Δύο ήταν οι μεγάλες καινοτομίες που πρότεινε το κόμμα που κυβερνά, αυτήν τη βδομάδα. Η κατάργηση της διαγωγής στα σχολεία και το ελεύθερο κάμπινγκ. Είναι αυτό που λέμε οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή η χώρα.

Φυσικά πρόκειται για μικρούς σταθμούς μιας μεγάλης μεταρρυθμιστικής πορείας που έχει ξεκινήσει πριν δύο χρόνια κι έχει περάσει από τη μείωση των ωρών μαθήματος και της εξεταστέας ύλης των δημοσίων σχολείων, την κατάργηση του πεντάευρου στα νοσοκομεία, τη μείωση των προστίμων για τροχαίες παραβάσεις, τη δωρεάν μετακίνηση με τα λεωφορεία τις μέρες της τραπεζικής αργίας και άλλες παρόμοιες ρήξεις με το παλιό κατεστημένο.
Συνοπτικά θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε, τοκίζοντας στην μιζέρια.

Η κυβέρνηση αυτή δεν ανταποκρίθηκε σε καμία απολύτως από τις δεσμεύσεις της που θα βελτίωναν έστω λίγο το βιοτικό επίπεδο του λαού ή θα έδιναν μία ελπιδοφόρα προοπτική. Αντιθέτως βύθισε την οικονομία πιο βαθιά στην ύφεση, διόγκωσε την ανεργία και επιτάχυνε τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και κατ’ επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας. Φαίνεται το πήρε απόφαση και αποφάσισε να ασχοληθεί με τα μικρά της ζωής, κάνοντάς τα να φαίνονται σαν μεγάλα. Σαν κάτι τραγούδια του Κηλαηδόνη που ύμνησε το ασήμαντο, τα ζεστά κρουασάν, τις
μαλακές τσίχλες και τη βόλτα στη Σταδίου τις Κυριακές, μόνο που εδώ δεν μιλάμε για τέχνη, έρωτες και όνειρο αλλά για την πραγματική ζωή.

Και στον άνεργο, απελπισμένο και τρομοκρατημένο πολίτη, αυτές οι παροχές σε είδος, σαν τα κουπόνια με τα οποία πληρώνουν ορισμένοι ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ τους εργαζόμενούς τους, μοιάζουν με σαρκαστική ειρωνεία.

Τους καταλαβαίνω λίγο τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Η πιο απατηλή δύναμη στην πολιτική είναι η νοσταλγία. Όλα αυτά τα μέτρα που αποτελούν την κουλτούρα της ευκολίας είναι η ανάμνηση της παλιάς ανέμελης ζωής τους και η αναβίωση των κοινών τόπων με του συντρόφους τους που τώρα τους γυρνούν την πλάτη. Επιστροφή στην ονειροχώρα της ξεγνοιασιάς, με τη λούφα μας, τις κοπάνες μας, τα κάμπινγκ μας, την ελευθεριότητα και τις απέραντες ανέξοδες πολιτικολογίες. Ανάσυρση από ένα ξεχασμένο παρελθόν της παλιάς γλώσσας που καταλαβαινόμασταν μεταξύ μας εμείς οι αριστεροί και θα τη μιλάμε πάντα, ασχέτως αν κάποιοι από μας τώρα κάθονται σε βουλευτικά έδρανα. Πάντα το παλιό αριστερό παιδί μέσα μας θα διψά για απόδραση σε ελεύθερο κάμπινγκ, για κοπάνα απ’ το σχολείο, για αραχτές σπουδές, πάντα θα διψά για απόδραση από την πραγματικότητα δηλαδή, αυτήν που τον υποχρεώνει να περιμένει κάθε μέρα τον Σόιμπλε να του υποδείξει πόσο θα κόψει τις συντάξεις και πού θα πάει το αφορολόγητο.

Είναι σκληρή η πραγματικότητα, σύντροφοι, και ο χρόνος δεν γυρνά πίσω. Τώρα εσείς μπορείτε και χρυσοπληρώνετε ακριβά ξενοδοχεία με τον παχυλό μισθό σας, αν δεν ταξιδεύετε με λίαρ τζετ επιχειρηματιών σε εξωτικά νησιά, οι παλιοί σας φίλοι δεν μπορούν να πάνε ελεύθερο κάμπινγκ γιατί πια έχουν ρευματισμούς, και ο Λουκιανός έχει φύγει μακριά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News