Στο Οπεν της Μασσαλίας, τον περασμένο μήνα, το όνομα «Τσιτσιπάς» ήταν γραμμένο στο ταμπλό των αγώνων του πρώτου γύρου του τουρνουά. Δεν επρόκειτο για τον διάσημο Στέφανο Τσιτσιπά, Νο 5 της παγκόσμιας κατάταξης, αλλά για τον -άγνωστο στους πολλούς- μικρότερο αδελφό του, Πέτρο, Νο 970 του ranking, ο οποίος στα 20 του χρόνια αγωνίζεται στο ITF World Tour: το σκαλοπάτι ανάμεσα στις νεανικές και τις επαγγελματικές κατηγορίες του ανδρικού τένις.

Τι δουλειά είχε ο Πέτρος Τσιτσιπάς στο ονομαστό τουρνουά της Μασσαλίας; Συμμετείχε χάρη στην wildcard που του παραχώρησαν οι διοργανωτές. Εχουν αυτό το δικαίωμα: να καλούν στους αγώνες αθλητές της επιλογής τους, παρακάμπτοντας τους κανόνες πρόκρισης που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους. Ο Πέτρος έπαιξε μόλις 45 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα. Οσο χρειάστηκε για να τον νικήσει (και να τον αποκλείσει από τη συνέχεια) ο πρώτος του αντίπαλος, Αλεχάντρο Νταβίντοβιτς Φοκίνα. Ο Guardian αναρωτιέται, πολύ σωστά: Τι νόημα είχε αυτή η αναμέτρηση, μεταξύ δύο αθλητών που τους χώριζαν… 918 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη; Ο Φοκίνα ήταν Νο 52, και ο Πέτρος Νο 970. Ο 22χρονος Ισπανός εμφανίζει το δεύτερο χειρότερο ποσοστό επιτυχίας στα σερβίς, αλλά, παρόλα αυτά, ο μικρός Τσιτσιπάς «του γύρισε» μόλις τρεις πόντους σε ολόκληρο το παιχνίδι.

Η παρουσία του στη Μασσαλία, στο υψηλότερο επίπεδο του σπορ, προκάλεσε μπόλικη κριτική, την οποία ο υπερπροστατευτικός του αδελφός, Στέφανος, χαρακτήρισε ως «άδικη». Για τον παίκτη, μπορεί και να ήταν. Δεν ευθύνεται εκείνος, που τον προσκάλεσαν οι διοργανωτές. Εξαιτίας του θορύβου που δημιουργήθηκε, ο διευθυντής του τουρνουά εξήγησε αργότερα ότι η wildcard δόθηκε στον Πέτρο ως ένα «ευχαριστώ» στην οικογένεια Τσιτσιπά, που τιμά με την παρουσία του τη συγκεκριμένη διοργάνωση.

Το περιστατικό αναφέρεται από τον Guardian ως χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραλογισμού που επικρατεί με τις κάρτες – προσκλήσεις, στο τένις και σε άλλα επαγγελματικά σπορ, οι οποίες χρησιμοποιούνται ως διαπραγματευτικά «ατού», ως «ρουσφέτια», ή για επιλεκτική προώθηση νεαρών αθλητών, που έχουν το… σωστό όνομα, ή το κατάλληλο μέσον. Αν ψάξει κανείς, θα βρει πολλές τέτοιες περιπτώσεις.

Ο Μάρκο Τζόκοβιτς, ο 29χρονος αδελφός του Νόβακ, που ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει το Νο 571 της παγκόσμιας κατάταξης, αγωνίστηκε με wildcard σε οκτώ ATP τουρνουά. Αποκλείστηκε, σε όλα, στο πρώτο του ματς. Εμφανίστηκε πολλές φορές και στο Οπεν της Σερβίας, το οποίο τυγχάνει να διαχειρίζεται η οικογένεια Τζόκοβιτς.

Η Ελκε Κλάιστερς, αδελφή της άλλοτε Νο 1 στις γυναίκες, Κιμ, προσκλήθηκε σε επτά τουρνουά υψηλού επιπέδου. Ηταν Νο 389 και είχε την ίδια τύχη με τον αδελφό του Τζόκοβιτς.

Η Τζάσλιν Χιούιτ, αδελφή του πασίγνωστου Αυστραλού Λέιτον Χιούιτ, έλαβε τέσσερις τέτοιες κάρτες για τουρνουά εκτός Αυστραλίας, και 12 για διοργανώσεις στη χώρα της.

Το 2019 η Μαρί Οσάκα, αδελφή της Ναόμι που είναι Νο 2 στο γυναικείο τένις, συμμετείχε στο Μαϊάμι Οπεν, το οποίο ανήκει στην IMG, την εταιρεία που μανατζάρει τη Ναόμι.

Μέσα στον Απρίλιο, η Εμα Ναβάρο προσκλήθηκε σε δύο τουρνουά στο Τσάρλεστον, τα οποία ανήκουν στον δισεκατομμυριούχο πατέρα της, Μπεν Ναβάρο.

Κάποιες φορές οι wildcards λειτουργούν ως πρόσθετη αμοιβή σπουδαίων τενιστών που συμμετέχουν σε ATP 250 και ATP 500 διοργανώσεις. Κάποιες άλλες, πωλούνται (και αγοράζονται). Για να πέσουν, ενίοτε, σε εντελώς λάθος χέρια. Σε ένα ATP 250 τουρνουά στην Κόρντομπα αγωνίστηκαν, τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Αργεντινός Νίκολας Κίκερ και ο Χιλιανός Νίκολας Γιάρι. Ο Κίκερ είχε, μόλις, εκτίσει την ποινή του για χειραγώγηση αγώνων, και ο Γιάρι προερχόταν από αποκλεισμό λόγω ντόπινγκ!

Το μεγαλύτερο ζήτημα με τις κάρτες – μπαλαντέρ είναι ότι ευνοούν τα νεαρά ταλέντα των «μεγάλων δυνάμεων» του τένις, δηλαδή των χωρών που διοργανώνουν τα περισσότερα και πιο ονομαστά τουρνουά, προκαλώντας στα υπόλοιπα παιδιά ένα αίσθημα αδικίας. Η Κλάρα Τάουσον, η οποία στα 18 της υπήρξε η πιο πολλά υποσχόμενη τενίστρια στη Δανία, ποτέ δεν έλαβε τέτοια κάρτα. Πάντα αναρωτιόταν, «γιατί οι άλλοι κι όχι εγώ;». Γιατί, φερ’ ειπείν, να πάρει οκτώ τέτοιες η 17χρονη Χόλγκερ Ρούνε, Νο 323 στο ranking; Επειδή η Ρούνε είχε πιο ισχυρούς χορηγούς, πιο δικτυωμένους ατζέντηδες, και έκανε τις προπονήσεις της στην περίφημη γαλλική ακαδημία του τένις.

Οι wildcards δεν εγγυώνται την επιτυχία, παρατηρεί ο Guardian, όμως προσφέρουν πολύτιμες εμπειρίες από το υψηλότερο επίπεδο του τένις. Γιατί να μην έχουν αυτή τη δυνατότητα και οι αθλητές που δεν διαθέτουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News