Το τζάμπολ ήταν στις 21:15. Στις 19:30 το «Νίκος Γκάλης» σειόταν, ήδη, σαν να το χτύπησε ο Εγκέλαδος. Το ντελίριο της εξέδρας παρέπεμπε στα χρόνια της «πράσινης αυτοκρατορίας» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Σκηνή από τα «προσεχώς» μιας υπέροχης βραδιάς. Διότι, δύο ώρες αργότερα, η ομάδα που χίμηξε στη Ρεάλ Μαδρίτης των εννέα ευρω-τροπαίων ήταν, κι αυτή, repro -ακριβές αντίγραφο- του Παναθηναϊκού της πιο ένδοξης εποχής του. Με τον Τσάβι Πασκουάλ σε ρόλο «Ζοτς».

Σχεδόν 20.000 λαού διαδήλωναν για το έβδομο αστέρι στην πράσινη φανέλα. Με τέτοιες, μεγαλειώδεις, εμφανίσεις όπως η χθεσινή δεν είναι διόλου απίθανο. Και μετά, τι; Η ιδέα ότι αυτό μπορεί να ήταν ένα από τα δυο τρία τελευταία παιχνίδια του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα φρέναρε τον ενθουσιασμό όσων επέμεναν να παρατηρούν τα τεράστια χαρτονομίσματα του δολαρίου με τη μορφή του Τζόρντι Μπερτομέου τυπωμένη πάνω τους. Ο τιμωρημένος με απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ήταν εκεί – και πανηγύριζε έξαλλα κάθε καλάθι της ομάδας του. Ξεκάθαρη ένδειξη ότι σκοπεύει να επιμείνει μέχρι τέλους στον ανένδοτο αγώνα που έχει κηρύξει εναντίον του CEO της EuroLeague.

Οσοι δεν παρασύρθηκαν από την ευφορία της γιορτής, δεν έπαψαν να αναρωτιούνται: σε ποια άλλη διοργάνωση μπορεί να «χωρέσει» αυτός ο Παναθηναϊκός; Και πόσοι από τους «αστέρες» του θα δεχτούν να τον ακολουθήσουν στην έξοδο που δείχνει ο ιδιοκτήτης του; Τι θα κάνει, για παράδειγμα, ο Νικ Καλάθης, που όλα τα πλούσια και ισχυρά club της Ευρώπης περιμένουν να λήξει το συμβόλαιό του για να τον «αρπάξουν»; Θα συμβιβαστεί, ο αδιαμφισβήτητος MVP της Ευρωλίγκας, με το Champions League «της πλάκας»;

Η χθεσινή του παράσταση ήταν έκπληξη, ακόμη και για το δικό του μέγεθος. Σε τρεις περιόδους -25 λεπτά, για την ακρίβεια- μοίρασε 16 ασίστ. Αυτές οι 16 τελικές πάσες μεταφράζονται σε, μίνιμουμ, 32 πόντους. Πέτυχε, ιδιοχείρως, άλλους 11. Η σούμα μας δίνει σχεδόν τους μισούς πόντους απ’ όσους έβαλε στο σύνολο η ομάδα του. Ακόμη και απέναντι στο μεγαθήριο που λέγεται Ρεάλ, ο Νικ κάνει το μπάσκετ να φαίνεται τόσο απλό… Οι εμπνεύσεις του είναι ανεξάντλητες – κανένας αντίπαλος δεν μπορεί να τον διαβάσει. Από τα χέρια του η μπάλα μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε, σε κλάσμα δευτερολέπτου. Μάζεψε κι έξι ριμπάουντ, και έπαιξε απίθανη άμυνα πάνω στα βαριά χαρτιά της Ρεάλ. Κι όλα αυτά, σαν να κάνει τζόγκινγκ στο πάρκο. Θα είναι κρίμα, αυτός ο παίκτης να μη φτάσει στο Final-4. Ακόμη μεγαλύτερο (κρίμα) θα είναι να χαθεί στην κατ’ ευφημισμόν «Λίγκα των Πρωταθλητών» της FIBA.

Το ίδιο ισχύει και για τον Πασκουάλ. Ομπράντοβιτς δεν είναι -με τον Σέρβο κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί-, όμως χθες απέδειξε για άλλη μια φορά το ταλέντο του στο κοουτσάρισμα, κάνοντας ρουά ματ στον Λάσο (όπως παραδέχεται, σήμερα, ο αθλητικός Τύπος στην Ισπανία). Δεν ήταν μόνον οι κινήσεις του από τον πάγκο που έκαναν τη διαφορά, αλλά και η άριστη ψυχοπνευματική προετοιμασία των παικτών του. Ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε μόλις 20 δευτερόλεπτα για να πείσει τη Ρεάλ πως… δεν είχε καμία τύχη στο ματς. Το 20-0 στο πρώτο πεντάλεπτο ήταν η χειρότερη εκκίνηση της «Βασίλισσας» εδώ και… 345 αγώνες. Και το τελικό 95-67, η δεύτερη πιο βαριά ήττα της στην Ευρωλίγκα.

Για όσους αναρωτιούνται, πώς γίνεται μια ομάδα που πετυχαίνει 87 πόντους σε κάθε της παιχνίδι, κατά μέσον όρο, να σταματήσει στους 67, η απάντηση έχει ονοματεπώνυμο: Θανάσης Αντετοκούνμπο. Αυτό το φαινόμενο ενέργειας (που έμαθε να διαχειρίζεται την ορμή του, ώστε να μη χρεώνεται με αχρείαστα φάουλ) κράτησε τον Λούκα Ντόντσιτς στους δέκα πόντους. Το παιδί – θαύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ έμεινε για πρώτη φορά χωρίς ασίστ. Ούτε μια! Αλλά, για να μην αδικούμε και τους υπόλοιπους, δύσκολα μπορείς να δείξεις κάποιον που υστέρησε. Ακόμη και οι ρεζέρβες έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στον χθεσινό θρίαμβο.

Ο Παναθηναϊκός πέταξε από πάνω του το βάρος των δύο διαδοχικών αποκλεισμών με «σκούπες». Απαλλάχθηκε από αυτήν την «κατάρα», να χάνει όλα του τα ματς στα play-offs της Ευρωλίγκας, που τον καταδίωκε από τον Απρίλιο του 2015. Τίποτε, όμως, δεν έχει κριθεί. Επειδή δύσκολα θα ξανακάνει την Πέμπτη το «τέλειο παιχνίδι», όπως το χαρακτήρισε ο Πασκουάλ. Και επειδή στην Ευρωλίγκα είναι νόμος: κάθε θρίαμβος κρύβει παγίδες, για τον νικητή, στον επόμενο αγώνα της σειράς.

Εφόσον καταφέρει να κάνει το 2-0, τότε ναι: θα έχει πλησιάσει το Final-4 περισσότερο από κάθε άλλη φορά μετά τον Απρίλιο του 2012, που νίκησε τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Game 5 και έβγαλε εισιτήριο για την Κωνσταντινούπολη. Αλλά, διάβολε, πώς να χωνέψει κανείς ότι αυτή η ιστορική επιστροφή θα είναι, ταυτοχρόνως, το κύκνειο άσμα του στην Ευρωλίγκα; Ο Παναθηναϊκός ΕΙΝΑΙ η Ευρωλίγκα. Οπως και ο Ολυμπιακός, η Ρεάλ, η ΤΣΣΚΑ, η Μπαρτσελόνα… Εάν ο ανιστόρητος Μπερτομέου δεν το κατάλαβε ούτε χθες, μήπως ο Γιαννακόπουλος οφείλει να το ξανασκεφτεί;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News