Αυτό λοιπόν είναι το νέο supercar των δύο εκατομμυρίων. Και, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί ασφάλειας, πρέπει να χτυπήσει τοίχο. Δηλαδή να περάσει επιτυχημένα τα γνωστά crash test στα οποία υποβάλλονται τα αυτοκίνητα για να πάρουν το πράσινο φως της τελικής παραγωγής. Γνωστό το σενάριο. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μαζικό της διπλανής πόρτας που βγαίνει σε δεκάδες χιλιάδες κόπιιες – οπότε «και τι έγινε, μερικά λιγότερα;».

Μόλις 150 αντίτυπα του Rimac C_Two θα βγουν από την πόρτα του εργοστασίου της εταιρείας – στη γειτονική Κροατία, παρακαλώ. Αν τυχόν σας περισσεύουν κάνα δυο εκατομμύρια ή και κάποια επιπλέον 500.000 ευρώ για προαιρετικό εξοπλισμό (σοβαρά, τόσο τον κοστολογούν), οι πρώτες παραδόσεις θα ξεκινήσουν πριν εκπνεύσει η χρονιά.

Στο θέμα μας, πάντως, ακριβώς αυτός ο περιορισμένος αριθμός παραγωγής είναι που αλλάζει τελείως το κοστολόγιο καθώς μιλάμε για ένα εξόχως ακριβό αυτοκίνητο, εξόχως περιορισμένων αντιτύπων. Την εύλογη απορία τού πώς θα κάνεις τα τεστ χωρίς να χάνεις εκατομμύρια κάθε φορά, την έθεσε επί λογιστικής βάσης το Business Insider. Ο άνθρωπος πίσω από το εγχείρημα, ο κύριος Μάτε Ρίματς (Μate Rimac, ναι, βάφτισε κι αυτός το δημιούργημά του με το όνομά του, όπως τον παλιό, καλό καιρό) είπε ότι χρειάζονται δώδεκα αυτοκίνητα για να παίξουν το ρόλο του πειραματόζωου στις μετωπικές. Τόσα έχει υπολογίσει ο CEO πως χρειάζονται για όλα τα στάδια της εξέλιξης και των τελικών crash test. Οι άλλοι, οι μαζικοί κατασκευαστές, χρησιμοποιούν πολλά περισσότερα «μουλάρια» (όπως συχνά λέγονται στην αυτοκινητική αργκό τα αυτοκίνητα δοκιμών). Και τα λένε έτσι γιατί έχουν να αντέξουν υπομονετικά τις καταπονήσεις σ’ όλη την ταλαιπωρία που τα συνοδεύει κατά τις φάσεις των δοκιμών.

Δώδεκα, λοιπόν, αυτοκίνητα, επί εκατόν πενήντα που θα βγουν στη σούμα, μάς κάνουν το 6,6% της συνολικής παραγωγής. Είναι τρελά μεγάλο το ποσοστό. Και, όπως λέει, ο ιδρυτής της εταιρείας, το κόστος από το κάθε στραπατσαρισμένο Rimac είναι μεγάλο καθώς πολλά εξαρτήματά του γίνονται με 3D εκτυπωτές που απαιτούν εξειδικευμένο tooling. Δεν παίρνουν ένα ανταλλακτικό από τα αχανή ράφια και απλώς το βάζουν πάνω για το επόμενο τεστ.

Παρά την ταλαιπωρία, πάντως, το σασί του φαίνεται εξαιρετικά ανθεκτικό. Πρόκειται για μια «μπανιέρα» από ανθρακονήματα που θα αγκαλιάζει τους δύο επιβάτες και η ακαμψία της αγγίζει πρωτόγνωρα επίπεδα. Πιο άκαμτπη από των Bugatti, Koenigsegg, ακόμα και των αγωνιστικών του Le Mans.

Σε οικονομικό επίπεδο, πλέον ευτυχώς, μέρος της εξέλιξης των crash test γίνεται σε εξομοιωτές. Έτσι κερδίζεται χρόνος και χρήμα. Και, όπως θα δείτε και στο βίντεο, το Rimac που πάει ντουγρού προς τον τοίχο στο πίσω μέρος του δεν έχει το πίσω μέρος του αμαξώματος (αν πρόκειται για μπροστινή σύγκρουση). Ό,τι γλυτώσουν σε κόστος απ΄το απομεινάρι. Σε κάθε περίπτωση, το να βλέπεις ένα υπεραυτοκίνητο των €2 εκατ. να γίνεται λιώμα είναι ένα θέαμα που πονάει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News