Τα πανεπιστήμια της Σερβίας «διοικούνται» από ομάδες φοιτητών που «προάγουν» τα δικαιώματα των υπόλοιπων, λαμβάνοντας επιχορηγήσεις από αρμόδιους φορείς που καταλήγουν ‒λόγω της φτώχειας και του συνολικού καθεστώτος διαφθοράς της χώρας‒ να επενδύονται σε μπαρ, που ανήκουν σε φοιτητές, σπίτια, ακόμη και ταξίδια στην ήπειρο της Αμερικής. Ουσιαστικά, πρόκειται περί μιας παρασκηνιακής πολιτικής διασύνδεσης της διοίκησης του πανεπιστήμιου με οργανώσεις ‒οι οποίες τυπικά μόνο πολιτικές δεν είναι.

Στα ελληνικά πανεπιστήμια οι οργανώσεις είναι διακριτά πολιτικές και ορίζουν τη διοίκηση του πανεπιστημίου. Βέβαια, τα πανεπιστήμια εκεί αποζητούν τη στενή διασύνδεση με την αγορά εργασίας, δίνοντας την ευκαιρία στους φοιτητές για πρακτική άσκηση και αργότερα άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Εδώ η ανεργία είναι ένα ζήτημα που οι κομματικές παρατάξεις χρησιμοποιούν ως επιχείρημα, αλλά και ένα θέμα που προκαλεί διαρκώς αντιπαραθέσεις.

Ενώ προχθές διαδραματίστηκαν οι φοιτητικές εκλογές και με όποιον συμφοιτητή μου συζητούσα με προέτρεπε να ψηφίσω «γιατί αλλιώς κάποιος άλλος αποφασίζει για μένα», εγώ θεώρησα ανούσιο να φτάσω ως την κάλπη. Κανείς εύλογα θα με χαρακτήριζε ανεύθυνη αλλά η επιλογή μου, ήταν βαθύτατα συνειδητή. Τα πανεπιστήμια διοικούνται από ομάδες φοιτητών που θεωρούν την ακραία αριστερή στάση απόλυτα δημοκρατική. Εύκολα χαρακτηρίζουν τον καθένα που τολμά να πει το αντίθετο «φασίστα» και εμένα, τον κάθε «εμένα», που θεωρεί λάθος τα κόμματα μέσα στα πανεπιστήμια, τον αντιμετωπίζουν ως ένα εύκολο θύμα στοχοποίησης ‒ άτομο αντιδημοκρατικών πιστεύω.

Το πανεπιστήμιο, για μένα, δε θα έπρεπε να ελέγχεται από πολιτικά-διοικητικά συμφέροντα, αλλά να διακατέχεται από πανεπιστημιακές ομάδες και προγράμματα που προασπίζουν τη σύνδεση με τις σύγχρονες εξελίξεις στον τομέα της κάθε επιστήμης. Ιδανικά, ο κάθε φοιτητής θα έπρεπε να έχει την ευκαιρία να αναπτυχθεί με βάση τα γνήσια ερευνητικά του ενδιαφέροντα. Για να γίνει, βέβαια, αυτό απαιτούνται οι κατάλληλες υποδομές ‒όχι με ελλείψεις αλλά με πλεόνασμα παροχών‒ και λύση σε αυτό δε θα αποτελέσει σε καμία περίπτωση η πολιτική αντιπαράθεση αλλά η σύσφιξη των σχέσεων του πανεπιστήμιου με ερευνητικά κέντρα και τις εταιρίες που θεωρούν σκόπιμο να επενδύσουν στις ικανότητες των νέων επιστημόνων.

Ο καθένας από τους φοιτητές, καθηγητές και οποιοδήποτε άλλο μέρος της οργάνωσης του πανεπιστημίου δε θα έπρεπε να ενδιαφέρεται μόνο για το προσωπικό του όφελος, να αναλώνεται σε μια προσπάθεια επιβράβευσης με έπαθλο την απόκτηση εξουσίας, αλλά να εστιάζει στην αξίωση μέσω του ερευνητικού του έργου, ικανή να θρέψει το εγώ του εξαιτίας του θαυμασμού και της ευρείας αποδοχής. Συγχρόνως, μια τέτοια ανακάλυψη θα είναι ωφέλιμη για κάθε μέρος του συνόλου και όχι μόνο για υποομάδες του, όπως συνηθίζεται με τις πολιτικές αποφάσεις.

Ας μην ξεχνάμε πως έτσι κι αλλιώς η πολιτική έχει απαξιωθεί όσον αφορά την επίλυση καθημερινών προβλημάτων. Γεγονός που είναι απόλυτα λογικό αφού τα εκατομμύρια των ανθρώπων δεν μπορούν να αλληλοεπιδρούν άμεσα με τις δομές του κράτους για τα προβλήματα τους. Σταδιακά αποδυναμώνεται η θέση της πολιτικής στους τομείς της κοινωνίας, εξαιτίας της έντονης ανάπτυξης εξειδικευμένων ομάδων για την επίλυση των εκάστοτε προβλημάτων, που η πολιτική αδυνατεί λόγω έλλειψης εξειδικευμένης γνώσης να επιλύσει.

*Η Δέσποινα Φραγκουλίδου είναι φοιτήτρια Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News