Σε μια εποχή στην οποία οι κραδασμοί που έφερε η κρίση στην κοινωνία αρχίζουν με αργούς ρυθμούς να επουλώνονται, οι κομματικοί μηχανισμοί ετοιμάζονται για τον δρόμο προς τις κάλπες. Σίγουρα τα ερωτήματα στα οποία καλείται το εκλογικό σώμα να απαντήσει διαφέρουν από τα διλήμματα που το απασχολούσαν στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015. Εκείνη την περίοδο το δίλημμα ήταν ξεκάθαρο και αντανακλούσε στο δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».

Όχι ότι σήμερα δεν υπάρχουν δυνάμεις που υπηρετούν την θέση της εξόδου από την Ευρωζώνη ή της εναντίωσης στις μνημονιακές επιταγές, απλά πλέον είναι μειοψηφικές, σχεδόν ισχνές.

Πάνω σε αυτή τη βάση λοιπόν γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά που ενώνουν πλέον κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ιδιαίτερα στο οικονομικό πεδίο, είναι περισσότερα από όσα τους χωρίζουν. Ενδεχομένως σε αυτό το γεγονός, σε αυτή δηλαδή την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ να οφείλεται και το επικοινωνιακό μπλοκάρισμα της ΝΔ.

Μία ΝΔ που το τελευταίο διάστημα επιδίδεται σε μια ασαφή και ρηχή επιχειρηματολογία όσον αφορά τα οικονομικά. Η αλήθεια είναι ότι στις εσωκομματικές εκλογές του 2016, είχα αντιμετωπίσει την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ως μια αισιόδοξη εξέλιξη για το μέλλον της πολιτικής γενικότερα. Ένας νεωτεριστής πολιτικός, με φιλελεύθερες απόψεις που θα βοηθούσε στον κατευνασμό της πόλωσης και θα επανέφερε τη ΝΔ σε νερά πιο γνώριμα για τις ιδεολογικές τις καταβολές.

Κάπως έτσι βιάστηκα να προβλέψω ότι η δεξιά και συχνά διχαστική περίοδος Σαμαρά θα αποτελούσε παρένθεση για την ιστορία του κόμματος. Γιατί συμφωνείς ή όχι με τις διαχρονικές θέσεις της συντηρητικής παράταξης, πάντα επιθυμείς από τον έτερο πυλώνα του δικομματισμού να συμμετέχει με σοβαρά πολιτικά επιχειρήματα στο δημόσιο διάλογο.

Παραδόξως όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εστιάσει την προεκλογική του ρητορική κυρίως σε θέματα όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, στα επικοινωνιακά λάθη του Πολάκη και του Καμμένου, στις σχέσεις Κράτους-Εκκλησιας, στην συνταγματική αναθεώρηση. Προφανώς και ζητήματα όπως το Μακεδονικό, οι εκκλησιαστικές σχέσεις ή η Αναθεώρηση δεν είναι ζητήματα ήσσονος σημασίας, αν μάλιστα αναλογιστούμε τον χρόνο που δαπανήθηκε από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για να βρουν λύση σε πραγματικούς «γόρδιους δεσμούς».

Παρόλα αυτά η ΝΔ, με «φιλελεύθερο» πρόεδρο επικεντρώνεται στα θέματα αυτά και ειδικά στα δύο (Μακεδονικό και Εκκλησία) υιοθετεί θέσεις αντιφατικές με όσα πρέσβευε στο παρελθόν τόσο ο κ. Μητσοτάκης όσο και μεγάλη μερίδα του κόμματος, αντιφατικές και με τη φιλελεύθερη ιδέα που επιθυμεί να ακολουθήσει. Είναι πασιφανές ότι σε καιρούς που η πατριδοκαπηλία ανάγεται σε φαινόμενο εποχής, η φιλελευθεροποίηση του κόμματος μπορεί να περιμένει την άντληση ψήφων από τη δεξιά δεξαμενή. Έτσι στα θέματα αυτά στελέχη όπως ο Κώστας Καραμανλής, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης κάνουν διακριτικά στην άκρη ενώ ο Αντώνης Σαμαράς, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και ο Θάνος Πλεύρης αναδεικνύονται σε κεντρικές φωνές του κόμματος.

Προφανώς δεν αγνοούμε ότι η παράταξη έχει και τη δεξιά της ιστορία, κατακρίνουμε ωστόσο την υποκρισία του αρχηγού της ελλείψει σοβαρών επιχειρημάτων στο οικονομικό πεδίο να διαλέξει το δρόμο της υποκρισίας που ενδεχομένως μπορεί να του φέρει τώρα ψηφοθηρικά οφέλη, στο μέλλον είναι βέβαιο ότι θα το βρει μπροστά του.

Παράλληλα ακόμα και η αρχική του πρόθεση να δείξει υπομονή για την ανάληψη της εξουσίας, μη επαναλαμβάνοντας λάθη των μνημονικών αντιπολιτεύσεων που βιάζονταν να κυβερνήσουν λαμβάνοντας την «καυτή πατάτα», εξανεμίστηκε καθώς από τον πρώτο κιόλας μήνα της προεδρίας του επίμονα ζητά εκλογές. Εγω δεν θα ισχυριστώ ότι η χώρα βαδίζει γρήγορα σε τροχιές ανάπτυξης και ότι το ευοίωνο επενδυτικό κλίμα που συνομολογούν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης θα έπρεπε να αποτρέπει στο «φαβορί» Κυριάκο να ζητά εκλογές.

Ειναι δικαίωμά του εφόσον κρίνει ότι με τις δικές του προτάσεις η χώρα θα εξέλθει πιο γρήγορα από το τέλμα της κρίσης να ζητά εκλογές. Ωστόσο το να επιδίδεται σε επιχειρήματα του τύπου «οι αγορές δείχνουν εμπιστοσύνη στη χώρα λόγω της επερχόμενης εκλογικής μου νίκης» είναι ασόβαρη επικοινωνιακή προσέγγιση (ενδεχομένως να αντανακλά την ανικανότητα της επικοινωνιακής του ομάδας).

Είναι δεδομένο ότι στην τετράχρονη κυβερνητική του πορεία, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει κάνει λάθη. Λάθη σημαντικά ακόμα και στο θέμα που αναδεικνύω, το δημόσιο διάλογο. Αυτό όμως δεν νομιμοποιεί ένα ιστορικό κόμμα, σαν τη ΝΔ, ένα κόμμα δηλαδή που εκπροσωπεί ιδανικά και αρχές από την περίοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, να υιοθετεί ψηφοθηρικές νοοτροπίες, τακτικές φθηνού κουτσομπολιού, έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων, ανάδειξη σε ηγετικές θέσεις στελεχών με ακραία ρητορεία που δίνουν ένα νέο προφίλ στην παράταξη.

Άτομα λοιπόν που δεν μπορούν να υπηρετήσουν αυτού του είδους τη στάση και φρασεολογία σταδιακά μένουν στο περιθώριο εντός κόμματος. Ολο αυτό έχει αντίκτυπο στην γενικότερη ένδεια της πολιτικής αντιπαράθεσης,του δημόσιου διαλόγου, στον κατήφορο της ίδιας της Δημοκρατίας….

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News