Μετά την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης στην βουλή, εν μέσω συλλαλητηρίων και πριν την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, διακινείται ένα επίμονο αίτημα της κυβέρνησης για τηλεοπτικό διάλογο επί της συμφωνίας (ντιμπέϊτ) του πρωθυπουργού με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ζητήθηκε αρχικά από τον πρωθυπουργό, στην ίσως πιο μετριοπαθή εδώ και πολύ καιρό ομιλία του κατά την διάρκεια της ψήφου εμπιστοσύνης.  Συνεχίστηκε τόσο από τα ημι-επίσημα φιλοκυβερνητικά μέσα, την Kontra, τη Νέα Σελίδα, το Documento, την Εφημερίδα των Συντακτών (το Χωνί δυστυχώς έκλεισε) όσο και τα ανεπίσημα δηλ. στα κοινωνικά δίκτυα, με τα tweets των Βαξεβάνη, Παππά και άλλων ανώνυμων και επώνυμων συριζοτρολ, να ζητούν επίμονα -απαιτούν σχεδόν- οι δύο πολιτικοί αρχηγοί να λύσουν τις διαφορές τους σε μια τηλεμαχία.

Αυτό δείχνει ότι στην κυβέρνηση βλέπουν αυτό που έρχεται και ανησυχούν: μια πιθανή εκλογική κατάρρευση από την οποία ψάχνουν σανίδα σωτηρίας μέσα από μια κίνηση-ματ. Αυτό προσπάθησαν να το πετύχουν με τη Novartis (δεν τους βγήκε), με την έξοδο από τα μνημόνια (δεν τους βγήκε), με την Συμφωνία των Πρεσπων (δεν τους βγήκε) ακόμα και με events στην Θεσσαλονίκη όπως τα εγκαίνια του σταθμού-μετρό «φάντασμα» (που θα ήταν αστείο να τους βγει) και μια εορταστική εκδήλωση για την Συνθήκη των Πρεσπών. Έχοντας παίξει τα περισσότερα χαρτιά τους, ποντάρουν πλέον τα ρέστα τους αδυνατώντας όμως να διδαχθούν από την εμπειρία των προηγούμενων: εφόσον το πολιτικό κεφάλαιο μιας κυβέρνησης έχει εξαντληθεί, όσα χρήματα και να μοιράσει σε διορισμούς, ότι και να τάξει σε υποσχέσεις, όσες επιτυχίες και να φέρει στο εσωτερικό/εξωτερικό, ο χρόνος της στην εξουσία έχει τελειώσει.

Αλλά αν οι εκλογές είναι το ένα θέμα, το άλλο που ενδεχομένως έχει και μεγαλύτερο βάρος είναι η διαχείριση της μετεκλογικής κατάστασης που φέρνει πολλά ερωτήματα, κάποια από αυτά και υπαρξιακού χαρακτήρα για το άλλοτε κόμμα του 5%.

Ο χώρος-κλειδί για το αν καταφέρει να διασωθεί κατά πρώτον και αν συνεχίσει να υπάρχει ως εναλλακτικός πόλος εξουσίας για τα επόμενα χρόνια δεν είναι αυτός που καταλαμβάνει η ΝΔ, αλλά ο χώρος που καταλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ. Το αφήγημα της κυβέρνησης για να πετύχει τον διεμβολισμό του ΠΑΣΟΚ και την προσέλκυση πρόθυμων στελεχών στήνεται πάνω στο κάλεσμα γύρω από τον περίφημο «προοδευτικό πόλο» καθώς η λέξη κεντροαριστερά για την ώρα θεωρείται ταμπού.

Κάποιοι λιγοστοί περιμένουν ότι αυτό θα γίνει, ότι κάποτε θα ολοκληρωθεί η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μάλιστα πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση και είναι έτοιμοι να συμμετάσχουν και να συνδράμουν. Ωστόσο, η πραγματικότητα τους διαψεύδει συνεχώς. Ακόμα και να ξεχαστεί η περασμένη τετραετία, μόνο τους τελευταίους μήνες συνεχίζουμε να βλέπουμε αντικοινοβουλευτικές συμπεριφορές, διχαστική ρητορική, παρεμβάσεις στην δικαιοσύνη και μια διάχυτη υποψία ότι ο χρόνος που θα έπρεπε να αφιερώνεται στην διακυβέρνηση της χώρας, ξοδεύεται στην κατάστρωση του επόμενου μεγάλου επικοινωνιακού κόλπου. Αυτό είναι άραγε η σοσιαλδημοκρατία;

Εν κατακλείδι, η αναγέννηση της κυβερνώσας αριστεράς, ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα είναι σαν να βάζεις μια μαϊμού να παίξει πιάνο: μπορείς να ντύσεις την μαϊμού με σμόκιν, να της κάνεις μαθήματα πιάνου, ακόμα και να μισθώσεις το Royal Albert Hall και να το γεμίσεις κόσμο με την χορηγία κάποιου πλούσιου πάτρονα των τεχνών, αλλά όταν βάλεις την μαϊμού μπροστά από το όργανο, αλίμονο, δεν θα ακουστεί η Σονάτα του σεληνόφωτος.

Φυσικά μέσα στο κοινό θα βρεθούν πολλοί πρόθυμοι που θα χειροκροτάνε την μαϊμού και το χειρότερο, θα προσπαθούν να πείσουν τους υπόλοιπους ότι αυτό που ακούγεται δεν είναι ένα ζωάκι που χτυπάει τυχαία τα πλήκτρα αλλά η θεία μελωδία του Μπετόβεν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News