο), οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, οι σφυροφόροι που σπάνε τα κρεοπωλεία. Είναι οι ομάδες που θέλουν να επιβάλουν στα Πανεπιστήμια την εξουσία του φόβου, που τραμπουκίζουν άτομα ΑμΕΑ, που προπηλακίζουν, «κτίζουν» και διαπομπεύουν καθηγητές. Και σαν τα μέλη του Συλλόγου Γονέων του σχολείου του είμαστε εμείς που «συμπαθούμε» το οποιοδήποτε διαφορετικό, φτάνει να μην το βλέπουμε και να μη μπερδεύεται στα πόδια μας.

Η επίθεση στο σπίτι του Αμίρ, μπορεί μεν να είχε το πρόσημο του ρατσισμού, αλλά ψάρεψε το άλλοθι της στα απόνερα των πολιτικά ορθών. Στα αφελή αστεία για την κλήρωση των σημαιοφόρων που κατέκλυσαν το Διαδίκτυο. Στα κενά που αφήνουν οι πολιτικές μας κόντρες. Στον απομονωτισμό των ιδεολογιών μας.

Ο Αμίρ όμως είναι ο Αμίρ. Εκείνον χτύπησαν οι πέτρες του μίσους. Και για να τον βοηθήσουμε, να του συμπαρασταθούμε, δεν φτάνουν οι αναρτήσεις μας στα social media. Δεν έχει πρόσβαση, δεν μπορεί να τα διαβάσει. Ούτε φωτογραφίες με επίσημους για να τις δείχνει, μετά από δεκαετίες, στα παιδιά του. Τώρα έχει ανάγκη. Από αγάπη που μπορεί να τον αγγίξει, που μπορεί άμεσα να αισθανθεί το χνώτο της όπως ένοιωσε πάνω του τους βρυχηθμούς του μίσους. Αυτό όμως που κυρίως οφείλουμε στον Αμίρ είναι να μην τον ξεχάσουμε όταν εκτονωθεί αυτή η έξαρση συμπαράστασης. Γιατί, αλήθεια, πόσοι από εμάς μνημονεύουν σήμερα τον Αλιάν;

ΥΓ. Το κείμενο γράφηκε πριν από την επίσκεψη του Αμίρ στο Μαξίμου το απόγευμα. Ακόμα και αν η συνάντηση έγινε για επικοινωνιακή εκμετάλλευση ήταν ένα καλό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News