«Το καλοκαίρι του 1999, όμως, εκπλήρωσα με καθυστέρηση και την τελευταία, δυσκολότερη υπόσχεση, επισκεπτόμενος το Γκόρι της Γεωργίας, τη γενέτειρα του Στάλιν. (…) Οι συγγενείς (ανίψια) του Στάλιν στο Γκόρι κυριολεκτικά με σκλάβωσαν με τη φιλοξενία τους και μου διηγήθηκαν χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής του. Ηταν ξεχωριστή εμπειρία για μένα το ότι βρισκόμουν στο σπίτι όπου είχε γεννηθεί ο Στάλιν και καθόμουν στο κρεβάτι όπου έπαιζε ο μικρός “Σόσο” (Ιωσήφ), ο οποίος κάποια στιγμή θα γινόταν “φόβος και τρόμος” , προκαλώντας αισθήματα τόσο λατρείας, όσο και μίσους. Παρ’ όλα αυτά, συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη κατά του Αξονα, ενώ με τη συγκατάθεσή του στη Γιάλτα, γλίτωσε την Ελλάδα από την “κομμουνιστική εμπειρία”».

Το απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του επιτυχημένου επιχειρηματία –σημερινού γενικού γραμματέα Τουρισμού στην κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη- «Η επιβίωση της Ελλάδας, μέσα από διαδοχικά θαύματα» (εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2015). Η ανάληψη των καθηκόντων του σήκωσε θύελλα αντιδράσεων – δημοσιεύματα σε εφημερίδες και sites, ανακοίνωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναρτήσεις στα social media. Κοινός παρανομαστής των αντιδράσεων τα όσα γράφει ο ίδιος στο προαναφερόμενο βιβλίο για την εποχή της Χούντας και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή ένα δημοσίευμα της «Εφημερίδα των Συντακτών,» σπεύδει να ζητήσει την αποπομπή του «υμνητή της Χούντας». «Μια ματιά στο βιογραφικό του κυρίου Λούλη μαρτυρεί ένα πλούσιο παρελθόν στενών σχέσεων με συντηρητικούς εκκλησιαστικούς -διατέλεσε πρόεδρος του συλλόγου φίλων της Μονής Βατοπεδίου- και πολιτικούς κύκλους» προσθέτει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σημειώνοντας ότι «η σημερινή αποκάλυψη έρχεται να επισφραγίσει αυτήν την εικόνα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «πρόκληση για τη Δημοκρατία» το να φιλοξενεί η κυβέρνηση στους κόλπους της «έναν υμνητή της δικτατορίας που οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου». «Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να αποπέμψει άμεσα τον κ. Λούλη. Είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει τρεις μέρες ύστερα από τους εορτασμούς για την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι ρητορικές του διακηρύξεις αποδεικνύονται συγχωροχάρτια για τους νοσταλγούς της δικτατορίας των συνταγματαρχών και τις σύγχρονες σκοταδιστικές και αντιδραστικές αντιλήψεις» καταλήγει η ανακοίνωση του κόμματος.

Αλλά ο 64χρόνος σήμερα Λούλης δεν ταξίδεψε μόνο μέχρι το μακρινό Γκόρι για να δει από κοντά τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Στάλιν. Μαρτυρίες από σταθερούς αγαπημένους φίλους του καθώς και από κατά καιρούς συνεργάτες του κάνουν λόγο για έναν παθιασμένο συλλέκτη με ιστορικά κειμήλια από την πρώην Σοβιετική Ενωση. Μάλιστα, ορισμένοι εξ αυτών μιλούν για ένα υποδειγματικό «Μουσείο Στάλιν» ή μια ανεκτίμητης αξίας συλλογή πολεμικών όπλων που με τον ένα ή άλλο τρόπο συνδέονται με τη μνήμη του Στρατάρχη Ζούκοφ, ηρωική προσωπικότητα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη καλός μου φίλος μού έχει εκμυστηρευθεί ότι ο Κωνσταντίνος Λούλης δεν δίστασε σε κτίριο στο Κίεβο της Ουκρανίας να σηκώσει την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο συνδυάζοντάς τη με την σημαία με τον δικέφαλο αετό σε κίτρινο φόντο.

