Οι καταστάσεις κρίσης δίνουν διαχρονικά λαβή σε προφητείες. Αυτές τις μέρες, καθώς συνωμοσιολόγοι, ακραίοι δικαιωματιστές και κρατιστές συνωθούνται στη διατύπωση σεναρίων για το μέλλον, μια ξεχωριστή κατηγορία «σεναριογράφων» προκαλεί αναμφίβολα έκπληξη.

Πρόκειται για την επίσημη Αριστερά, σοσιαλδημοκρατική ή κομμουνιστογενή, που μοιάζει να έχει μπει στον χορό των προβλέψεων για το μέλλον, την ίδια στιγμή που κυβερνήσεις και συστήματα υγείας έχουν ριχτεί στη μάχη της αντιμετώπισης μιας πρωτόγνωρης κατάστασης, με αβέβαιες προεκτάσεις για την οικονομία και την πολιτική ζωή.

Η έκπληξη προκαλείται αναμφίβολα από το ότι ένα ολόκληρο ρεύμα ιδεών, συναπαρτιζόμενο από πολιτικούς φορείς που πολλές φορές συμμετέχουν στην εξουσία, έσπευσε να μπει σε μια συζήτηση που έως τώρα, αν δεν λάμβανε χώρα σε τελείως θεωρητικό και ακαδημαϊκό επίπεδο, κυριαρχούνταν από τη ρητορική των άκρων.

Αντιλαμβάνομαι ότι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σας είναι το προ ημερών άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην εφημερίδα «Το Eθνος», με τη σημείωση πως «Ο κορονοϊός μαζί με χιλιάδες αθώους σκότωσε και τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό». Oμως αυτή είναι μόνο μία έκφανση της πανευρωπαϊκής χρήσης της υγειονομικής κρίσης για να εξαχθούν βιαστικά συμπεράσματα που παρουσιάζονται σχεδόν ως αυτονόητα.

Ενώ η αρθρογραφία του πρώην Πρωθυπουργού θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως μια απλή αντανακλαστική κίνηση, δεν συμβαίνει το ίδιο με την ευρωπαϊκή, και δη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά. Κεντρικό άρθρο της ηλεκτρονικής έκδοσης του Progressive Post, μέσω του οποίου εκφράζεται το think tank του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος FEPS, φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο: «H κρίση του κορονοϊού: ένα momentum για προοδευτικές πολιτικές;».

Δεν ξέρω πώς θεωρεί η ευρωπαϊκή Αριστερά ότι είναι μια καλή και χρήσιμη πολιτικά σκέψη να στοχαστεί για το μέλλον και τη μετεξέλιξη του κράτους και της παρέμβασής του, εν μέσω μιας τεράστιας μάχης που δίνεται παγκοσμίως, μάχης με θύματα και τραυματίες.

Προβληματίζομαι όμως για κάτι ακόμα: πώς είναι δυνατόν να εξάγουν μόνιμα συμπεράσματα από μια εν εξελίξει έκτακτη περίσταση, που όμοιά της είχε να δει η ανθρωπότητα τουλάχιστον εκατό χρόνια; Και γιατί είναι τόσο εμπεδωμένο στις τάξεις της ότι το έκτακτο θα γίνει μόνιμο: δεν αναφέρομαι εδώ μόνο σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής ή κρατικής παρέμβασης, αλλά και σε ζητήματα δικαιωμάτων.

Για τον ίδιο λόγο που πολλοί επιχαίρουν για τη «δικαίωση» της οικονομικής τους φιλοσοφίας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι νιώθουν αποτροπιασμό για τη λήψη μέτρων περιοριστικών της κυκλοφορίας: δεν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για μια έκτακτη περίσταση που δεν θα κρατήσει για πάντα. Και ακόμα, μοιάζει να μη συνειδητοποιούν πως θα έχουμε όλο τον χρόνο να συζητήσουμε την οικονομική, κοινωνική και συνταγματική μας κατεύθυνση την επόμενη μέρα. Την ώρα της μάχης, ας είμαστε όλοι, πρώτα πρώτα ως πολίτες, συνετοί και ενωμένοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News