Εφυγε από τη ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, ο εκδότης Σάμης Γαβριηλίδης, ιδρυτής του ομώνυμου εκδοτικού οίκου που επί σειρά ετών αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους ανθρώπους των γραμμάτων, με τίτλους ελλήνων κυρίως συγγραφέων, σχεδόν κάθε θεματικής: πεζογραφία, ποίηση, δοκίμιο, μελέτες, εκδόσεις τέχνης, δίγλωσσες κλασικές εκδόσεις, ελληνική γραμματεία κ.ά.

«Για τους φίλους μου το όνομά μου είναι Σάμης, για όσους με γνωρίζουν από τα παιδικά μου χρόνια, Σαμίκος. Η μητέρα μου, Καρολίνα Γαβριηλίδου, ήταν επιζήσασα του Αουσβιτς, του Νταχάου, του Μπέργκεν Μπέλσεν, με αριθμό στο χέρι της 40382. Εγώ χαρακτηρίζομαι όμηρος δεύτερης γενιάς, δεν ξέρω γιατί», ήταν η φράση με την οποία αυτοσυστηνόταν σε μία από τις συνεντεύξεις του.

Ο Σάμης Γαβριηλίδης ξεκίνησε την πορεία του στον χώρο του βιβλίου το 1977, με τις εκδόσεις Πλέθρον, συνέχεια των οποίων αποτέλεσαν, το 1988, οι εκδόσεις Γαβριηλίδης.

«Δεν εκδίδουμε έργα που αρέσουν σε εμάς, εκδίδουμε έργα που προσπαθούμε να έχουν κάποια στοιχειώδη αντικειμενικά κριτήρια ότι είναι, ας πούμε, ποίηση, λογοτεχνία, δοκίμιο […] Διαβάζω όλα τα χειρόγραφα και αν κρίνω ότι αυτό έχει κάτι να πει και ο τρόπος που γράφεται μπορεί να ενδιαφέρει κι άλλους ανθρώπους… Εάν, δηλαδή, η γραφή είναι καλή, αν έχει ένα ενδιαφέρον, αν ο μύθος του είναι καλός, λέω ναι και το δοκιμάζουμε», έλεγε ο ίδιος για κριτήρια των επιλογών του.

«Αυτό που θα ήθελα, όταν σαν εκδότης αναρτήσω, τυπώσω, δημοσιεύσω οποιοδήποτε βιβλίο, είναι να έχει περάσει από τον έλεγχο και την ακρίβεια που περνούσαν ακόμα και τα χειρόγραφα βιβλία προ του Γουτεμβέργιου. Ο μεγάλος κίνδυνος σήμερα είναι η ευκολία και η ταχύτητα της τεχνολογίας. Αυτή ή την παίρνεις με το μέρος σου ή σε καταπίνει», ανέφερε μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Αυγή».

Οσο για το αν υπάρχει κακή και καλή λογοτεχνία, η απάντησή του ήταν πως «αν είναι ελαφρύ ή βαρύ ένα βιβλίο» κρίνεται από την αντοχή του στον χρόνο.

«Οι άνθρωποι δεν είναι ταγμένοι να διαβάζουν διαρκώς Σαίξπηρ, διαρκώς αρχαίες τραγωδίες, διαρκώς Φάουστ. Διαβάζουν και για την ευχαρίστησή τους. Αρα και τα λιγότερο βαριά βιβλία είναι χρειαζούμενα. Αυτό που έχει σημασία είναι να έχουν άξονα και κώδικα, να είναι βιβλία, δηλαδή να είναι σωστά ελληνικά, οι χαρακτήρες να είναι χαρακτήρες, ασχέτως αν δεν γίνονται βαθείς, η ιστορία να μην είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά… Συνεπώς», κατέληγε, «η διάκριση, αν κάτι είναι καλό ή κακό, είναι η αντοχή του στον χρόνο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News