Αλλά, ας πάμε και ένα βήμα παρακάτω. Στο προαναφερόμενο βιβλίο του ο επιμελής αναγνώστης μπορεί να δει ένα μικρό σημείωμα -σαν το μπιλιέτο της παλαιάς εποχής- προς τον συγγραφέα που φέρει την υπογραφή Νεζμίε Χότζα. Το μπιλιέτο σταλμένο το 2004 προέρχεται από τη χήρα του Ενβέρ Χότζα. «Από καθαρή σύμπτωση, πολύ κοντά στον μύλο των Τιράνων, στη Λαπράκα, έμενε σε ένα απλό, μικρό διαμέρισμα η χήρα του Ενβέρ Χότζα, με την οποία γνωριστήκαμε και συζητούσαμε στα Γαλλικά. Η Νεζμίε Χότζα που διηγήθηκε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, όπως ιστορίες για τον σύζυγό της, την καθεστωτική αλλαγή του 1991, τους “νεοαντιστασιακούς” (πρώην στελέχη του κόμματος που πρόσφατα, όμως, είχαν αναρριχηθεί στη νέα εξουσία), τη φυλάκισή της, καθώς και την αχαριστία των πρώην συνεργατών τους».

Ο Λούλης όπως μπορεί να διαβάσει στο βιβλίο του κουβέντιασε με τη Χότζα ακόμη και για τις … ιδιαιτερότητες των Ελλήνων κομμουνιστών αλλά και για τον Νίκο Ζαχαριάδη. Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο ο Λούλης γνωρίζει την εγγονή του εκτελεσμένου από τον Χότζα πρωθυπουργού Μεχμέτ Σέχου (από τους πιο παλιούς και στενούς για χρόνια συνεργάτες του), ενώ γίνεται τακτικός συνομιλητής του τελευταίου ηγέτη της γειτονικής χώρας πριν από το γκρέμισμα του Τείχους, του Ραμίζ Αλία.

Τι είχε συμβεί όμως και ο Λούλης περιδιάβαινε τις βαλκανικές ρούγες; Η εξήγηση απλή και εύκολη. Ο αλευροβιομήχανος από τον Βόλο είδε ευκαιρίες στα Βαλκάνια της μετα-κομμουνιστικής εποχής και τις αξιοποίησε πλήρως. Και όπως λένε και οι σταθεροί του φίλοι: «Μπήκε και βγήκε τη σωστή στιγμή – και με κέρδη στην τσέπη».

Μάλιστα, την ίδια στιγμή που έχτιζε μύλους και έστηνε δίκτυα με μικρά μαγαζιά που πουλούσαν ψωμί και άλλα χρειώδη, ο επιχειρηματίας ικανοποιούσε μια δική του προσωπική ανάγκη. Ποια ήταν αυτή; Ο ίδιος κάνει λόγος για ιστορική περιέργεια. Αλλοτε από σύμπτωση και άλλοτε με επιδίωξη, ο Λούλης σπεύδει να γνωρίσει από κοντά τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των κομμουνιστικών καθεστώτων ή συγγενικά τους πρόσωπα.

Ο ίδιος γράφει: «(…) Βρέθηκα να έχω στο επιτελείο μου στη Ρουμανία την κόρη του αδελφού του Τσαουσέσκου στα θέματα προσωπικού, τον ανιψιό του τέως προέδρου της Βουλγαρίας, Βίκτορα Ζίβκοφ, στο τμήμα αγορών και τον πρώτο εξάδελφο του Ενβέρ Χότζα, επί 20 χρόνια υπουργό Εμπορίου της Αλβανίας, Νεντίν Χότζα, στο τμήμα των πωλήσεων. Επίσης, στον μύλο της Αλβανίας αποθηκάριος ήταν ο Κότσι, οδηγός του Ενβέρ Χότζα».

