Ο μανάβης ξέρει χοντρικά ότι είμαι δημοσιογράφος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Από το 2016 άρχισε να μου διαμαρτύρεται για τους φόρους και (κυρίως) για τις εισφορές του ΣYΡIZA. Κάθε φορά που με έβλεπε, έβγαζε κάτι χαρτιά που είχε σε μια ζελατίνα δίπλα στο ταμείο και μου τα έδειχνε γεμάτος οργή: Φόροι εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, ΤΕΒΕ (όπως έλεγε τις εισφορές), δόσεις παλιότερων φόρων, τραπεζικές απαιτήσεις και ούτω καθ’ εξής. Με δυο λόγια, θεωρούσε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταστροφική, γι’ αυτόν κατ’ αρχάς και για τη χώρα κατ’ επέκταση (μ’ αυτή τη σειρά).

Μετά τις εκλογές δεν εκδηλωνόταν. Μήτε ικανοποίηση εξέφραζε μήτε δυσαρέσκεια. Σιωπή. Χτυπούσε τα πλήκτρα της ταμειακής χωρίς να σταματά στο ενδιάμεσο για να ρίξει ένα μπινελίκι, όπως έκανε παλιότερα. Προχθές, όμως, αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του. Ζυγίζοντας ένα λάχανο και κάτι μανταρίνια, ξέσπασε ξαφνικά: «Πείτε τίποτα εσείς οι δημοσιογράφοι, γιατί τούτοι εδώ υποτίθεται ότι ήρθαν για να βοηθήσουν εμάς τους επαγγελματίες, αλλά μας έχουν πηδήξει». (Χειρότερα το είπε, αλλά αποδίδω επακριβώς το νόημα της φράσης του.)

Τον κοίταξα έκπληκτος. Η δήλωσή του δεν ακολουθούσε τη φυσιολογική τροχιά του δυσαρεστημένου ψηφοφόρου, που αρχίζει με σκεπτικισμό, συνεχίζει με υποβόσκουσα μουρμούρα, για να μετεξελιχθεί σε δήλωση μετανοίας για την ψήφο του, να πάει σε διαμαρτυρία και να καταλήξει σε εκνευρισμό και οργή. Τη «λογική» αυτή τροχιά είδα πριν από λίγες μέρες συζητώντας με τον πρόεδρο των βιομηχάνων κάποιας περιφέρειας, ο οποίος εξέφρασε την απογοήτευση του για τους ρυθμούς χελώνας με τους οποίους γκρεμίζονται τα κρατικά γραφειοκρατικά εμπόδια στην επιχειρηματικότητα. Ο μανάβης μου όμως μεταπήδησε κατ’ ευθείαν στην οργή.

«Σας έχει γ@@@; Πότε πρόλαβε;» τον ρώτησα εμβρόντητος. Θεωρώ την απορία μου εντός λογικής και πέραν κομματικών φανατισμών. Δίχως να γνωρίζω την οικονομική και περιουσιακή κατάσταση του ανθρώπου, υποθέτω ότι τα πρώτα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα τον ευνόησαν. Κάποια μείωση φόρων, μείωση του ΕΝΦΙΑ, μείωση εισφορών… λογικά έχει ευνοηθεί έστω και λίγο, άρα γιατί να είναι εξοργισμένος; Εκτός αν του ήρθε κανένας απρόσμενος λογαριασμός που δεν περίμενε για να πληρώσει. Τον ρώτησα. Η απάντηση του ήταν σαφής: «Ασε τους λογαριασμούς και τα χαρτιά, έχω μάτια και βλέπω. Ξέρω τι σου λέω εγώ».

Αυτό το αμφίσημο και μυστηριώδες «ξέρω τι σου λέω εγώ» με τσίγκλησε. Ηθελα να μάθω. Καμιά φορά τα υπόγεια κοινωνικά ρεύματα δεν είναι ανιχνεύσιμα με την πρώτη ματιά και χρειάζεται σκάψιμο για να τα καταλάβεις προς τα πού κατευθύνονται. «Ξέρεις εσύ, αλλά ξέρω κι εγώ» του απάντησα προκλητικά. «Πες μου σε τι ακριβώς σε έβλαψε ο Κυριάκος. Αφού μου ζητάς να τα πω ως δημοσιογράφος, πρέπει να ξέρω τι ακριβώς να πω».

Και τότε ο μανάβης μού είπε τη σημαδιακή κουβέντα. «Οταν μια Αφγανή πάει να πάρει το πιστόλι του αστυνομικού και δεν παθαίνει τίποτα κι όταν αλλάζει τον νόμο για το χατίρι του Ρώσου, τότε δεν θέλει να βοηθήσει εμένα τον Ελληνα. Κατάλαβες, κύριε δημοσιογράφε;». Πάνε λοιπόν οι φόροι, πάνε οι εισφορές, πάνε οι οικονομικές αναπτύξεις, οι επενδύσεις, οι αξιολογήσεις των οίκων και οι ρευστότητες. Αλλαξαν άρδην οι προτεραιότητες. Το μανάβικο, από οικονομική επιχείρηση που ασφυκτιούσε, μεταβλήθηκε σε εθνικό προπύργιο που κινδυνεύει. Αλλο πλέον το διακύβευμα.

Μπορούμε βέβαια να πούμε «είναι Χρυσαυγίτης» και να πάμε παρακάτω, σαν να μην υπάρχει ο μανάβης. Ελα όμως που και υπάρχει ο άνθρωπος και Χρυσαυγίτης δεν είναι. Οπότε, προσοχή στους καταλύτες. Επιταχύνουν τις χημικές (και πολιτικές) διεργασίες. Αν έχεις μπροστά σου μια μεγάλη γαλάζια λίμνη, πιστεύεις πως όσο χρώμα κι αν της ρίξεις, θα παραμείνει κατά βάση γαλάζια. Εκτός κι αν πέσει μέσα της μια σταγόνα καταλύτη (που τον λένε, ας πούμε, Αυγενάκη, Μηταράκη ή συνδυασμός τους) και μαυρίσει ή ροζίσει η λίμνη μέσα σε δευτερόλεπτα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News