Αναντίρρητα, τα τελευταία καλοκαίρια υπήρξαν από τα πλέον επεισοδιακά και δυστυχώς πολυδάπανα για την χώρα μας. Από αυτόν τον κανόνα που είχε αφετηρία το καταστροφικό 2015 και την ευρωδραχμική ψευδο-πόλωση, δεν εξαιρέθηκε ούτε το φετινό. Στη πραγματικότητα βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μεταξύ ενός καταστροφικού θέρους και ενός απρόβλεπτου, ή καλύτερα, τρομακτικά αβέβαιου φθινοπώρου.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατόρθωσε και άφησε προεκλογικά καμμένη γη, και αυτό είναι κάτι τελείως κυριολεκτικό, καθόλου μεταφορικό. Η διαφορά με το ’15  και την καρικατούρα  δημοψηφίσματος είναι πως σήμερα, τρία χρόνια μετά, ο Αλέξης δεν έπεισε κανέναν. Κανένα γλωσσικό τέχνασμα, καμία αλλοίωση εννοιών, κανένα σχέδιο δεν πέτυχε και δεν συγκίνησε. Τουναντίον, αυτό που κατάφερε είναι να συσσωρεύσει μια εξαιρετικά ισχυρή αποστροφή που κινείται στα όρια του μίσους προς το πρόσωπό εκείνου και των συντρόφων του. Αποστροφή και μίσος για την απανθρωπιά και τον κυνισμό που έδειξαν στην πιο πρόσφατη και πιο δυσάρεστη τραγωδία που προκλήθηκε εξαιτίας των πυρκαγιών. Για το δόγμα «πρώτα το κόμμα» που υπεραμύνθηκαν σθεναρά και με υπερφίαλο εγωισμό.

Και φυσικά, κατόρθωσε ο επικεφαλής του θεάτρου του παραλόγου, έναν Αύγουστο που όφειλε να χαρακτηρίζεται από σιωπή, αυτοκριτική και σύνεση, να εμφανίζεται στην Ιθάκη ως νέος Οδυσσέας που βρήκε επιτέλους τον προορισμό του μετά από χρόνια αντιμνημονιακού αγώνα. Λησμονεί ωστόσο, ως αδαής και αγράμματος, πώς μεγαλύτερος αντίπαλος του Οδυσσέα ήταν ο Αντίνοος που μάχεται για τη θόλωση της πραγματικότητας και το σύρσιμο στη δουλεία, μα ο Αλέξης όχι μόνο συμμάχησε με τον Αντίνοο αλλά μεταμορφώθηκε στο ίδιο πρόσωπο. Αυτό που είδαμε την ημέρα του διαγγέλματος είναι η αναμόχλευση μιας ρητορική μετεμφυλιακού ρεβανσισμού που περιείχε συνθήματα τύπου «εμείς η αυτοί» και μορφές καταγγελίας πολιτικών αντιπάλων, μα όπως είπαμε δεν συγκινούν πάρα μόνο τους εαυτούς τους.

«Εμάς» πάντως, τους υπόλοιπους, που δεν έχουμε αγκαλιάσει τη συριζαϊκή παράκρουση, μας τρομάζει η αυριανή μέρα, μας προβληματίζει ότι δεν υπήρξε καμία αναφορά για το αύριο και την απουσία κάποιου σχεδίου, ενώ ταυτόχρονα οι πληγές του χθες δεν έχουν επουλωθεί ώστε να ευαγγελίζεται καλύτερες μέρες ο Αλέξης.

Το τέλος του καλοκαιριού έλαχε να συμπίπτει και με το άκρον άωτον της κυβερνητικής παραφροσύνης, τον κυβερνητικό ανασχηματισμό. Από αυτόν, πήραμε ένα μάθημα πολύ σημαντικό και ταυτόχρονα εξαιρετικά δυσάρεστο. Επρόκειτο κατ’ουσίαν για μια επιβράβευση της πολιτικής ασυνέπειας, μια γιορτή αναξιοκρατίας. Και που είναι το πολύ δυσάρεστο; Ότι μπορεί να μεταφραστεί ως μια μεγάλη αδιαφορία της κοινωνίας των πολιτών για την πολιτική καθεαυτή και τον ίδιο της τον εαυτό, αφού αφήνει πολλές φορές χωρίς να καταδικάζει δεόντως τέτοιες γιορτές που βάλλονται ως δηλητηριώδη βέλη για τη δημοκρατία, της οποίας η άμυνα φαίνεται στην Ελλάδα πως ασθενεί.

Τους σκεπτόμενους και κάπως ρεαλιστές πολίτες, η αυγουστιάτικη ρέμβη μας βρήκε προβληματισμένους και βαθιά συντετριμμένους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News