Το Novartisιανό φρέαρ εκτινάχθηκε στην καθημερινότητά μας και μούσκεψε οριζόντια παντού τα πάντα. Κι αν οι Δαναοί είτε φέροντες είτε λαμβάνοντες «δώρα», πάντοτε είναι για «φοβού», τι γίνεται με τον δείκτη εφευρετικότητας και πρωτοτυπίας της φυλής, που έντονα δοκιμάζεται κατά τη σχετική δικογραφία στον κρίσιμο τομέα της ξεκαρφωτικής μεταφοράς των «δώρων»;

Μετά το κλέος του παρελθόντος, όπου η αξεπέραστη επιλογή της κούτας των Pampers είχε αναχθεί σε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής (μουσκίδι μέγα, αν και με πάνες-βρακάκι!!!), δυστυχώς στα Novartisιανά ξεπέσαμε. Μία μοβ κίτρινη τροχήλατη βαλίτσα τύπου Samsonite και μια μαύρη, ταπεινή και προβλέψιμη, ανδρική τσάντα φέρονται να χρησιμοποιήθηκαν μέχρι προσβολής της αισθητικής (άκου κίτρινο μοβ…) και τελικής ξενερώσεως του φιλοθεάμονος κοινού. Πώς να τσιμπήσουν οι θεατές, πώς να εξάψει το κιτρινομόβ θρίλερ;

Μια ματιά στα επιτεύγματα των έμπειρων της νύχτας να έριχναν οι φερόμενοι ως φέροντες και η εύκολη λύση της μαύρης σακούλας σκουπιδιών, και μάλιστα σε μέγεθος «γίγας», που αντέχει, θα προσέφερε εξυπνότερη μεταφορά. «Εισπράκτωρ σακούλααααα…» έλεγαν προφητικά στα ΚΤΕΛ παλιά. Κι αν η αντίρρηση «Μα καλά, ποιος θα έμπαινε αθέατος με σακούλα σκουπιδιών;» φαντάζει εύλογη, υπάρχουν και οι σακούλες-γίγας των μαγαζιών παιχνιδιών, έστω και με στολή Ζορό μέσα (λες και για το ξεκάρφωμα: «Ε τι, μόνον ο Πανίκας;»).

Η συσκευασία καθορίζει πολλά και απορία γεννάται πως κουτιά ζαχαροπλαστείου για μεγάλη τούρτα γενεθλίων ή οικογενειακή συσκευασία παγωτού με χρυσόχαρτα και εορταστικούς φιόγκους δεν επιστρατεύτηκαν, εκτός κι αν οι λαμβάνοντες είχαν σάκχαρο ανεβασμένο.

Γι’ αυτή την περίπτωση των σακχαρούχων -έχει πάντα γλυκοζάτους η εξουσία- θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως προκάλυμμα οι γλάστρες. Πλαστικοποιημένο το μασούρι κάτω από λεπτή στρώση χώματος και από πάνω για φερετζέ ένας κάκτος, ένας φίκος, ένα γιούκα, ένα μπέντζαμιν, μη σου πω και ιτιά ολόκληρη ανάλογα με το αξίωμα και τον βαθμό δυσκολίας του αποδέκτη. Μόνο μη ποτίσει κανείς μη μυημένος εεε…

Το περιτύλιγμα του πακέτου επίσης είναι ξεκαρφωτικός παράγοντας ασφαλούς μεταφοράς με καθαρά προηγούμενο το αλουμινόχαρτο. «Έφερα κάτι κοψίδια ή ένα κέικ στο αλουμινόχαρτο για τον κ. Πρόεδρο» λες, έχεις μαζί και κανένα πάκο χαρτοπετσέτες -για να μη μείνουν οι… λαδιές- και σιγά μη σε σταματήσει κανείς. Επί δραχμής βέβαια, όταν τα πάκα πεντοχίλιαρων είχαν όγκο, πολλοί ακόμη θυμούνται Θεσσαλονικιό επιχειρηματία, που μετά από πώληση μεγάλου ακινήτου, πήγε το ρευστό σε τράπεζα με έντεχνα συσκευασμένες δεσμίδες σε γκριζωπό, χονδρό χασαπόχαρτο γνωστού κρεοπωλείου και μάλιστα σε σχήμα αμνοεριφίου – πλησίαζε Πάσχα και ο εισπράξας είχε και εικαστικό ταλέντο.

Άφθαστο βέβαια πάντα παραμένει το κατόρθωμα εφευρετικού γιου ασθενούς μετά την εγχείρηση από γιατρό, που ήθελε το κατιτίς του. Λέγοντας «γιατρέ, αυτό για να πιεις έναν καφέ» ενεχείρισε στον κατιτίς αναμένοντα έναν λευκό, ακριβού χαρτιού φάκελο με δυο φακελάκια στιγμιαίου καφέ και δυο φακελάκια ζάχαρης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News