Το προγνωστικό μοντέλο που χρησιμοποιεί το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον (στο Σιάτλ) δείχνει ότι το τρίτο κύμα της πανδημίας στην Ελλάδα θα φτάσει στην κορύφωσή του στις 10 Απριλίου. Μετά θα αρχίσει η ύφεση. Η πρόβλεψη δείχνει ότι την 1η Ιουλίου οι συνολικοί θάνατοι στη χώρα θα έχουν ξεπεράσει τις 12.000.

Το μοντέλο στηρίζεται στα μέτρα που ισχύουν σήμερα. Συνεπώς η χαλάρωσή τους ενδέχεται να επηρεάσει προς το χειρότερο τους σχετικούς δείκτες. Ωστόσο όλα δείχνουν ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Τα μέτρα θα χαλαρώσουν, αρκετές δραστηριότητες θα εκκινήσουν ξανά, το σύστημα Υγείας θα πιεστεί περισσότερο και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δούμε εικόνες που μέχρι σήμερα είχαμε αποφύγει. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα γίνουμε Μπέργκαμο. Μπορεί, όμως, να γίνουμε Παρίσι που, αυτή τη στιγμή, υφίσταται τρομακτική πίεση με γεμάτες ΜΕΘ και σημάδια κατάρρευσης του συστήματος Υγείας. Το μόνο θετικό είναι ότι ο εμβολιασμός των ηλικιωμένων φαίνεται να συγκρατεί τον αριθμό των νεκρών. Αν ξεκινήσει και η κάλυψη των ευπαθών, είναι πιθανό να ακούμε για χιλιάδες κρούσματα καθημερινά, αλλά για δυσανάλογο αριθμό νεκρών.

Είναι εμφανές ότι δεν είναι τα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά που δίνουν τον τόνο, αλλά η οικονομία και η κοινωνική κόπωση. Δεν υπάρχουν τα χρήματα για να αγοραστούν περισσότερες μέρες lockdown. Και η κοινωνία δεν διακρίνεται από το αντίστοιχο φρόνημα. Έχουμε lockdown, αλλά δεν μένουμε σπίτι. Ποιος θα τολμούσε να ζητήσει κάτι τέτοιο; Θα ακουγόταν γελοίο. Αλλά δεν θα ήταν.

Το επικείμενο άνοιγμα των δραστηριοτήτων συνεπάγεται την καθολική αποδοχή μίας συνθήκης που πλέον αποδέχεται τον θάνατο ως το αναγκαίο τίμημα για την ανάκτηση μίας κανονικότητας. Μάλιστα, για κάποια κομμάτια της κοινωνίας, ηλικιακά ή επαγγελματικά, δεν πρόκειται για συνθήκη, αλλά για απαίτηση. Δοκίμασε να μιλήσεις σε έναν επιχειρηματία της εστίασης για το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες από την άρση των μέτρων. Στην καλύτερη περίπτωση, αν τον πετύχεις νηφάλιο, θα σου πει ότι το lockdown απλώς θα οδηγήσει σε άλλες απώλειες που δεν θα εγγραφούν στα θύματα της πανδημίας, αλλά στις συνέπειες των μέτρων.

Και κάπως έτσι, ενώ, όπως προβλέπεται, τα κρούσματα θα ξεπεράσουν τις 3.000 την ερχόμενη εβδομάδα, παράλληλα θα επιχειρείται επανεκκίνηση δραστηριοτήτων. Από δίπλα θα είναι και η Εκκλησία που έχει Χαιρετισμούς και θα είναι «αμαρτία» να γίνουν και δεύτερη χρονιά χωρίς πιστούς.

Είναι πολύ πιθανό να δούμε άγριες εικόνες από τα νοσοκομεία το προσεχές διάστημα. Και έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πώς θα μεταβολιστούν αυτές οι εικόνες από το θυμικό της κοινής γνώμης. Θα τις αποδεχθεί ως αναγκαίο κακό ή ως ένδειξη καχεξίας; Θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον να μάθουμε τι επιλέγει τώρα η κοινωνία: άνοιγμα με κόστος ή διατήρηση των μέτρων για να σωθούν περισσότερες ζωές; Είναι ένα πολύ σκληρό δίλημμα το οποίο δεν τίθεται ευθέως, αλλά υπάρχει μέσα στη γκρίνια και στη δυσφορία των ημερών.

Εννοείται ότι, αν τελικά πάμε σε άνοιγμα, η έννοια της ατομικής ευθύνης αποκτά μεγαλύτερη διάσταση. Ακόμα και αν δεν σε ενδιαφέρει τι συμβαίνει στα νοσοκομεία, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι εσύ και μόνο εσύ που θα κρατήσεις τον εαυτό σου υγιή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News