Υποκλίνομαι, ωραίο πλάσμα. Οχι στη ρακέτα σου… Κάτι πιο πολύ! Στην ομπρέλα σου. Δηλαδή, σε μια τόση δα στιγμή-σκηνή που τράβηξε το βλέμμα και την προσοχή μου. Βλέπεις, τρελαίνομαι να μελετάω τα «τόσο δα» των ανθρώπων. Αυτά που φωτίζουν ή ξεμπροστιάζουν, πιο πολύ από κάθε τι άλλο, την καθαρή αλήθεια τους.

Να σου εξηγήσω. Κατά την άποψή μου, η διαδρομή προς τον πρωταθλητισμό είναι η απόλυτη σύνδεση του ανθρώπου με τις δυνατότητές του. Πρέπει η αφοσίωση στον στόχο του να είναι τόσο εντατικά αδιανόητη, τόσο απάνθρωπη. «Απάνθρωπη» γιατί, ως επί το πλείστον, μιλάμε για παιδιά. Που ενώ η ζωή, η τρέλα της νιότης σφυρίζει προκλητικά-θελκτικά «έλα», εκείνα πρέπει να αποσυνδέονται και να αφοσιώνονται σε άλλες θέλξεις, φρικτά μοναχικές. Είναι μια προσωπική επιλογή, απόφαση, διαδρομή.

Γι’ αυτό και με θυμώνει όταν στο πλάνο της δικής τους επιτυχίας «σκάμε και ‘μεις κεφαλάκι» συνιδιοκτησίας, πληθυντικού αριθμού. Η Μαρία «μας». Ο Στέφανός «μας». Η νίκη όλη δική τους και η χαρά καταπάνω τους. Για κάθε Μαρία, για κάθε Στέφανο και για κάθε εκατομμύριο «όχι» τους, χαλαλισμένα στο υπέρτατο δικό τους και μόνο. Που, εννοείται, μπορεί και να μη δικαιωθεί ποτέ. Τόσος κόπος αίματος ιδρώτα!

Η ομπρέλα όμως δείχνει τον χαρακτήρα της. Πόσοι και πόσοι χαρακτήρες έκαψαν καριέρες! Μελετήστε το βίντεο. Σε μια στιγμή της αθλητικής ζωής της που δεν θα χωρούσε κανείς εκτός από εκείνη –και δικαίως–, σε ένα διάλειμμα δικαίωσης, που το έκτισε ώρα-ώρα (προπόνησης) για μια ζωή, εκείνη είχε μάτια για άλλον.

Μελετήστε το βίντεο. Μελετήστε το βλέμμα της. Μελετήστε το ασίγαστο της συνείδησης. Δεν της πάει, δεν της ταιριάζει, δεν «το πάει κάτω» αυτό που γίνεται. Eνας μικρός να της κρατάει την ομπρέλα τόση ώρα. «Διαβάζοντας» τα πόδια του κάθε που  μικροαλλάζουν στάση, εκείνη νιώθει την κούρασή του στο πετσί της. Μια γυναίκα που έχει ρουφήξει την κούραση με το καλαμάκι. Έχει φτάσει την «κούραση» σε άλλο επίπεδο κούρασης. Η δική της κούραση χτυπάει, μπορεί να βγάλει πέραν των «3 ωρών και βάλε» παιχνίδι και να έχει ακόμα δυνάμεις… Κι όμως. Αντιλαμβάνεται, χωράει την κούραση του άλλου σαν να είναι δική της. Μελετώντας το νέο κορίτσι, την γυναίκα, το ωραίο πλάσμα και μια στιγμή δευτερολέπτων καμαρώνω για εκείνη, ό,τι ως επεξήγηση της λέξης «ενσυναίσθηση» θα μπορούσε να καταχωριστεί ακριβώς η σκηνή «της».

Γέφυρα κάνει το μυαλό μου… Αχ, οι δικές μου γέφυρες!.. Εναν πρόσφατο πολιτικό, που τον θυμάμαι να του κρατάει «βαστάζος» την ομπρέλα του. Και έναν παλαιότερο, που τον έφαγε η μαρμάγκα από τη στιγμή που παραψήλωσε στα δευτερόλεπτα της εξουσίας του.

Εχει αυτό το ταλέντο η ράτσα η ελληνική. Να ξυρίζει όποιον ψευτοψηλώνει. Είναι τελικά το μόνο που δεν ανεχόμαστε. Ε λοιπόν, σε αντιδιαστολή, ας υποκλιθούμε σε ένα πλάσμα που είπε: «Μήπως πρέπει να τον αλλάξετε; Εχει κουραστεί», φροντίζοντας, «καθαρίζοντας» για κάποιον, που όχι μόνο δεν της το ζήτησε, αλλά ούτε καν το εξέφρασε. Γεια σου, βρε Μαρία Σάκκαρη του ωραίου εαυτού σου!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News