Δυο πρόσωπα μικρών παιδιών κοιτούν μία την κάμερα και μία τον δημοσιογράφο. Τα μάτια τους γυαλίζουν από την έξαψη, τα μάγουλα κόκκινα, τα χέρια πίσω από την πλάτη κρύβουν το παιχνίδι των δακτύλων με το ύφασμα της  μπλούζας. «Εγώ τελειώνω το δημοτικό» λέει το ένα «δε θα πάω γυμνάσιο στην Πάτμο, θα κάτσω με τα ζώα». Μένουν ακίνητα να κοιτούν την κάμερα. Λίγο αργότερα θα συνεχίσουν το παιχνίδι τους με την μπάλα στην αλάνα του σχολείου.

Ένας δάσκαλος στην τρίτη δεκαετία της ζωής του μας εξηγεί  την εκπαιδευτική απομόνωση του νησιού: «πολλά παιδιά που δεν έχουν συγγενείς στην Πάτμο σταματούν στο  δημοτικό γιατί το νησί δεν έχει γυμνάσιο» λέει. Ο ίδιος θα κάνει τα χαρτιά του για μετάθεση σε πόλη, δείχνει να το θέλει πολύ. Εικάζω ότι τα δύο παιδιά δεν θα είναι τα μόνα της άγονης γραμμής που δεν θα μπορούν να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους.

Ψάχνοντας το λήμμα «αναλφάβητος» στο διαδίκτυο έμαθα για τον λειτουργικό αναλφαβητισμό που αφορά εκείνους που διδάχτηκαν γραφή και ανάγνωση αλλά δεν καλλιέργησαν ποτέ αυτές τις γνώσεις. Αιτία για αυτό, εκτός των άλλων, η αδυναμία ίδρυσης σχολείων και η αδιαφορία του κράτους για την επαρχία ή την περιφέρεια, όπως λέγεται σήμερα.

Αναρωτιέμαι στην εποχή της τηλεδιάσκεψης, των διαδικτυακών σπουδών, της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και κατάρτισης για ποιο λόγο υπάρχουν παιδιά που περιμένουν ακόμα εκείνον τον δάσκαλο. Τον δάσκαλο μπροστά από τον μαυροπίνακα με τις κιμωλίες -κι ας έχει καταργηθεί- που δεν έρχεται;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News