Οι Ιταλοί έχουν μία έκφραση για τον επηρμένο, τον είρωνα, τον στριφνό άνθρωπο: τον αποκαλούν «una faccia da schiaffi», δηλαδή «ένα πρόσωπο για φάπες», κάτι ανάλογο με το ημέτερο απαξιωτικό απόφθεγμα «αυτός είναι για κλωτσιές» (και πολλές, ενίοτε). Το θέμα «φάπα» περιλαμβάνεται στη δημοσιογραφική ύλη της γειτονικής χώρας έπειτα από το συμβάν με τον πάπα Φραγκίσκο και τη ρωμαιοκαθολική πιστή γυναίκα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στον περίβολο της Αγίας Εδρας.

Κακώς (ή μήπως καλώς;) ο πάπας την χτύπησε στο χέρι την ώρα που η γυναίκα τον τραβούσε προς το μέρος της απαιτητικά, για να πάρει με το στανιό την εξ επαφής ευλογία του;

Ποιος είναι ο επηρμένος και ο στριφνός εν προκειμένω;

Ασχέτως χρονικής συγκυρίας, πρώτα από όλα δεν χρειάζεται να είναι κανείς ορθόδοξος για να μπουχτίσει με «το πολύ το Κύριε ελέησον που το βαριέται και ο Θεός» – και οι ρωμαιοκαθολικοί στον ίδιο Θεό πιστεύουν με εμάς, ας μην το λησμονούμε. Εχει δικαίωμα λοιπόν σαν άνθρωπος και ο πάπας να αντιδράσει, και ας «είναι ο πάπας της εγγύτητας, της επαφής, της αγκαλιάς» όπως μάς διαβεβαιώνει ο αρχιεπίσκοπος του Βατικανού Ρίνο Φισικέλα μέσω της Corriere della Sera. Η συγγνώμη του πάντως επιβεβαιώνει ότι ο ιερωμένος (όποιας βαθμίδας) πρέπει να έχει συνείδηση ότι είναι και παπάς. Η απολογία τον δικαιώνει.

Γράφοντας στη Repubblica o ανθρωπολόγος καθηγητής Μαρίνο Νιόλα μάς θυμίζει ότι έχουν συμβεί και στο παρελθόν ανάλογα ατυχή περιστατικά με τον πάπα Φραγκίσκο και απαιτητικούς ρωμαιοκαθολικούς πιστούς. Προ ετών στο Μεξικό ο ποντίφικας είχε επιπλήξει κάποιον νεαρό ο οποίος και εκείνος τον είχε τραβήξει (διακινδυνεύοντας κιόλας την πτώση του πάπα). Τότε ο Φραγκίσκος δεν του είχε ρίξει φάπα, ωστόσο του είχε πει επιτιμητικά, εις επήκοον πάντων και με ύφος αυστηρό: «Μην είσαι εγωιστής!»

Ο Νιόλα επιχειρεί και έναν ενδιαφέροντα παραλληλισμό των καταστάσεων «λαϊκής απαίτησης» οι οποίες απαντώνται σε συγκεντρώσεις του Βατικανού με παρόντα τον πάπα και σε ροκ συναυλίες με παρόντες αστέρες του πενταγράμμου: ορισμένοι από το πλήθος θέλουν οπωσδήποτε επαφή με τον πρωταγωνιστή, μόνο που ο πάπας δεν είναι ροκ σταρ. («Ο πάπας δεν είναι ο Μικ Τζάγκερ» γράφει επί λέξει ο σχολιαστής, άθελά του αποκαλύπτοντας στον αναγνώστη ότι τα έχει τα χρονάκια του…)

Τέτοια περιστατικά, πάντως, δείχνουν ότι μπορούν «να σου ανεβάσουν το αίμα στο κεφάλι» και έτσι «να ακυρώσουν μέσα σε μια στιγμή την επίδραση όλων των ημερών του διαλογισμού». Του αρχιερατικού δη. «Αυτό ακριβώς πρέπει να συνέβη στον πάπα Φραγκίσκο το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, μόλις απελευθέρωσε το χέρι του από τη λαβή της γυναίκας και της χτύπησε το χέρι».

Ο Νιόλα δίνει και δίκιο στους πιστούς που επιθυμούν το άγγιγμα της παπικής σάρκας, αφού βρίσκει μία παραδοσιακή πνευματικότητα στα κίνητρά τους, «ένα βαθύ θρησκευτικό υπόβαθρο». Πρόκειται, ωστόσο, για «βραχυκύκλωμα μεταξύ του αΰλου και του υλικού, μεταξύ της πνευματικότητας και της σάρκας». Η αγάπη και η αφοσίωση που εκδηλώνονται με τέτοιο στυλ, θερμό και αναχρονιστικό, «δεν ταιριάζουν με το παπικό ύφος του Φραγκίσκου». Αυτός «ο πάπας είναι άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους, ένα παράδειγμα σεμνότητας και ταπεινότητας».

Εχασε ο Φραγκίσκος την υπομονή του, λοιπόν;

«Σύμφωνα με κάποιους, ναι. Αλλά δεν είναι αξιοπερίεργο, δεδομένου ότι η σχέση που έχει ο Επίσκοπος της Ρώμης με τον λαό του δεν είναι απλώς μια σχέση μεταξύ ρόλων και θεσμών, αλλά σχέση μεταξύ ανθρώπων με σάρκα και οστά, ανθρώπων που έχουν τις αδυναμίες τους»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News