Παρακολουθώντας  την βράβευση για το Νομπέλ Ειρήνης στους Ντένις Μουκουέγκε και Νάντια Μουράντ, εντυπωσιάστηκα με τον συγκεντρωμένο κόσμο στο Όσλο, έξω από το κτίριο που θα παρελάμβαναν το βραβείο τους. Κρατούσαν όλοι αναμμένα κεριά σε μια ένδειξη αγάπης και συμπαράστασης. Ο Μουκουέγκε έχει ιδρύσει μια ιδιωτική κλινική στην πόλη Μπουκαβού του Κονγκό όπου βοηθάει γυναίκες που έχουν υποστεί σεξουαλική βία και η Μουράντ είναι ένα από τα πιο γνωστά θύματα του Ισλαμικού Κράτους, βιώνοντας σεξουαλικά βασανιστήρια. Και οι δυο αξίζουν και το βραβείο και τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτό όμως που με εντυπωσιάζει είναι η προσέλευση του κόσμου, η αντίδραση του απέναντι σε αυτές τις δυο προσωπικότητες. Και συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος λατρεύει να πιστεύει σε θαύματα.

Το ότι η Μουράντ επέζησε για να μας διηγηθεί την ιστορία της είναι ένα θαύμα, δεδομένου του αριθμού των κοριτσιών, είναι η μια από τις 3000 Γιαζίντι που συνέλαβε το Ισλαμικό κράτος το 2014 καθώς και της κατάληξης που τυγχάνουν, οι περισσότερες δολοφονούνται ή μεταφέρονται σε άλλα στρατόπεδα για να δοθούν σε άλλους αντάρτες. Για τον Μουκουέγκε πάλι, μια κλινική που λειτουργεί 19 χρόνια σε μια τόσο συντηρητική κοινωνία, που τα θύματα καλούνται να σιωπήσουν είναι και αυτό ένα θαύμα.

Αυτό όμως το θαύμα μου έφερε στο νου ένα άλλο θαύμα που συντελέστηκε το 2018. Το θαύμα της Ταϊλάνδης. Τον Ιούλιο του 2018, 12 νεαρά αγόρια και ο προπονητής τους εγκλωβίστηκαν σε ένα σπήλαιο όταν έπιασε ξαφνικά καταιγίδα και πλημμυρίζοντας  τις εξόδους.  Όλος ο πλανήτης εκστασιασμένος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τον απεγκλωβισμό των παιδιών. Τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά δίκτυα έπαιζαν πρώτο θέμα την διάσωση των παιδιών. Μεγάλοι επιχειρηματίες της ενημέρωσης έστρεψαν τα φώτα τους σε αυτά τα παιδιά. Ήταν λες και ο δυτικός πολιτισμός στοιχημάτισε ότι μπορεί να σώσει αυτά τα παιδιά, ενάντια στις αντίξοες συνθήκες. Ο Έλον Μασκ – ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη- ήταν από αυτούς που επιστράτευσαν  ότι  μπορούσαν για την διάσωση. Ο Μασκ προσέφερε ένα υπερσύγχρονο θαλάσσιο υποβρύχιο το οποίο τελικά δεν μπόρεσε να βοηθήσει λόγω της ιδιαιτερότητας των σπηλαίων.

Αγωνία και τρόμος μπροστά από τις οθόνες για να διασωθούν αυτά τα παιδιά. 12 αγόρια μεταξύ 12 και 15 χρονών και ο προπονητής τους. Ξαναλέω 12 νεαρά αγόρια από την Ταϊλάνδη.  Την Ταϊλάνδη.

Στην Ταϊλάνδη σύμφωνα με τα στοιχεία του HHN( Human Help Network Foundation Thailand) τα εκδιδόμενα παιδιά είναι 25.000. 25000 ανήλικα, αγόρια και κορίτσια εκδίδονται από τις οικογένειες τους στους Δυτικοευρωπαίους ή Αμερικανούς τουρίστες για μερικά δολάρια ή baht (τοπικό νόμισμα). Η Ταϊλάνδη θεωρείται το καλύτερο μέρος για σεξουαλικό τουρισμό με την μεγαλύτερη εκμετάλλευση των παιδιών. Παιδιά που δεν έχουν σπίτι είναι σαφώς τα πιο ευάλωτα αλλά εξαιτίας της μεγάλης φτώχειας και του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου ακόμα και οι ίδιες οι οικογένειες πουλούν τα σώματα των παιδιών τους για λίγα χρήματα. Η αστυνομία κάνει τα στραβά μάτια και το σύστημα είναι παραγωγικότατο. Όπου υπάρχει ζήτηση αυξάνεται η διάθεση. Και έτσι όλοι οι αξιόλογοι επιχειρηματίες, τα πετυχημένα στελέχη τραπεζών ή εταιρειών, άνθρωποι καθώς πρέπει και υπεράνω υποψίας μπορούν να απολαύσουν ένα παιδικό σώμα, να τραυματίσουν ανεπανόρθωτα μια παιδική ψυχή για λίγη ηδονή. Και να επιστρέψουν ύστερα στα γραφεία τους και τις μεγαλεπήβολες θέσεις  τους για να δείξουν ότι ενδιαφέρονται να σώσουν 12 αγόρια από τον θάνατο. Για να χειροκροτήσουν όταν τα αγόρια αυτά θα έχουν διασωθεί, τάχα πως ενδιαφέρονται για τις ζωές τους.

Για το θαύμα ενδιαφέρονται. Γιατί το θαύμα σε κάνει να πιστεύεις πως όλα είναι δυνατά. Ακόμα και τα αδύνατα.

Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε όμως είναι ένας κόσμος όπου τα θαύματα είναι περιττά. Που αντί να βραβεύει ένα κορίτσι που σώθηκε από τους βασανιστές του, να φροντίσει να μην υπάρχουν βασανιστές κοριτσιών και κλινικές να τις φροντίζουν. Που αντί να κοιτά να σώσει τα 12 αγόρια να κοιτά να σώσει τα 25.000 παιδιά και να νιώθει γεμάτος μόνο όταν τα καταφέρει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News