Οι πόρτες του συρμού ανοίγουν και προτού προλάβουν να κατέβουν όσοι έχουν αυτήν την κακή πρόθεση, εισβάλουν οι ορδές των μονίμως ανυπόμονων. Των ταλαίπωρων εκνευρισμένων, που ήδη πιθανώς, έχουν ως εκείνη τη στιγμή, σταθεί, άσκοπα ώρες ολόκληρες, σε ουρές δημοσίων υπηρεσιών με βαρύγδουπες και πολυσήμαντες επονομασίες (π.χ. Γενική Γραμματεία Επενδύσεων & Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς κλπ.) και άλλα παρόμοια ηχηρά.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που χρόνια ταξιδεύουν σε μια έρημη χώρα κουρασμένων, χωρίς προορισμό, μόνο με ενδιάμεσους σταθμούς, κάπου στη μέση, των χαμένων οραμάτων, των προδομένων ιδανικών και των αδιέξοδων αγώνων. Προσπερνούν αδιάφοροι τους επαίτες στις πλατείες, τους άστεγους στα πεζοδρόμια και τους άθλιους μιας πόλης που ψυχορραγεί.

Είναι εκείνοι που καλύπτουν το ψυχικό τους κενό συμπληρώνοντας φόρμες συμπαράστασης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη σωτηρία των αξιών ή τη διατήρηση των κεκτημένων και εξαγοράζουν άλλοθι ύπαρξης «υιοθετώντας» ένα άμοιρο παιδάκι κάπου στην Αφρική ή το Πακιστάν. Πάντα όμως από απόσταση, στέλνοντας το μηνιαίο τίμημα σε ευρώ και μάλιστα ανελλιπώς .   Κραυγάζουν στις πολιτικές συγκεντρώσεις και τις κλαδικές απεργίες, χειροκροτούν τοπικούς άρχοντες και εκάστοτε εξουσίες, φιλούν ευλαβικά την δεξιάν του σεβασμιότατου μητροπολίτη και βέβαια σιγοτραγουδούν ιδρωμένοι στις συναυλίες για πολλοστή φορά το ρεφραίν «Είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή…» ή το επαναστατικότερο «Και τι ζητάω, τι ζητάω μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω…».

Η επανάσταση απέτυχε. Και λοιπόν; Οι σύλλογοι οργανώνουν εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, οι τοπικές προωθούν και αναδεικνύουν τα έργα του δείνα και του κάποιου, οι ενορίες στηρίζουν και διακονούν, τα σχολεία διδάσκουν και επιμορφώνουν.

Τα Σαββατοκύριακα, τα τριήμερα των αργιών, των αποδράσεων και των επιστροφών. Και πάλι από την αρχή. Οι ίδιες ευχές, τα ίδια καλωσορίσματα, οι  ίδιες εκπτώσεις και άχρηστες προσφορές ίσα να καλύψουμε τις ανάγκες των δεκαπενθημέρων μιας ζωής σε τιμή ευκαιρίας. Έστω κι αν μας στενεύει η ελπίδα κι ας ξεβάψει στο πρώτο πλύσιμο. Σημασία έχει που αποκτήθηκε.

«Μισθοφόροι εναντίων Μαχητών» σε μια κοινωνία ηττημένων με υψηλή τηλεθέαση και απευθείας μετάδοση. Φόρουμ, φεστιβάλ, κινητοποιήσεις. Συμβασιούχοι και φορείς.  Αξιολογήσεις, Εurogroup και μεταρρυθμίσεις. Πρωταθλήματα τοπικά και ύποπτα. Δημοσκοπήσεις, αναλύσεις συζητήσεις για το μεταναστευτικό στη λάσπη της ξεχασμένης Ιδωμένης ή στα νερά των Αιγαίου. Για τα Ίμια και τις παραβιάσεις. Στο Μενίδι και στο ακριτικό Κολωνάκι. Ριζοσπάστες και ακροδεξιοί. Λαϊκιστές και φιλελεύθεροι. Όλοι όμως δηλωσίες της ήττας.

Δεν είναι οι άλλοι που ακροβατούν πάνω στους σωρούς σκουπιδιών και μεταχειρισμένων ιδεών. Δεν είναι κάποιοι άλλοι, άγνωστοι, ανώνυμοι.

Είμαστε όλοι εμείς. Όλοι μας επιβιώνουμε σ’ ένα τηλεπαιχνίδι αντοχής, χωρίς έπαθλο και αναγνώριση. Τρεφόμενοι από τις σάρκες ονείρων και αποφάγια ελπίδων. Όλοι μας σκουπιδόψυχοι και απορριματολάγνοι στην κοινωνία των ηττημένων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News