Το πρόβλημα της ανεξέλεγκτης εισβολής της εικόνας στη ζωή μας, δεν εντοπίζεται μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην ίδια τη μορφή της. Ο κατακλυσμός του κρανιακού χώρου από αυτόν τον κρουνό που είναι διαρκώς ανοιχτός, από όπου ξεχύνεται ένα αδιάκοπο κυνηγητό σε κύματα εικόνων, υποκαθιστά την ουσία της επικοινωνίας διαμορφώνοντας ηλιθίους.

Οι homo universalis δεν μιλούν, δεν μεταβιβάζουν αφηγήσεις, κύρια ονόματα, υποχρεώσεις, δικαιώματα, έρωτα, κοινωνικές σχέσεις… αλλά πάνω από όλα τον ίδιο λόγο.  Δεν «μιλούν» δεν καλλιεργούν τον διάλογο και την προφορική επαφή που βοηθά την εξωτερίκευση των φόβων και των συναισθημάτων. Αυτόν τον προφορικό λόγο, του προσώπου προς ένα άλλο πρόσωπο που θεσπίζει την ικανότητα ομιλίας σε ένα διπλό επίπεδο: σε επίπεδο ήχων ή νευμάτων αλλά και μεταφοράς νοητικών εικόνων. Δηλαδή ξεχνάμε ότι όταν ο άλλος μας μιλάει, εμείς «βλέπουμε» και μέσα από τα μάτια του τι θέλει να μας πει.

Η παρατήρηση αυτή ισχύει και για ολόκληρη την τήλε-ματική η οποία στηρίζεται στην τηλεπαρουσία, δηλαδή οτιδήποτε μεταφέρει το «εδώ»-«εκεί» και το «εκεί»-«εδώ».

Τα όλο και πιο ζωντανά ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν πλέον γίνει αναβάτες στον σβέρκο του ανθρώπου και τον καθοδηγούν δαιμονισμένα. Οι όλο και πιο ζωντανές εικόνες στοιχειώνουν τον ψυχικό κόσμο του φορέα, ο οποίος δεν διαθέτει καν το κλειδί τους.

Ο νέος ιδιαίτερα, μετατρέπεται σε ον σχεδόν απελευθερωμένο από τους περιορισμούς του χωροχρόνου και δεν είναι σε θέση να ενταχθεί σε κανέναν χωρόχρονο. Δεν ορίζει το παρόν αλλά, κυρίως, τον εαυτό του. Στα μάτια του αντανακλώνται όλες οι ψεύτικες πόκεμον-εικόνες που γελοιοποιούν εμάς τους ίδιους, τα γεγονότα και την πραγματικότητα, σε ένα μπέρδεμα του φανταστικού με το πραγματικό.  Όλα γίνονται στο μυαλό  ένα παραμύθι.

Θα πει βέβαια κάποιος ότι τα παιδικά παραμύθια που διηγούνταν κάποτε οι γιαγιάδες περιείχαν αρκετές ιστορίες με δράκους που καταβροχθίζουν παιδάκια, οι οποίες δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις εικόνες του κυνηγιού-αναζήτησης του πλαστού μέσα στο φυσικό περιβάλλον που το βλέπεις από την οθόνη.

Όμως δεν πρέπει να θεωρούμε αμελητέα τη διαφορά ανάμεσα στο απόλυτο φανταστικό σύμπαν των δράκων του παραμυθιού, το οποίο υποχρεώνει το παιδί να σκεφτεί αυτό το σύμπαν ως ένα διαφορετικό κόσμο -τον κόσμο της φαντασίας- και στο ιδιαίτερα ρεαλιστικό σύμπαν της πόκεμον-μανίας που παρουσιάζει ένα σαφάρι σε χώρο ασφυκτικό, μέσα σε μια οθόνη, χωρίς να υπάρχει απόσταση από τον πραγματικό κόσμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News