Ο Μάριο Ντράγκι, έχοντας εφαρμόσει όλες τις απαραίτητες πολιτικές, εγκαταλείπει τη Φρανκφούρτη την κατάλληλη στιγμή.

Οι προσωπικές αντιπάθειες που «προκάλεσε» ο ιταλός τραπεζίτης κατά το διάστημα της προεδρίας του στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) δεν είναι αμελητέα υπόθεση για τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς.

Το βρετανικό φύλλο γράφει ανοικτά περί «εχθρότητας – γερμανικής ιδίως»: με αυτό το δεδομένο, η παραμονή του απερχομένου προέδρου «θα μπορούσε να αποδειχθεί εκ των πραγμάτων αντιπαραγωγική».

Τώρα η ΕΚΤ μπορεί να εφαρμόσει τις πολιτικές Ντράγκι για τον πληθωρισμό, χωρίς τον ίδιο επικεφαλής της. Μπορεί αυτός «να έκανε τη σκληρή δουλειά», αλλά η θέση του για τη δημοσιονομική ώθηση που πρέπει η ίδια η Γερμανία να δώσει στην Ευρωζώνη τον κατέστησε εξαιρετικά «αντιδημοφιλή» εκεί, σε βαθμό που «θα ήταν δύσκολο σε έναν γερμανό πολιτικό» να υπερασπιστεί αναθεωρητικά δημοσιονομικά μέτρα, «φαινομενικώς υπό τις οδηγίες του Ντράγκι».

Η φίλη της Μέρκελ

Οι Φ.Τ. κρίνουν ότι η Κριστίν Λαγκάρντ ως διάδοχός του Ντράγκι «έχει σαφώς περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας». Επειδή, πέρα από τη φήμη που τη συνοδεύει ως αποτελεσματικής οικονομολόγου-πολιτικού, «είναι γνωστό ότι συνδέεται φιλικά με τη γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ». Συν ότι συγκριτικά με τη θητεία Ντράγκι αυτή θα αντιμετωπίσει ένα «πολύ λιγότερο μοχθηρό» διοικητικό συμβούλιο στην ΕΚΤ, «καθώς ο Ιταλός έχει ήδη επιτύχει το επίμαχο μέρος της επανέναρξης του προγράμματος αγοράς ομολόγων». (Από τον Νοέμβριο η ΕΚΤ θα αγοράζει χρεόγραφα με ρυθμό 20 δισ. κάθε μήνα, με σκοπό την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με ρευστότητα.)

Η Λαγκάρντ θα κληρονομήσει αυτήν τη στρατηγική, όχι όμως και τις «προσωπικές κακίες των πολεμοχαρών μελών του διοικητικού συμβουλίου επί Ντράγκι, κάτι που συνέβαινε επί μία οκταετία». Ο Ντράγκι θα καταγραφεί στην ιστορία του ευρώ ως ο τραπεζίτης που «έσπασε την επιρροή της Bundesbank στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΤ». Συνεπώς δεν υπάρχει καμία έκπληξη για τη δυσαρέσκεια που δημιούργησε στους Γερμανούς και στους βόρειους «ακολούθους τους» – γράφουν δηκτικά οι Φ.Τ.

Αντιθέτως, η εποχή της Λαγκάρντ –σε «δύσκολους καιρούς για την Ενωση»– μπορεί να σηματοδοτήσει τη διαπραγμάτευση (και την επίτευξη) μιας «μεγάλης συμφωνίας» μεταξύ Βερολίνου και ΕΚΤ, η οποία θα συνίσταται σε γερμανική υποχώρηση όσον αφορά τη δημοσιονομική ακαμψία και σε ταυτόχρονη περικοπή της ποσοτικής χαλάρωσης από πλευράς ΕΚΤ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχιστούν οι τριβές στο Δ.Σ. της ΕΚΤ, αφού αμέσως μετά τη λήψη των τελευταίων μέτρων από τον Ντράγκι ήρθαν συστημένες οι επικρίσεις από τους… «ακολούθους» των Γερμανών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News