Λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πολλά άρθρα σίγουρα θα γραφτούν ως ένα είδος πολιτικού μνημόσυνου στον μεγάλο αυτόν πολιτικό άνδρα. Άλλα από αυτά θα αναδεικνύουν τις πτυχές του έργου της διακυβέρνησής του την περίοδο 1990-1993, μιας κυβέρνησης που ομολογουμένως με τη δράση της χαρακτηρίστηκε μπροστά από την εποχή της και άλλα (ενν. άρθρα) θα εστιάζουν στο μέγεθος και την αξία του πολιτικού αυτού άνδρα ως ενός πολιτικού ρεαλιστή, ειλικρινή και οραματιστή.

Είμαι σίγουρος, ότι ακόμη και οι άσπονδοι φίλοι και οι εχθροί του θα δυσκολευτούν να βρουν επιχειρήματα να κατακρίνουν το έργο του πολιτικού αυτού άνδρα.

Με το παρόν όμως εγώ δεν θα εστιάσω στο έργο ή στην προσφορά του μεγάλου αυτού πολιτικού άνδρα. Θα εστιάσω στα λόγια του ίδιου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τα οποία αναδεικνύουν την αξία αυτού του πολιτικού χωρίς να προβώ σε ιδιαίτερες αναλύσεις και σχολιασμούς.

Σε ομιλία λοιπόν του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις 25/2/2013 στην παρουσίαση του βιβλίου «Μπροστά από την εποχή της η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας 1990-1993», στην οποία μάλιστα αξίζει να σημειωθεί, ότι παραβρέθηκαν πολιτικοί από όλους τους πολιτικούς χώρους, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε σημείο της ομιλίας του απευθυνόμενος στους νέους ανέφερε χαρακτηριστικά «…Νέοι και νέες για όσα συνέβησαν οι πολίτες και προπαντός οι νέοι κατηγορούν την πολιτική. Είναι λογικό αυτό, δεδομένων των λαθών, των αστοχιών και των καταχρήσεων των πολιτικών, που κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Η πολιτική όμως είναι το μοναδικό εργαλείο, που διαθέτουν οι πολίτες για τη διακυβέρνησή τους. Όταν επιτυγχάνει ευημερούν. Όταν αποτυγχάνει δυστυχούν. Έχοντας τη μακρότερη πολιτική εμπειρία από κάθε πολιτικό άνδρα σήμερα σας λέω λοιπόν, ότι όσο και αν υπάρχει πάντοτε χώρος για εγωισμούς, μωροφιλοδοξίες και ανομίες η πολιτική παραμένει εκείνο το πεδίο δράσης, που μπορεί δυνητικά να αναδείξει το καλύτερο της ανθρώπινης φύσης.

Είναι η μοναδική διαδικασία, που μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο με τρόπο μαζικό τη ζωή των ανθρώπων. Να αλλάξει τη μοίρα των λαών και των εθνών. Προϋπόθεση γι’ αυτό, ιδίως για έναν λαό συναισθηματικό, είναι να μην παρασύρεται από εύκολες και ψεύτικες υποσχέσεις. Γι’ αυτό και στο μέλλον ακούστε πιο προσεκτικά τον ρεαλιστή, τον μετρημένο, τον υπεύθυνο. Μάθετε να λέτε και προπαντός να ακούτε το όχι…»

Στο σύντομο λοιπόν αυτό  άρθρο, που γράφτηκε λίγες ώρες μετά τον θάνατο του λίγο πρόχειρα και λίγο βιαστικά, αλλά με σκοπό την ανάδειξη της προσωπικότητας του μεγάλου αυτού ηγέτη μέσα από τα ως άνω λόγια διαπιστώνουμε, ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο τελευταίος από τους μεγάλους ευρωπαίους ηγέτες, που δικαιώθηκε εν ζωή για το έργο του, ήταν ένας ρεαλιστής πολιτικός, πολέμιος του λαϊκισμού, που τόσο έχει πληγώσει τη χώρα μας στη Μεταπολίτευση. Ένας πολιτικός που αγάπησε την πολιτική και ασχολήθηκε με αυτήν γιατί την έβλεπε ως το εργαλείο να προσφέρει στη χώρα του. Και το κατάφερε! Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανήκει πλέον στην ιστορία. Το έργο του όμως, οι ιδέες του και το πολιτικό του ήθος είναι η βαριά του πολιτική του παρακαταθήκη. Μια παρακαταθήκη μιας μεγάλης πολιτικής προσωπικότητας μπροστά από την εποχή της…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News