Ο Θανάσης Καρτερός δεν είναι κανένας τυχαίος. Είναι ο Σουσλόφ, ο Δαντόν και ο Κακαουνάκης του ΣΥΡΙΖΑ, όλα μαζί. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω την ιστορία του και το βεληνεκές του μέσα στο συνονθύλευμα που μας κυβέρνησε πέντε χρόνια. Το βέβαιο είναι πως όταν αποφασίζει να αρθρογραφήσει, κάτι ουσιώδες έχει να πει. Όχι υποχρεωτικώς ενδιαφέρον για όλους, σίγουρα όμως σημαντικό τουλάχιστον για την «εδώ πολυκατοικία» όπως ο ίδιος ονομάζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Και στην γειτονιά του πολιτικού μας σκηνικού, ο ένας γείτονας υποχρεωτικά επηρεάζει την ζωή του άλλου. Άρα, οι εξελίξεις στην «εδώ πολυκατοικία» ενδιαφέρουν και την «εκεί». 

Το άρθρο του για τον Νίκο Παπά δεν γράφτηκε από αμηχανία, διότι –ας πούμε- δεν είχε καλύτερο θέμα να γεμίσει την σελίδα του. Ούτε διότι ο Νίκος τον συνάντησε τυχαία στα γραφεία και του είπε παραπονιάρικα «γράψε κάτι βρε Θανάση μου, γιατί μ’ έχουν ξεσκίσει». Γράφτηκε διότι ο δαιμόνιος Καρτερός, κάτω από τους εσωτερικούς χαζοκαυγάδες τους που δημοσιοποιούνται ή πίσω από το πολιτικό vertigo που συχνά-πυκνά διακρίνει την πολιτική γραμμή της ηγεσίας, διέκρινε κάτι ουσιωδέστερο: ότι το σκάφος συνολικά, ανεπαισθήτως άρχισε να αρμενίζει στραβά.

Ο Καρτερός δεν είδε την «αδικία» που επιτελείται πάνω στον Παππά και βάλθηκε να αντιδράσει. Στην μακρά κομματική του πορεία έχει δει να τρώγονται (ή έχει φάει ο ίδιος) ντουζίνες από συντρόφους Παππάδες δίχως να ιδρώσει το αυτάκι του. Ούτε έγραψε για τον Παππά ώστε να αφυπνίσει δια της τεθλασμένης  τον «αρχιεπίσκοπο» Αλέξη. Ο αρχηγός του ξέρει πολύ καλά πως εν τέλει αυτός είναι στόχος των αντιπάλων του κόμματος του απ’ όπου κι αν εκκινούν οι επιθέσεις τους. Άλλωστε και ο Μητσοτάκης το ίδιο πρόβλημα έχει. Όποιον και να βαράνε στην ΝΔ, αυτός είναι ο στόχος. Έτσι είναι το παιχνίδι.

Ο Καρτερός διείδε έναν κίνδυνο ηθικού εκτροχιασμού του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φυσικά αυτός εννοεί την ηθική. Στην περίπτωση του Παππά είδε να αποκρυσταλλώνεται μια προϊούσα διάλυση της συγκολλητικής ουσίας που από το 2008 ως το 2019 μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ από χαλαρή συνομοσπονδία κινήσεων και κομματιδίων της Αριστεράς, σε πανίσχυρο μηχανισμό κατάληψης και διαχείρισης της εξουσίας. Η πανίσχυρη αυτή κόλα ονομάζεται «έλλειψη ενδοιασμών». Ο εισοδισμός αστικών εννοιών σαν την «νομιμότητα» ή την «συνταγματική συμμόρφωση» ή την «προσωπική αξιοπρέπεια» ή την «ατομική ευθύνη», αποτελούν θανάσιμη απειλή για την ψυχή της Αριστεράς, ακριβώς επειδή ενεργοποιούν αντανακλαστικά εσωτερικών ενδοιασμών σε κάποια μέλη και στελέχη της. Είναι ύπουλο χτικιό που δουλεύει υπόγεια.

Ο Καρτερός υπερασπίζεται τον Παππά διότι σήμερα είναι ο αδύναμος κρίκος του ΣΥΡΙΖΑ. Απ’ αυτόν κινδυνεύει να σπάσει η αλυσίδα, απ’ αυτόν ενδέχεται να αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ. Όχι ο αδύναμος κρίκος για τους απέναντι, δεξιούς ή πασόκους, αλλά πρωτίστως για τους ίδιους τους συντρόφους του. Αν, αρχής γενομένης από τον Παππά, κάποιοι στην Κουμουνδούρου ψιθυρίσουν «είπαμε να κυβερνήσουμε, αλλά όχι κι έτσι», τότε σύσσωμο το οικοδόμημα που έφερε το 3% στην εξουσία, πάει κατά διαόλου. Ότι ταξική πάλη με ενδοιασμούς δεν γίνεται. Οι αμφιβολίες, οι ηθικοί προβληματισμοί και οι κανόνες ορθής πολιτικής συμπεριφοράς, εγκαταβιούν στα αστικά και σοσιαλδημοκρατικά σαλόνια, όχι στα πεδία των αμείλικτων ταξικών αγώνων.

Ανάγκη πάσα, το λοιπόν, να γίνει μια γερή τονωτική ένεση στον αδύναμο κρίκο, ώστε να αντέξει. Όχι τόσο ο ίδιος, όσο η αλυσίδα. Τι είδους ένεση; Μα φυσικά αρχαϊκά ηθικοπλαστικής κομμουνιστικής υφής. «Ο Νίκος έκανε τόσα χρόνια υπουργός κι ακόμα μένει στο νοίκι». Λες και όποιος ζει στο νοίκι δικαιούται να κάνει τα πάντα. Λες και οι «απέναντι» εχθροί (που πριν μια πενταετία τους κυνηγούσαν στους δρόμους) έχουν ο καθένας από μια πολυκατοικία στο όνομα του…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News