Ο Λούλης έχει το μικρόβιο της ιστορικής περιέργειας αλλά μπορεί και το διαχειρίζεται με επάρκεια και ψυχραιμία συνδυάζοντας το με ένα αίσθημα ανθρωπιστικής προσέγγισης μετά την πτώση των ηγετών από την εξουσία όταν η μοίρα θα τους φέρει σχεδόν στα αζήτητα της ιστορίας στη λήθη ενός μικρού διαμερίσματος σε γειτονιές των Τιράνων, της Σόφιας ή και του Βουκουρεστίου. Ακόμη και των Αθηνών, για να θυμηθούμε τις συναντήσεις του με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου. Ο ίδιος πολλά χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση επισκέπτεται τον δικτάτορα Παπαδόπουλο στη φυλακή αλλά και τη Δέσποινα στο σπίτι της στην Αθήνα. Θεωρεί  -και έτσι είναι- ότι δεν τον συνδέει τίποτα με τη Χούντα και τα πρόσωπα της και όπως ο ίδιος δηλώνει είναι αντίθετος και πάντα έτοιμος να αγωνιστεί εναντίον ενός γενικευμένου φαινομένου στα ελληνικά δημόσια πράγματα που αποκαλεί «αθόρυβες ερπύστριες».

Ο Κωνσταντίνος Λούλης δεν είναι ούτε χουντικός (ή υμνητής της χούντας) αλλά ούτε και σταλινικός ή χοτζικός. Η ζωή του τα έφερε καλά –έχει λεφτά, καλές σπουδές, γνωρίζει ξένες γλώσσες και είναι ο ίδιος genius- και έχει το μικρόβιο της ιστορικής περιέργειας. Για εκείνον, μια κόκκινη σημαία από τη χώρα των Μπολσεβίκων, ένα καπέλο αξιωματικού του Κόκκινου Στρατού ή ένα μάτσο σοβιετικά παράσημα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιστορικά κειμήλια. Το ίδιο με το στυλό που υπέγραψε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος την απόφαση για την κατάργηση της Βασιλείας το 1973.

Του Κωνσταντίνου Λούλη, παρότι είναι γέννημα θρέμμα πολιτικής οικογένειας, δεν του αρέσουν τα politics αλλά τα policies. Σε πολύ μικρή ηλικία –το 1985- ο Λούλης θα μπορούσε να είχε περάσει την πόρτα της Βουλής. Οπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο του, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης «τον ρώτησε αιφνιδιαστικά: “Τρίτη έδρα μάλλον θα βγάλουμε. Τη θέλεις”». Στις εκλογές του 1977 ο Λούλης (στη Μεταπολίτευση είχε ενεργό ρόλο με την ΕΣΔΗΝ στον Βόλο) συναντά τον Μητσοτάκη στη πλατεία Κάνιγγος, «τη στιγμή που καμάρωνε την επιγραφή την οποία εκείνη την ώρα τοποθετούσαν στο μπαλκόνι του γραφείου του: “Κόμμα Νεοφιλελεύθερων”. Τελευταία φορά με είχε δει όταν ήμουν 10χρονο αγόρι και τώρα ήμουν νεαρός 22 ετών. Η συνάντησή μας εκείνη υπήρξε καθοριστική».

Μέχρι σήμερα ο Λούλης έχει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στα προσωπικά του εικονίσματα και με την ιδιότητα του ως μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (ταμίας του Δ.Σ) συμβάλλει στη διατήρηση της μνήμης του, μέσα από την «συστηματική μελέτη και έρευνα της ζωής και του έργου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως πνευματικού ανθρώπου και πολιτικού άνδρα».

