Δεν ξέρω αν στην περίπτωσή μου έχει συμβεί κάποιο κατασκευαστικό λάθος, η αλήθεια είναι όμως ότι ποτέ δεν δυσανασχέτησα όταν ο εκλεκτός της καρδιάς μου αποφάσιζε να με εγκαταλείψει γιατί «απόψε θα δω μπάλα με τα παιδιά».

Οταν ήμουν πιο μικρή, από καθαρή περιέργεια, επέμενα να με παίρνει μαζί του. Στριμωχνόμασταν σε κάτι παρακμιακές καφετέριες που θύμιζαν Κ.Ψ.Μ. Με το που έμπαινα μέσα, γύριζαν όλοι και με κοιτούσαν περίεργα. Κι αμέσως μετά συνέχιζαν να βλέπουν το ματς.

Κάθε τόσο φώναζαν, έβριζαν, «πέναλτι» που ξέρω τι σημαίνει και «οφ σάιντ» που δεν θα μάθω ποτέ. Για να περάσει δημιουργικά η ώρα μου, έκανα (από μέσα μου) καλλιστεία παικτών. Εντόπιζα τον πιο ωραίο και παρακαλούσα εκτός από ωραίος να είναι και καλός, ώστε να του κάνουν κοντινά πλάνα. Οι Ιταλοί κέρδιζαν με διαφορά. Στα καλλιστεία. Στο ποδόσφαιρο όχι πάντα.

Στις καφετέριες περνούσα σε γενικές γραμμές ωραία. Αυτό που δεν μου άρεσε, ήταν όταν πηγαίναμε να δούμε τα ματς σε σπίτια κάποιου φίλου του αγοριού μου. Αν αυτός ο φίλος ήταν κολλημένος και προληπτικός και η ομάδα που υποστήριζαν τύχαινε να χάσει όποτε ήμουν κι εγώ εκεί, μου κολλούσαν αυτομάτως τη ρετσινιά της γρουσούζας. Και τότε έλεγαν στο αγόρι μου: «μην ξαναφέρεις τη δικιά σου, θα χάσουμε». Και δεν με ξαναέφερνε. Αλλά και πάλι έχαναν.

Τα χρόνια πέρασαν, κι έχοντας παρατηρήσει από κοντά πώς συμπεριφέρονται οι άνδρες όποτε βλέπουν ποδόσφαιρο, ένα έχω να πω, με απόλυτη βεβαιότητα: όταν έχει ποδόσφαιρο, δεν έχουν το μυαλό τους ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού. Ούτε στο facebook, ούτε στο να ξενοκοιτάξουν, ούτε σε τίποτα από όλα αυτά που κάνουν τις γυναίκες να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα όταν ο άνδρας τους βρίσκεται μακριά τους.

Κανονικά θα έπρεπε να τους παρακαλάμε να βλέπουν μπάλα πιο συχνά για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Δεν ξέρω πώς το κάνουν, τι κουμπάκι πατάνε εκείνη τη στιγμή και για 90 (χώρια οι καθυστερήσεις) λεπτά απαρνιούνται εντελώς τα εγκόσμια. Αλλά τους ζηλεύω που μπορούν.

Πατάνε λοιπόν αυτό το μαγικό κουμπάκι και βρίσκονται ξαφνικά ευτυχισμένοι στο αγορίστικο σύμπαν τους. Κάποτε έβγαινα με κάποιον που σε όλη τη διάρκεια ενός αγώνα παραμιλούσε με βαριά, απόκοσμη, τρομακτική φωνή, σα να ήταν δαιμονισμένος, σα να έκανε μάγια, ενώ ταυτόχρονα έβριζε και έριχνε βαριές κατάρες στους αντιπάλους.

Η σχέση εκείνη, για προφανείς λόγους δεν προχώρησε. Απόψε όμως, που έχει τελικό Champions League αλλά και ενόψει του Μουντιάλ που κοντοζυγώνει, ξέρω πως αν βγω έξω με φίλες μου, θα σχολιάζουμε το πόσο διασκεδαστικό είναι κάτι τέτοιες ώρες, να είσαι άντρας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News