Εξετάζοντας κανείς τα πράγματα σε βάθος χρόνου θα διαπιστώσει ότι δεν είναι μόνο η ιδιάζουσα «περίπτωση Τραμπ» ο μοναδικός παράγων «προδοσίας της κουρδικής υπόθεσης».

Οι Ευρωπαίοι έπαιξαν τα δικά τους γεωπολιτικά παιχνίδια εις βάρος των Κούρδων στα χρόνια της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: με τη συνθήκη των Σεβρών (1920) και με δύο συγκεκριμένα άρθρα της είχαν υποσχεθεί αυτονομία στο πολυπληθές «έθνος χωρίς κράτος», αλλά κατόπιν δεν θέλησαν να επιβάλουν τον λόγο τους.

Το 1923, με το διαμοίρασμα των κουρδικών πληθυσμών σε τέσσερα κράτη (Τουρκία, Ιράκ, Συρία, Ιράν), το όνειρο των Κούρδων για ενιαία και ανεξάρτητη πατρίδα έσβησε. Ακολούθησαν κουρδικές εξεγέρσεις που καταπνίγηκαν από τα αγγλογαλλικά στρατεύματα και από τους ίδιους, φυσικά, τους Τούρκους.

Αναδίφηση στις κουρδοαμερικανικές σχέσεις της μεταπολεμικής περιόδου επιχείρησε ο ιστορικός Μπράιαν Γκίμπσον στο Foreign Policy όπου σημειώνει ότι ήδη από το 1961 οι ΗΠΑ είχαν αποφασίσει την πολιτική της «μη εμπλοκής» στο Κουρδικό, για δύο λόγους κυρίως: και επειδή ήθελαν καλές σχέσεις με το Ιράκ και επειδή δεν εμπιστεύονταν την κουρδική ηγεσία (θεωρούσαν τον ηγέτη των κούρδων ανταρτών, τον Μουσταφά Μπαρζανί, ύποπτο κατασκοπείας υπέρ των Σοβιετικών).

Ο Γκίμπσον σημειώνει ότι το Ισραήλ και το τότε Ιράν (του σάχη) ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και επιθυμούσαν στήριξη των Κούρδων με σκοπό την υπονόμευση του Ιράκ – ενός μεγάλου αραβικού κράτους που, λίγο αργότερα, επί ιρακινού μπααθισμού θα εκπροσωπούσε (μαζί με την Αίγυπτο του Νάσερ) τον ακραιφνή αραβικό εθνικισμό και μάλιστα στη «σοσιαλιστική», φιλοσοβιετική εκδοχή του.

Αμερικανική βοήθεια με… μέτρο

Από την εποχή του Σαντάμ Χουσεΐν και έπειτα ο πρόεδρος Νίξον αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να βοηθήσει τους Κούρδους. Αλλά από το μήνυμα κιόλας που απέστειλε ο Κίσινγκερ στην Τεχεράνη τον Απρίλιο του 1974, με σκοπό να ανακοινώσει την αλλαγή της αμερικανικής στρατηγικής στο Κουρδικό, τα όρια της αμερικανικής υποστήριξης είχαν ήδη τεθεί: η «αμερικανική βοήθεια» δεν θα μπορούσε ποτέ να φθάσει μέχρι την επιβολή της «κατασκευής» ενός κουρδικού κράτους. Και αυτό διότι αφ’ ενός «το κουρδικό κράτος δεν θα ήταν οικονομικά βιώσιμο», αφ’ ετέρου θα συνιστούσε ένα «κακό προηγούμενο» για το Ιράν, στο οποίο η κουρδική παρουσία ήταν και είναι μεγάλη…

Οι εντολές του Νίξον που έφθασαν στην Τεχεράνη μέσω Κίσινγκερ όριζαν ότι στους Κούρδους δίνεται η δυνατότητα να διαπραγματευθούν «από λογική βάση» την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους από πλευράς κυβέρνησης του Ιράκ και με στόχο να έρθει σε δύσκολη θέση η ιρακινή ηγεσία, ωστόσο χωρίς να επιδιώκουν διαίρεση του Ιράκ, διότι οι ΗΠΑ «επιζητούν καλές σχέσεις με ένα Ιράκ υπό μετριοπαθή ηγεσία».

Και όσον αφορά το άλλοθι: «Το ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα είναι σίγουρα απομονωμένο και, συνεπώς, θα αδυνατεί να συμμετάσχει στη διεθνή οικονομία χωρίς να χρειαστεί τη στήριξη εξωτερικών δυνάμεων – και μάλιστα εχθρικών, όπως είναι η Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία».

Τα χρόνια πέρασαν, και οι αμερικανοκουρδικές σχέσεις πλέον παρουσιάζουν διακυμάνσεις: πότε υπάρχει συμμαχία και πότε αντιπαλότητα, ανάλογα με το εκάστοτε ειδικό ή γενικότερο συμφέρον των ΗΠΑ. Σταθερό σημείο στο Κουρδικό παραμένει πάντα η γεωγραφία: τα βουνά αποδεικνύονται οι μόνοι πιστοί φίλοι των Κούρδων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News