Επισήμως οι υπουργοί λένε ότι τον Αύγουστο τελειώνει η επιτροπεία και από Σεπτέμβριο αρχίζει το πάρτι. Αμέσως μετά το τέλος του προγράμματος θα μπορέσει, επιτέλους, ο ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει το δικό του. Οπως στους γάμους: τελειώνει το ξένο πρόγραμμα και αρχίζει το λαϊκό.

Με αυτό, βέβαια, είναι σαν να σου λένε ότι θα πάνε σε εκλογές το 2018, για να αποφασίσει ο λαός ποιος θέλει να οδηγήσει τη χώρα στην εποχή εκτός των μνημονίων. Σαν να στεκόταν ο Μωυσής μπροστά στην Ερυθρά Θάλασσα και να έστηνε κάλπες στον λαό του Ισραήλ -μιλάμε τώρα για στιγμές αντίστοιχης βαρύτητας.

Ακούγεται λογικό, όμως αν πας να το στήσεις σε αληθινή σκηνή καταρρέει. Πουθενά στο δυτικό κόσμο δεν μπορείς να κερδίσεις εκλογές αν έχεις τη μεσαία τάξη στριμωγμένη στα σχοινιά. Μπορεί να μοιράσεις το χιλιάρικο του ελέους σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Μπορεί να αποκαλύψεις σκάνδαλα εις βάρους του αντιπάλου ή και να κατασκευάσεις μερικά. Ομως εκλογές δεν κερδίζεις χωρίς τη μεσαία τάξη και χωρίς εκείνο το κρίσιμο πλήθος ψηφοφόρων που μετακινείται στο δίπολο εξουσίας, αποφασίζοντας τον νικητή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την τακτική Ανδρέα Παπανδρέου από τα ’80ς. Προσπαθεί να αναβιώσει αντιδεξιά δύνδρομα και να δαιμονοποιήσει τον αντίπαλο. Αυτό, πράγματι, ήταν καλό για εκείνη την εποχή και έπρεπε απαραιτήτως να γαρνίρεται με φρέσκο ευρωπαϊκό ή δανεικό χρήμα. Τριάντα χρόνια μετά, αυτός που, ενδεχομένως, ανησυχεί μην τυχόν και επιστρέψει η Δεξιά, είναι συνταξιούχος και έχει χρυσοπληρώσει την Πρώτη Φορά με περικοπές και φορολόγηση. Ομως ακόμα και σε τόσο μικρό εκλογικό σώμα, όπως το ελληνικό, οι εκλογές δεν κρίνονται από τους συνταξιούχους. Δεν κρίνονται ούτε από τους δημοσίους υπαλλήλους, παρά τον μεγάλο όγκο τους. Κρίνονται πάντα από τη μεσαία τάξη. Η πολιτική του Τσίπρα προς τη μεσαία τάξη δεν διέφερε, ως προς το μίγμα, από αυτά που έκαναν και οι προηγούμενοι. Διέφερε ως προς την ένταση. Και, εν τέλει, ο Τσίπρας θα είναι το τελευταίο πρόσωπο που θα θυμάται ο «νοικοκύρης» πριν πάει στην κάλπη.

Θα φτάσουμε στις εκλογές και η μόνη ειλικρινής υπόσχεση προς τη μεσαία τάξη θα είναι πολλές δόσεις για την εξόφληση των χρεών προς το Δημόσιο. Οτιδήποτε άλλο και αν υποσχεθεί ο Τσίπρας αντιμετωπίζεται είτε με χάχανα, είτε μία οργή. Αυτή δεν είναι απαραιτήτως μία κακή στρατηγική. Τους φτωχοποιείς και μετά προσφέρεις έλεος και διευκολύνσεις. Απλώς χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Τώρα είναι νωρίς γιατί ο πελάτης ακόμα θυμάται το άλλο σύμπαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News