Και τώρα, έρχεται ο «δάσκαλος εμπιστοσύνης». Ενας νέος θεσμός που ανακοίνωσε η υφυπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη. Στοχεύει στην αντιμετώπιση του bullying. Στην Ελλάδα όμως, μόνο ένα στα δέκα παιδιά εμπιστεύεται τον γονιό του. Πώς θα εμπιστευτεί έναν ξένο που θα είναι και πρόσωπο αναφοράς;

Η ανακοίνωση είναι καλή, αλλά και πολύ εντυπωσιακή για να είναι αληθινή. Και έτσι όπως ακούστηκε στη Βουλή, μου προκάλεσε ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον… «Και συγχρόνως, θέτουμε και τον δάσκαλο εμπιστοσύνης, ένα δάσκαλο που θα μπορούν τα παιδιά να πηγαίνουν να μιλάνε για τα ζητήματα τα οποία τους ταλανίζουν. Κυρίως θέματα που ξέρετε, σχολικού εκφοβισμού και λοιπά ζητήματα», είπε αυτολεξεί η κυρία Ζαχαράκη.

Δεν γνωρίζω βέβαια πόσο μελετημένη και προς εφαρμογή είναι η ανακοίνωση της υφυπουργού Παιδείας. Αλλά το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι μεγάλο. Και από την υπόθεση «Γιακουμάκη» και μετά, υπάρχει ευαισθητοποίηση… Δεν είναι τυχαίο ότι η δήλωση αυτή «έπαιξε» τόσο στα Μέσα.

Στην παιδική κακοποίηση δεν βλέπουμε ούτε την κορυφή του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα όχι μόνο τα παιδιά, αλλά ούτε και οι ενήλικες δεν γνωρίζουν τι είναι κακοποίηση. Πριν από 30-40 χρόνια, στην εποχή της Φίνος Φιλμς, το ξύλο στην Ελλάδα έπεφτε βροχή και αυτό θεωρούνταν φυσιολογικό: είχε βγει «από τον Παράδεισο». Τώρα, απλώς δεν σηκώνουν εύκολα χέρι οι γονείς στα παιδιά τους. Και εκεί τελειώνει;

Στη χώρα μας οι εννέα στις δέκα περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης δεν αναφέρονται ποτέ και παραμένουν χωρίς αντιμετώπιση, σύμφωνα με δεδομένα που είχε παρουσιάσει πριν από μερικούς μήνες ο Ιωάννης Παπαδάτος, διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Παίδων «Π & Α Κυριακού» και αντιπρόεδρος της Ενωσης «Μαζί για το Παιδί».

Οι ίδιες έρευνες δείχνουν ότι το 50% των παιδιών είναι θύματα τουλάχιστον μίας εμπειρίας σωματικής βίας, ενώ το ένα στα δέκα έχει πέσει θύμα σεξουαλικής βίας. Σε μεγαλύτερη ηλικία και φτάνοντας στην εφηβεία, μία στις τέσσερις Ελληνίδες άνω των 15 ετών έχει βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της.

Και γιατί δεν μιλάνε τα παιδιά; Για δύο βασικούς λόγους αναφέρουν οι επιστήμονες. Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο της ειδικού στην παιδική σεξουαλική κακοποίηση Σάνι Ζόλνταν Βερσχλάισερ στους New York Times, δεν είναι μόνο ότι το παιδί φοβάται να μιλήσει. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν καταλαβαίνει ότι δέχεται εκφοβισμό. Και, επίσης, όταν γίνει κάτι «κακό», φοβάται να μιλήσει στον γονιό του.

Πώς θα πάει, λοιπόν, ξαφνικά σε έναν εκπαιδευτικό αναφοράς να του μιλήσει; Και πότε αυτός ο δάσκαλος εκπαιδεύτηκε για να κερδίζει την εμπιστοσύνη του παιδιού και να γνωρίζει πώς θα διαχειριστεί την κατάσταση; Οι «school counselors» έχουν εκπαιδευτεί για χρόνια πώς να αντιμετωπίζουν τα συναισθηματικά προβλήματα του θύματος και τα συμπεριφορικά του θύτη.

Ελπίζω η κυρία Ζαχαράκη, όταν ανέβηκε στο βήμα της Βουλής ως αρμόδια, να μίλησε σοβαρά για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Διαφορετικά, αν απλώς κόπιαρε ιδέες από χώρες με οργανωμένα εκπαιδευτικά συστήματα, όπως είναι ο «school counselor» στις ΗΠΑ και τις «σέρβιρε» σαν καινοτομία που μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα εδώ, έκανε το πρώτο πολιτικό λάθος της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News