Ενας άνθρωπος τραυματίζεται σοβαρά σε τροχαίο ή γίνεται θύμα εργατικού ατυχήματος. Οι πιθανότητες επιβίωσής του είναι διαφορετικές αν βρίσκεται στη Βόρεια Ελλάδα ή στα νότια της χώρας. Αν είναι στην πρωτεύουσα, θα βρει διαθέσιμο κρεβάτι στην Εντατική. Αν όμως είναι στη συμπρωτεύουσα, το κρεβάτι μπορεί να έχει διατεθεί σε συνάνθρωπο που αρνήθηκε να εμβολιαστεί.

Αυτό είναι το κλασικό, το πολυφορεμένο παράδειγμα, το οποίο πλέον δεν συγκινεί κανέναν. Ας πάμε στην τσέπη, που πονάει περισσότερο. Ενας επαγγελματίας της εστίασης, ιδιοκτήτης χορευτικού κέντρου, που λέγαμε παλιά, αναμένεται να υποστεί νέες εισοδηματικές απώλειες λόγω περιοριστικών μέτρων που επιβάλλονται εξαιτίας της χαμηλής εμβολιαστικής κάλυψης. Και όμως, αυτός ο επαγγελματίας δεν θα στρέψει την οργή του εναντίον των συμπολιτών που αρνούνται να εμβολιαστούν. Θα τα βάλει με την κυβέρνηση και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που δεν επιτρέπουν τον ελεύθερο συγχρωτισμό. Περίπου όπως κάνει και η αντιπολίτευση.

Βέβαια, η λογοδοσία είναι συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση ευθύνεται για τα πάντα και η επίδοση της χώρας στην πανδημία αντανακλάται στον βαθμό αποτελεσματικότητάς της. Η ευθύνη της δεν είναι μικρή. Προκειμένου να διατηρήσει τα εύσημα από τη διαχείριση του πρώτου κύματος, έβαλε κάτω από το χαλάκι τους νεκρούς που ήρθαν μετά. Αντί να στήσει μία κάμερα για να δείχνει τις νεκροφόρες να φεύγουν από τον «Ευαγγελισμό», αντί να τιμήσει το ορόσημο των 10.000 νεκρών, αντί, δηλαδή, να στήσει μία νόμιμη επιχείρηση τρομοκράτησης του πληθυσμού, προτίμησε να μας δείχνει πίνακες. Και όσον αφορά την τήρηση των μέτρων, αυτό είναι το εθνικό μας ανέκδοτο.

Ωστόσο, όταν η κουβέντα στρέφεται στα περί πειθούς, αποφεύγουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν υπάρχει πλέον θέμα πειθούς, έχει τελειώσει εδώ και κάτι μήνες, θάφτηκε 15.000 φορές. Μιλάμε πλέον για ένα ευρύ κοινωνικό σώμα που επιδεικνύει ανεύθυνη, έως εγκληματική, συμπεριφορά, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της στο κοινωνικό σύνολο.

Το ισχυρότερο προτέρημα και ταυτοχρόνως το μεγαλύτερο ελάττωμα της Δημοκρατίας είναι η αποδοχή της βλακείας ως δικαίωμα. Και σωστά. Ομως, κάπου πρέπει να υπάρχει ένα όριο. Δεν έχουμε να κάνουμε με σεβασμό στη «διαφορετική άποψη», αλλά με μια διαρκώς εντεινόμενη εσωτερική απειλή που ξεκινάει από το έλλειμμα Παιδείας. Και πλέον η κυβέρνηση ελέγχεται, πέραν όλων των άλλων, για ατολμία και αναποφασιστικότητα υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους. Μέχρι σήμερα μας έλεγε ότι δεν λαμβάνει περιοριστικά μέτρα εις βάρος των ανεμβολίαστων, αλλά αποκαθιστά την κανονικότητα για τους εμβολιασμένους. Ε, ας το δει και αλλιώς. Ας λάβει πιο αυστηρά μέρα που να στρέφονται ευθέως κατά των ανεμβολίαστων. Ετσι δεν λειτουργούν οι Δημοκρατίες; Η επιβολή έπεται της πειθούς. Σε μια ώριμη χώρα του δυτικού κόσμου, κάτι τέτοιο θα γινόταν διακομματικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News