552
Σαν διαφήμιση. Ονειρεμένη και στημένη δουλειά. Να ακολουθήσεις το greek dream ή το δικό σου dream; | Shutterstock

«Γίνε παιδί μου πολιτικός μηχανικός»

Σαν διαφήμιση. Ονειρεμένη και στημένη δουλειά. Να ακολουθήσεις το greek dream ή το δικό σου dream;
|Shutterstock

«Γίνε παιδί μου πολιτικός μηχανικός»

Βλέπω στις ειδήσεις, σε εξευτελιστικές τιμές λέει πωλούνται τα ακίνητα, ο κόσμος θέλει να τα ξεφορτωθεί, με έως και 100 ευρώ μόνο το τετραγωνικό βρίσκεις πια ένα σπίτι ν’ αγοράσεις.

Εκατό ευρώ το τετραγωνικό. Ξεφτίλα. Πού να το διανοηθείς τότε που έλεγες «θα πάρω ένα δάνειο, θα δώσω και τις οικονομίες μου και θα το πάρω», ότι κάποτε θα είχες τέτοια ανάγκη που θα το πουλούσες όσο-όσο. Πού να το φανταζόσουν τότε που υπέγραφες το συμβόλαιο, ότι κάποτε θα σου κατσικωνόταν ένας φόρος-τέρας στην πλάτη και θα καταριόσουν την ώρα και τη στιγμή που το απέκτησες. Πού να το φανταστείς, καημένε, την ώρα που έμπαινες στο γραφείο ενός πολιτικού μηχανικού, έτοιμος για αγορά μεγατόνων, ότι θα φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

Μπορεί να ήταν ο πατέρας μου ο πολιτικός μηχανικός, ξέρεις. Ο πατέρας, ο θείος, η μάνα, η θεία, προέρχομαι από οικογένεια πολιτικών μηχανικών που μεσουράνησαν τη χρυσή εποχή της αντιπαροχής, την εποχή που η λέξη ΕΝΦΙΑ ακουγόταν σαν αλαμπουρνέζικο όνομα. Έζησα, ως παιδί μηχανικών, εκείνη την τρέλα της δεκαετίας του ’90 και μέχρι τα μισά του 2000, που σε δυο χρόνια έβλεπες να έχουν σηκωθεί πέντε πολυκατοικίες στην οδό σου και τριανταπέντε σε όλη τη γειτονιά. Και άκουγες συνέχεια τους γύρω να λένε: γίνε παιδί μου πολιτικός μηχανικός, εργολάβος, αρχιτέκτονας. Το όνειρο κάθε γονιού, να δει το παιδί του να σηκώνει πολυκατοικίες. Το greek dream της εποχής.

Στη δική μου περίπτωση, ήταν και έτοιμη δουλειά. Στρωμένη. Μια εταιρεία που την έστησαν με κόπο οι πρόγονοι και περίμενε τους απογόνους με υποσχέσεις για μια καλή ζωή. Το να τολμήσεις να ξεφύγεις απ’ αυτό τον δρόμο έμοιαζε μάλλον με παλαβομάρα. Υποψιάζομαι ότι κάπως έτσι ένιωσαν οι δικοί μου όταν τους είπα ότι θ’ ακολουθήσω κάτι εντελώς διαφορετικό. Ήμουν σκράπας στα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης όμως. Και δεν ήθελα να φύγω να σπουδάσω και στο εξωτερικό. Κατά κάποιο τρόπο, οι αδυναμίες μου καθόρισαν την αλλαγή πλεύσης.

Οι δικοί μου δεν μου το είπαν ποτέ, αλλά μου το έλεγαν οι γύρω: «Αφήνεις ολόκληρη κατασκευαστική εταιρεία για να γίνεις, τι; Ηθοποιός; Σάτιρα θα κάνεις; Άρθρα θα γράφεις; Είσαι εντελώς παλαβή κοπέλα μου! » Και βέβαια, για πολλά χρόνια ζούσα με αμφιβολίες για τις επαγγελματικές επιλογές μου. Ήταν σωστό που παράτησα το στρωμένο greek dream και ακολούθησα το δικό μου dream;

Μέχρι που ήρθε το 2010 και είδαμε έναν Γιώργο Παπανδρέου να μιλάει στο Καστελόριζο. Και μετά σηκώθηκε μια πολυκατοικία απέναντι και έμεινε η μισή απούλητη. Και μια οικοδομή στο από πάνω τετράγωνο έμεινε στα μπετά. Και έκλεισαν οι μισές κατασκευαστικές εταιρείες στα πέριξ. Και ο πατέρας έμεινε με τέσσερις εξοχικές κατοικίες από αντιπαροχή στο χέρι και δεν ήξερε τι να τις κάνει. Και το χαράτσι έπεσε πάνω στα κεραμίδια μας και τα έκανε βαριά κι ασήκωτα. Και το γραφείο ερήμωσε, και μέχρι τώρα βλέπει πελάτη με το κιάλι.

Εκατό ευρώ το τετραγωνικό, τόσο κοστίζει τώρα το greek dream της πάλαι ποτέ βαριάς μας βιομηχανίας, της Οικοδομής. Είδες πώς η ζωή τα φέρνει όλα τούμπα;

Γι’ αυτό, καλυτέρα ν’ ακολουθείς τα όνειρα και τις επιθυμίες σου. Όχι ότι δεν υπάρχει ανεργία παντού, αλλά τουλάχιστον όταν προσπαθείς σε κάτι που αγαπάς, αντέχεις τις κακουχίες και οι πιθανότητες επιτυχίας αυξάνονται. Τι θα έκανα σαν αρχιτέκτονας ή μηχανικός τώρα; Θα έπρεπε να μεταναστεύσω, εδώ δεν θα είχα καμία ελπίδα.

ΥΓ. Και στην αποτυχία ακόμα, καλύτερα να μετανιώνεις για τις δικές σου επιλογές, παρά για τις επιλογές άλλων στη ζωή σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...