Στο σημείο αυτό μια παρένθεση: Ο ένας του θείος (και νονός του), ο Γιώργος Λούλης ήταν βουλευτής της Ενωσης Κέντρου και πολιτικός φίλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ενας άλλος θείος του ήταν ο Αλκιβιάδης Λούλης, παλιός βουλευτής του Κόμματος Φιλελευθέρων, επικεφαλής της Εθνικής Αλληλεγγύης στην Κατοχή και μέλος της Κ.Ε. του ΕΑΜ. Μετά την απελευθέρωση ο βιομήχανος Λούλης μαζί με τον Μιχάλη Κύρκο (πατέρα του Λεωνίδα) συγκρότησαν το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα, ένα συμμαχικό κόμμα του ΚΚΕ και υπέστησαν και εκείνος και οι σύντροφοί του απηνείς διώξεις (εξορία, φυλακή, στρατοδικεία και παρ΄ολίγον «μαχαίρι») την επομένη κιόλας της Βάρκιζας.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον ανιψιό Λούλη. Ο τελευταίος αναλαμβάνει το 1984 –αμέσως μετά την εκλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας- την οργάνωση της μηχανογράφησης του κομματικού οργανισμού. Το 1985 δεν αποδέχεται την πρόταση να είναι ο 3ος στη σειρά στη λίστα υποψηφίων της Νέας Δημοκρατίας – συμμετέχει στη μάχη με την επιλογή να καταλάβει την τελευταία θέση της λίστας στον Νομό Μαγνησίας. Για τέσσερα χρόνια αποδέχεται τον ρόλο του πολιτευτή και συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις και στη ζωή του κόμματος.

Τον Αύγουστο του 1989 ενώπιον του πρωθυπουργού Τζανή Τζαννετάκη της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας- Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου αναλαμβάνει τα καθήκοντα του πολιτικού διοικητή του Αγίου Ορους. Ο ίδιος μιλά στο βιβλίο του και για την ενεργό εμπλοκή (από κοινού με τον Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο, βουλευτή Καρδίτσας της ΝΔ, προερχόμενο από την ΕΚΝΔ με το ψηφοδέλτιο της οποίας είχε εκλεγεί το 1974) στη συγκρότηση της κυβέρνησης συνεργασίας. Οι δυο τους είχαν συναντήσει στον Περισσό τον Χαρίλαο Φλωράκη με τη σύμφωνη γνώμη του Μητσοτάκη.

Από τότε το προσωνύμιο «άγιος» τον συνοδεύει – άλλωστε το 1999 η εταιρεία του, «Κυλινδρόμυλος Λούλη», αγοράζει το 52 % της εταιρείας «Μύλοι Αγίου Γεωργίου» και το προσωνύμιο ισχυροποιείται. Ο «άγιος» του «Αγίου»!

Σήμερα, με ένα χαρτοφυλάκιο ευθυνών για κρίσιμα ζητήματα που έχουν άμεση σχέση με την πυροδότηση της ανάπτυξης και την προσέλκυση νέων επενδύσεων από το εξωτερικό ο ίδιος παραμένει ένας επιχειρηματίας σε αναστολή άσκησης καθηκόντων. Το χαρτοφυλάκιό του έχει σπουδαία πράγματα: θαλάσσιος τουρισμός, μαρίνες αλλά και βραχονησίδες.

Ο ίδιος έχει ένα καλό – ένα ανεκτίμητο συγκριτικό πλεονέκτημα: γνωρίζει από πρώτο χέρι και σε βάθος τα θέματα και κυρίως μιλά έχοντας να επιδείξει μετρήσιμα αποτελέσματα στην προσωπική επιχειρηματική του διαδρομή. Πήρε το 1975 στα χέρια του μια μικρή επαρχιακή βιομηχανία και την έκανε πρώτη δύναμη στην ελληνική αγορά το 1999 και μια ηγετική δύναμη στα Βαλκάνια την επαύριον της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων. Ηταν ακόμη παρών και έβαλε τη σφραγίδα του σε νέες παραγωγικές επενδύσεις που έγιναν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στην αχανή Ινδία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News