Η περασμένη Παρασκευή πέρασε αργά, βασανιστικά, όπως περνούσαν οι ώρες εκείνο το καλοκαίρι του 2015. Τότε περιμέναμε να ακούσουμε το μέλλον μας, που βρισκόταν υπό διαπραγμάτευση πίσω από τις κλειστές πόρτες του Eurogroup. Και τώρα πάλι για το μέλλον μας περιμέναμε –όμως οι κλειστές πόρτες φιλοξενούσαν τους επιστήμονες που προσπαθούσαν να καταλήξουν σε μέτρα, που θα βοηθούσαν επιδημιολογικά, αλλά δεν θα σκόνταφταν στην κούραση των πολιτών, ούτε θα τέντωναν ακόμα περισσότερο την οικονομία. 

Γιατί, όμως, περιμέναμε; Το 2021 δεν είναι 2015, η πανδημία δεν είναι (ακόμα τουλάχιστον) οικονομική κρίση και μια επιτροπή που εισηγείται δεν είναι το Μέγαρο Μαξίμου. Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι θα έπρεπε να γνωρίζουν τα πώς και τα γιατί των επιστημόνων. Οι αποφάσεις δεν είναι δικές τους, ούτε η ευθύνη του κλεισίματος. Η κυβέρνηση, που από την αρχή επέλεξε να τους ακούσει, αλλά εκνευριζόταν όταν τα εύσημα αποδίδονταν σε αυτούς και όχι σε εκείνη, δείχνει να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι και τα αρνητικά σχόλια εκείνη οφείλουν να έχουν αποδέκτη. Δεν γίνεται όταν τα πράγματα πάνε καλά οι επιλογές να είναι πολιτικές και όταν δυσκολεύουν να γίνονται ξαφνικά επιστημονικές –δεν μας κυβερνούν επιστήμονες, αλλά πολιτικοί. 

Αυτό, όμως, είδαμε τις προηγούμενες μέρες, μια κυβέρνηση που έριχνε εμμέσως το βάρος της όποιας καθυστέρησης και των άκαιρων ανοιγμάτων στους επιστήμονες που έδωσαν το «πράσινο φως». Ο χειρισμός για την επιβολή των νέων περιορισμών το έδειχνε και πάλι ξεκάθαρα – οι ειδικοί είναι αυτοί που «προειδοποιούν» πως «αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία». Ούτε αυτή, ωστόσο, είναι δική τους δουλειά. Ακόμα και η διαχείριση για το take away έριχνε το λάθος στους επιστήμονες. «Συγγνώμη για την αναστάτωση, αλλά αυτό το μέτρο που αποφασίστηκε χθες υπό τις προτάσεις της επιτροπής δεν μπορούσε πρακτικά να υλοποιηθεί. Ασφαλώς πρέπει να τηρούνται από όλους όμως τα υγειονομικά μέτρα», ήταν τα λόγια του Αδωνι Γεωργιάδη, που συνειδητοποίησε ότι το «μέτρο δεν μπορεί πρακτικά να υλοποιηθεί», αφού πρώτα το είχε εξαγγείλει. 

Η στρατηγική έχει ένα κάποιο αποτέλεσμα, καθώς το άγχος και τα νεύρα των ημερών έχουν αποδέκτη κατά κύριο τους λοιμωξιολόγους. Κάθε φορά που κάποιος βγαίνει και μιλάει, λένε εκείνοι που γκρινιάζουν για τις δημόσιες παρεμβάσεις των ειδικών, οι πολίτες μπερδεύονται – γι΄αυτό πρέπει να σταματήσουν οι εμφανίσεις στα κανάλια. Κι όμως, αν οι λοιμωξιολόγοι δεν καλούνταν στα κανάλια, αν δεν προειδοποιούσαν τους πολίτες, δεν θα λειτουργούσαν ως μπαμπούλας και τα επιδημιολογικά δεδομένα μπορεί να ήταν πολύ χειρότερα, ειδικά μετά τα τελευταία μπρος-πίσω στο άνοιγμα της οικονομίας.  

Οι επιστήμονες είναι γιατροί. Ο γιατρός θα σου πει ότι δεν πρέπει να φας, δεν πρέπει να πιεις, δεν πρέπει να καπνίσεις. Κάθε  συμβουλή του, κάθε προτροπή του είναι σωστή, γιατί βλέπει έναν στόχο και γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο αυτός θα επιτευχθεί. Στο τέλος, όμως, το αν θα ακολουθήσει κανείς τις απαγορεύσεις που του προτείνονται, ο τρόπος που θα τις αξιολογήσει σε σχέση με τις υπόλοιπες ανάγκες του, εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο. Η πανδημία πρόσθεσε στην προσωπική επιλογή άλλον έναν παράγοντα: η κυβέρνηση παίρνει την κεντρική απόφαση για τα μέτρα προστασίας και βέβαια αυτή έχει τον τρόπο να επιβάλει την τήρησή τους. 

Αυτή είναι μια έντιμη συμφωνία ανάμεσα σε τρία μέρη, που το καθένα αναλαμβάνει τα βάρη που του αναλογούν. Αυτή τη στιγμή, οι μόνοι που δεν σπάνε αυτή τη συμφωνία είναι οι επιστήμονες.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News