Η κυβέρνηση είναι γεγονός ότι πιέζεται να συγκεντρώσει χρήματα και να πιάσει τους δημοσιονομικούς στόχους. Για τον λόγο αυτό το τελευταίο διάστημα ψήφισε μεταξύ άλλων τους νόμους που αφορούν το νέο ασφαλιστικό αλλά και το νέο φορολογικό σύστημα (αν και το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα δεν προλαβαίνει να παλιώσει πλέον ποτέ!).

Για την ιστορία απλά να αναφέρουμε ότι ασφαλιστικό και φορολογικό δεν είναι παρά δύο όψεις του ίδιους νομίσματος, ήτοι του δημοσίου ταμείου. Ωστόσο, στην προσπάθειά της η κυβέρνηση να συγκεντρώσει χρήματα έχει επιδοθεί σε μία άνευ προηγουμένου επιχείρηση «σκούπα», η οποία ξεπερνά κάθε λογική (νομική και μη) και στην πραγματικότητα συνίσταται σε μία μία εντολή προς τους πολίτες να παραδώσουν τα χρήματά τους στην πολιτεία και μάλιστα «γιατί έτσι μας αρέσει»…

Ασφαλιστικές εισφορές και ανισότητα: Κατ’ αρχήν η κυβέρνηση επέλεξε να συγκεντρώσει όλα τα ταμεία (δηλαδή αυτά που είχαν απομείνει από την προηγούμενη συγκέντρωση) σε έναν υπερφορέα.

Ο λόγος αυτός κατά τη γνώμη του γράφοντος στην πραγματικότητα είναι απλά για να μπορεί με ένα σχήμα (ή απλούστερα με ένα τηλέφωνο) η κυβέρνηση να ελέγχει το σύνολο των χρηματικών διαθέσιμων των ασφαλιστικών ταμείων, καθώς κανένας δεν εξήγησε στον ταλαίπωρο λαό γιατί οι πολίτες και οι επαγγελματίες αυτής της χώρας να υπόκειται κατ’ αυτόν τον τρόπο στην εξής ανισότητα: δεν θα καταβάλλουν όλοι οι πολίτες τις ίδιες εισφορές αλλά θα λαμβάνουν τις ίδιες παροχές (;).

Κατά τη γνώμη του γράφοντος αυτή η ανισότητα κάποια στιγμή πρέπει να κριθεί από δικαστήρια ως αντισυνταγματική, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές κι ας θυμηθούμε τόσες άλλες αποφάσεις δικαστηρίων περί συνταγματικότητας τις οποίες η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα εφαρμόσει… Συνεπώς, καθίσταται σαφές ότι η κυβέρνηση επέλεξε τον τρόπο αυτό συγκέντρωσης χρημάτων με μοναδικό κριτήριο το «γιατί έτσι μας αρέσει»…

Ασφαλιστικές εισφορές και επιχειρείν: Σύμφωνα με τον νέο ασφαλιστικό νόμο ασφαλιστικές εισφορές θα καλούνται να καταβάλλουν πλέον και τα μέλη Διοικητικού Συμβουλίου, προβλέπεται «αντικειμενικό σύστημα τεκμαρτού υπολογισμού εισφορών» με βάση διάφορα κριτήρια, ενώ θα καταβάλλουν εισφορές ως εργοδότες οι πελάτες αυτοαπασχολουμένου, αν ο τελευταίος τιμολογεί με δελτίο παροχής υπηρεσιών μέχρι δύο (2) πρόσωπα τον χρόνο (φυσικά ή νομικά).

Σε αυτές τις νέες ρυθμίσεις θα πρέπει να προσθέσουμε το γεγονός ότι οι μέτοχοι εταιρειών με πολύ χαμηλά ποσοστά καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές συν -όπως είναι φυσικό- τις εργοδοτικές εισφορές των μισθωτών. Συνεπώς, εάν κάποιος επιθυμεί να επιχειρήσει στην Ελλάδα είναι επόμενο να βρεθεί στη θέση η εταιρεία του να χρηματοδοτεί στην πραγματικότητα το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας και να έχει και το θράσος να εμφανίσει και κέρδη μετά φόρων σε ένα περιβάλλον που προβλέπει μεγάλους συντελεστές, μεγάλες προκαταβολές, τακτικές – έκτακτες εισφορές, κοκ…

Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει σε αυτή τη χώρα να ποινικοποιείται το επιχειρείν και δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ο επιχειρηματίας σαν αγελάδα που μόνος λόγος ύπαρξης είναι το τάισμα τους συστήματος και μάλιστα «γιατί έτσι μας αρέσει»…

Έκπτωση ιατρικών δαπανών: Το φορολογικό μας σύστημα είναι γνωστό ότι περιέχει πολλές ανακολουθίες και αδικίες. Ο «αντικειμενικός» προσδιορισμός των τεκμηρίων διαβίωσης, η διπλή εν τοις πράγμασι φορολογία των διανεμόμενων κερδών και η απόλυτα εισπρακτικού χαρακτήρα παρακράτηση ποσοστού επί του τιμολογίου των ελευθέρων επαγγελματιών είναι μόνο κάποιες ενδεικτικές προβλέψεις.

Ωστόσο, το γεγονός ότι φορολογικά οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν είναι δυνατόν να αρρωστήσουν και να επισκεφτούν έναν γιατρό κρίνω ότι ξεπερνά κάθε λογική ενός κράτους δικαίου και πρόνοιας καθώς οι τελευταίοι δεν έχουν το δικαίωμα έκπτωσης ιατρικών δαπανών. Με ποιά βάση άραγε; Επειδή έχουν δικαίωμα έκπτωσης σε διάφορες δαπάνες οι οποίες είναι επαγγελματικές; Μάλλον κι εδώ ισχύει το «γιατί έτσι μας αρέσει».

Αυτοκίνητα κι έκπτωση δαπανών: Το κράτος έχει ορίσει συντελεστή έκπτωσης των δαπανών αναφορικά με τη συντήρηση ενός αυτοκινήτου, κάποιο ποσοστό ανάλογα με τον κυβισμό της καθαρής αξίας αυτών, αναφορικά με τους επιτηδευματίες. Ομοίως, υπάρχει η πρόβλεψη και η δαπάνη leasing ενός αυτοκινήτου.

Το περίεργο είναι ότι το ΦΠΑ αυτών των δαπανών δεν εξέπιπτε και δεν εκπίπτει. Δηλαδή το κράτος λέει προς τον επιτηδευματία «πλήρωσε εσύ τα έξοδα και το ΦΠΑ μου κι εγώ θα σου αφαιρέσω ως έξοδο κάποιο ποσοστό». Με ποια λογική δεν εκπίπτει κατ’ αναλογίαν και το ΦΠΑ; Το ΦΠΑ της δαπάνης για την αγορά να μην το συζητήσουμε… Μα, «γιατί έτσι μας αρέσει»!

Τα παραδείγματα με τα οποία το κράτος στην παρούσα φάση δείχνει το κοινωνικό του πρόσωπο στη βάση του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δεν εξαντλούνται.

Η κυβέρνηση άκριτα επιβάλλει μέτρα, χωρίς κοινή λογική και κυρίως χωρίς τη λογική του κράτους δικαίου την οποία οι θιασώτες του επικαλούνταν από τις προεκλογικές κιόλας περιόδους.

Δίνεται η εντύπωση ότι όλα τα ανωτέρω περιγράφουν ένα σύστημα το οποίο μοναδικό στόχο έχει τελικά απλά την είσπραξη χρημάτων. Η κυβέρνηση επιβάλλει έχοντας ως βάση το περιβόητο δημόσιο συμφέρον και την εθνική αναγκαιότητα.

Με αυτές τις σκέψεις δεν θα ήταν περίεργο εάν δούμε ο συντελεστής ΦΠΑ να πηγαίνει στο 30%, οι ασφαλιστικές εισφορές να ορίζονται ως το 50% του ακαθάριστου εισοδήματος και η έκτακτη εισφορά να καθίσταται και τυπικά τυπική με νόμο ή ακόμα και με πράξη νομοθετικού περιεχομένου.

Μοναδική λογική στη επιβολή των μέτρων αναμφισβήτητα είναι το «γιατί έτσι μας αρέσει».

*Ο Επαμεινώνδας Λ. Στυλόπουλος είναι δικηγόρος, LL.M., ACIArb

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News